Dodd Wiliam Dziennik ambasadora

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Takpostępuje Hitler* Według niektórych autorów Herbert von Bose był jednym z trzech redaktorów przemówienia Papena wMarburgu.Pozostałymi mieli być Edgar Jung i Erich Klausener.Wszyscy trzej zginęli.z ludzmi, których podejrzewa o zdradę.Papen wyraził się również bardzo krytycznie oNeuracie, który jego zdaniem nic nie robi".Ponieważ wóz Papena stał przed ambasadąprawie godzinę, dziennikarze amerykańscy dowiedzieli się o jego wizycie i zawiadomili o niejtelegraficznie swoje redakcje.Tajna policja niemiecka wie już zapewne dużo więcej na tentemat.16 lipca 1934.Poniedziałek.Lunch w domu z rosyjskim ambasadorem, który w przyszłą niedzielę wraca na stałe dokraju.Jego nazwisko wymawia się Khinchuck", nie sądzę jednak, żeby się tak samo pisało.Nie jest komunistą, ale dzielnie walczy w obronie interesów komunizmu.Obecny był także brytyjski ambasador sir Eryk Phipps i pan Harry Hopkins, który, jak sięzdaje, cieszy się pełnym zaufaniem prezydenta Roosevelta.Sir Eryk był jak zwyklemałomówny.Pan Hopkins był bardzo miły; wyraził zadowolenie, że nie zamówiliśmy muspotkania z Hitlerem, jak o to prosił telegraficznie.Powiedział, że wstydziłby się podać rękętemu mordercy.Inny gość, George Harrison, prezes Federal Reserve Bank z Nowego Jorku, był bardziejliberalny w swych poglądach filozoficznych, niż przypuszczałem, ale za to bardzozafrasowany tym, że Anglia kazała Niemcom płacić sobie 6 7 procent od pożyczonych im wramach planu Dawesa-Yunga 100 milionów dolarów, podczas gdy wierzyciele amerykańscy,którzy w ramach tego samego planu pożyczyli Niemcom 200 milionów dolarów, nieotrzymują żadnych odsetek.Za dwa dni razem z prezesem Banku Anglii, Montagu Nor-manem jedzie do Ameryki.Norman uważa, że rząd brytyjski popełnił błąd, żądającuprzywilejowania angielskich wierzycieli.O 5.30 przekazałem Neurathowi protest rządu Stanów Zjednoczonych, którego zdaniemNiemcy nie powinni płacić odsetek wierzycielom brytyjskim, jeżeli nie są w stanie płacić ichwierzycielom amerykańskim.Neuratha martwi ta sprawa w równym stopniu, co mnie.Orientuje się doskonale, że jeżeli sytuacja się nie zmieni, Niemcy nie będą w stanie płacić wogóle żadnych zobowiązań.Byłem u ministra tylko 10 minut.17 lipca 1934.Wtorek.Byłem na lunchu wydanym przez Fran�ois-Ponceta na cześć Chinczuka; wśród gości był sirEryk Phipps, jak również ambasador Hiszpanii.Była to jak najbardziej konwencjonalna iprotokolarna impreza.Przy stole mówiło się więcej o tym, co było kiedyś niż o obecnejsytuacji w Europie.Gdy całe towarzystwo przeszło na pół godziny do sali recepcyjnej, sirEryk Phipps wziął mnie na stronę i zapytał, czy moim zdaniem korpus dyplomatyczny nie po-winien w pazdzierniku poprosić swego dziekana, tzn.Nuncjusza, żeby wyjaśnił w niemieckimMinisterstwie Spraw Zagranicznych, czy nie powinniśmy zaprzestać przyjmowania w naszychdomach niemieckich osób urzędowych, a to z uwagi na oświadczenie Kanclerza potępiająceudział Niemców w dyplomatycznych przyjęciach.Przyznawszy, że taki krok z naszej stronypowinien być dokonany, dodałem: Uważam, że powinniśmy się wszyscy równieżporozumieć co do ograniczenia wielkich obiadów i przyjęć".Zgodził się z tym.Zobaczymy,co z tego wyjdzie.Niemcy teraz na pewno boją się pokazywać w domach obcychdyplomatów.19 lipca 1934.Czwartek.Byliśmy z żoną gośćmi niemieckich bankierów na obiedzie w rezydencji Manna w Dahlem.Ku memu zdziwieniu obecny był również von Ribbentrop, zaufany negocjator Hitlera.Był zlekka zdenerwowany: w pazdzierniku wybiera się do Stanów Zjednoczonych; w rozmowiepodkreślił fakt, że Stany Zjednoczone mają złota za 8 miliardów dolarów, a Niemcy tylko za20 milionów! Jak wasz kraj może w ogóle na coś narzekać?"Wróciliśmy do domu pod silnym wrażeniem, że bankierzy obawiają się, że Niemcy sięzałamią.Nikt nie wierzy, żeby Hitler potrafił pokierować losami tego kraju.22 lipca 1934.Niedziela.Przez dwie godziny byłem w biurze.O 12.30 poszedłem na pół godziny na spacer doTiergartenu: widać było, jak park odświeżył się po deszczu, który spadł ubiegłej nocy; chociażwiązy, dotknięte jakąś dziwną chorobą, nic się nie poprawiły.O 1.30 zasiedliśmy doniedzielnego obiadu w towarzystwie pana Diehna oraz kilku profesorów i innych osób,którym towarzyszyły ich żony.Chociaż nikt nie lubi na ogół być szczery w obecności Diehna,wszyscy ostro krytykowali ustrój hitlerowski i jego barbarzyństwo, twierdząc, że czegośpodobnego nie było od czasów średniowiecza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl