Prevost Historia Manon Lescaut i kawalera des Grieux

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podziękowała mi, że nie zapomniałem o niej i że sprawiłem jej tę radość (dodała wzdy-chając), iż może mnie ujrzeć jeszcze raz i pożegnać się ze mną.Ale kiedym ją upewnił, że nicnie zdołałoby mnie od niej oderwać i że gotów jestem iść za nią na kraj świata, aby się niąopiekować, służyć jej, kochać ją i związać nierozerwalnie mój los z jej losem, biedną dziew-czynę ogarnęło tak tkliwe i bolesne wzruszenie, że bałem się wręcz, aby go nie przypłaciłażyciem.Wszystkie wrażenia duszy odbiły się w jej oczach.Utkwiła je we mnie nieruchomo.Raz po raz otwierała usta nie mając siły mówić.Od czasu do czasu wymykało się jej jakieśsłowo: podziw dla mej miłości, tkliwe skargi na nadmiar poświęcenia, wątpliwość, czy mogłabyć na tyle szczęśliwa, aby obudzić we mnie tak doskonałe uczucie, zaklęcia, abym odstąpiłod zamiaru, abym gdzie indziej szukał szczęścia, którego przy niej nie mogę się spodziewać.Na przekór srogiemu losowi znajdowałem szczęście w jej spojrzeniach, syciłem się dowo-dami jej przywiązania.Straciłem po prawdzie wszystko, co ogół szanuje, ale byłem panemserca Manon, jedynego dobra, na jakim mi zależało.%7łyć w Europie czy w Ameryce cóż miznaczyło gdzie, skoro miałem pewność, że będę tam szczęśliwy z ubóstwianą? Czyż wszech-świat nie jest ojczyzną dla wiernych kochanków? Czyż nie znajdują w sobie wzajem ojca,matki, rodziny, przyjaciół, bogactw i szczęścia?Jeśli co mnie niepokoiło, to obawa trudów i niedostatku, jakie groziły Manon.Widziałemnas oboje w okolicy pustej i zamieszkałej przez dzikich. Pewien jestem mówiłem sobie że nie będą równie okrutni jak G*** M*** i jak mój ojciec.Pozwolą nam bodaj żyć w spo-koju.Jeśli to, co o nich opowiadają, jest szczerą prawdą, trzymają się oni praw natury.Nieznają szału chciwości, któremu hołduje G*** M***, ani urojeń honoru, które uczyniły miwrogiem rodzonego ojca; nie będą niepokoić dwojga kochanków, skoro ujrzą ich równie pro-stymi jak oni. Byłem więc spokojny pod tym względem.Ale nie tworzyłem sobie roman-tycznych pojęć o codziennym życiu.Zanadto doświadczyłem, że istnieją braki wprost nie dozniesienia, zwłaszcza dla kobiety rozpieszczonej, przywykłej do wygód i dostatku.Byłem wrozpaczy, że daremnie wyczerpałem mą sakiewkę, a i tej resztce, która mi została, groziło, że69stanie się łupem strażników.Wyobrażałem sobie, iż z niewielką kwotą mógłbym liczyć nietylko na utrzymanie się jakiś czas w Ameryce, gdzie pieniądz jest rzadki, ale nawet na chwy-cenie się tam jakiegoś rzemiosła zdolnego dać w rękę kawałek chleba.Wzgląd ten przypomniał mi Tybercego, którego znajdowałem zawsze tak skorym dousług.Napisałem doń z pierwszego miasta po drodze.Nie przytoczyłem innego motywu, jaktylko naglącą potrzebę, która wedle moich przewidywań czeka mnie w Havre-de-Gr�ce, do-kąd (wyznałem mu otwarcie) odprowadzam Manon.Zażądałem stu pistolów. Przyślij je do Hawru pisałem na ręce naczelnika poczty.Widzisz, że to już ostatni raznadużywam twej przyjazni i że skoro mi wydzierają na zawsze nieszczęśliwą kochankę, niemogę jej dać odjechać jechać bez jakiejś pomocy, która by złagodziła jej los i mą śmiertelnążałość.Skoro strażnicy poznali siłę mej namiętności, stali się coraz mniej przystępni.Zdwajająccenę najlżejszych faworów doprowadzili mnie niebawem do ostatniej nędzy.Miłość zresztąnie pozwalała mi oszczędzać.Zapamiętywałem się od rana do wieczora przy Manon; już niena godziny liczono mi czas, ale na całe dni.Wreszcie skoro sakiewka wypróżniła się zupełnie,ujrzałem się pastwą sześciu nędzników, którzy obchodzili się ze mną z bezwstydnym zu-chwalstwem.Był pan świadkiem tego w Passy.Spotkanie z panem było szczęśliwym mo-mentem zesłanym przez los.Litość, obudzona widokiem mych mąk, była jedynym mym ty-tułem w pańskim szlachetnym sercu.Pomoc, której udzieliłeś mi tak szczodrze, pozwoliła midobić do Hawru, strażnicy zaś dotrzymali przyrzeczeń sumienniej, niż się spodziewałem.Przybyliśmy do Hawru.Pośpieszyłem na pocztę.Tybercy nie miał jeszcze czasu odpowie-dzieć.Wywiedziałem się dokładnie, którego dnia mogę spodziewać się listu.Poczta miałaprzybyć dopiero za dwa dni; osobliwym zaś zrządzeniem mego złego losu okręt rozwijał ża-gle rano tegoż samego dnia, w którym oczekiwałem przesyłki.Niepodobna opisać mej rozpa-czy. Jak to! wykrzyknąłem nawet i nieszczęście musi mnie wyróżniać!Manon odparła: Ach, czyż życie tak nędzne warte jest tylu zabiegów? Umrzyjmy w Hawrze, drogi ka-walerze.Niechaj śmierć od jednego zamachu skończy nasze męki.Mamyż je wlec do niezna-nego kraju, gdzie trzeba nam się lękać najstraszliwszej doli, skoro pobyt tam obrano mi zakarę? Umrzyjmy mówiła albo przynajmniej mnie jednej zadaj śmierć i szukaj innego losuw objęciach szczęśliwszej kochanki. Nie, nie rzekłem być nieszczęśliwym z tobą to jeszcze dla mnie los godny zazdrości.Słowa Manon przyprawiły mnie o drżenie.Widziałem, że nadmiar cierpień wyczerpał ją [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl