2003 30 Fatamorgana

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.��FATAMORGANAByłam z Albertem w Sopocie na Bj�rk i widziałam tylu ludzi, że mam dosyć przynajmniej do końcatygodnia.Nie wiem, ilu ich dokładnie było, ale bardzo dużo.Stałam przy barierce i czułam się jak wkąpieli ludzkiej.Mimo to byłam wzruszona.Bj�rk była piękna jak dmuchany anioł ludzkiej wielkości i najej widok byłam bliska nawet popuścić kształtną, bałwochwalczą, świadczącą o wrażliwości na sztukę łzę,ale wpijały się we mnie dwie duże dziewczyny z jakichś starszych klas.Bałam się odwrócić, bo ich wielkiełby kołysały się nade mną jak dwa bezokie, zaciekłe radioodbiorniki.Wobec ich obsesyjnych relacji scenawydawała mi się odległą, wielokrotnie skserowaną fatamorganą, wzdłuż której w przystępnym tempiesunęły głośne, nieznoszące sprzeciwu napisy: Aadna , brzydka i tytuły piosenek.Przedtem występowała Peaches.Cały czas bezskutecznie usiłowaliśmy się upić zielonym, fałszywymnapojem, w który zainwestowałam wszystkie swoje pieniądze.Peaches wyglądała jak śmiercionośna sekretarka szatana z niemieckiego filmu porno.Miała lśniąceskórzane kozaki i, sapiąc: Help me, help me , zlazła ze sceny wprost w ramiona zdezorientowanego ojcadzieciom w żółtym sztormiaku z napisem: Agencja Ochrony Patron.Popijała z buteleczki sztuczną krewi popluwała na publiczność, włożyła sobie mikrofon w usta i chrząkała jak świnia.Wszystkie dziewczynypatrzyły na nią zazdrośnie i myślały o tym, że zmarnowały życie na czasopisma, jedzenie nożem iwidelcem i higienę osobistą.Na plaży stacjonowały oddziały zawistnych ludzi, którzy nie mieli biletów i rzucali kamieniami w ochronę.Mieliśmy ze sobą grupę chorobliwie pogodnych Japończyków, jeden nazywał się Mao, a pozostałe Kori iAdzinoko albo coś podobnego.Zaciekle częstowali nas swoim styropianowym, zalatującym tajemnicząrybą jedzeniem.Myśmy z Albertem potajemnie poszli do budki i najedli się parówek z salmonellą, byłaciemna noc i przed budką trzy dziewczyny do wzięcia na zwichniętych obcasach zapalczywie pożywiałysię podobnymi parówkami, a salmonella iskrzyła w ciemności na papierowych tackach.Kiedyś przyjechała do mnie pewna Niemka Dorin i zamęczałam ją pytaniami, czy w Niemczech też jestsalmonella i czy też wszyscy sikają do morza.Odpowiadała towarzysko, że tak, ale wydawało mi się, żekłamie, żeby nie ujawnić swojej higienicznej niemieckiej wyższości i nie prowokować konfliktów.Całyczas nęciło mnie, żeby w odwecie zapytać też o to mydło i abażury i ostatecznie skończyć z tą wzajemnąpolityczną poprawnością, ale była miłą dziewczyną i trudno mi było się zdobyć wobec niej na takifundamentalizm.Było tam bardzo dużo ludzi, a kiedy koncert skończył się, rozpełzli się szybko jak obywatele upadłegopaństwa.Na deskach została tylko gruba warstwa łuski plastikowych kubków po zielonym, o dalekimpowinowactwie z alkoholem napoju i obgryzionych kolb kukurydzy.Wtedy podobało mi się najbardziej.Ojcowie dzieciom w żółtych sztormiakach pozwijali kable na szpulki, odjechały wozy i nie został nawetgłupi ślad.Przekrój, nr 30/2003 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl