Daniel Mason Stroiciel

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zamknął oczy.Widziałjak �rard, którego targa prąd rzeki, unosi się przy brzegu, tam gdzie zostawili gożołnierze.Widział, że schodzą, żeby zabrać instrument, ciągną go, chwytają, dotykająłapskami brudnymi od smaru do konserwacji karabinów.Widział fortepian stojący weleganckim salonie, ponownie polakierowany i nastrojony, bambusową wstawkę wewnętrzu usunięto i zastąpiono świerkowym drewnem.Edgar stał nieruchomo.Zkażdym oddechem wciągał ciepły pył wody.Otworzył oczy i odwrócił się.Z powrotemku rzece.Brzeg był porośnięty gęstym lasem, co sprawiało, że wędrówka tamtędy byłaprawie niemożliwa.Znalazłszy się nad rzeką, Edgar wślizgnął się do wody, którejpowierzchnią wstrząsały uderzenia kropel deszczu.Poddał się nurtowi.Nie płynąłdługo; chwyciwszy się wierzbowych gałęzi, przyciągnął się do brzegu.Deszcz smagałgo po twarzy, z mozołem starał się wydostać na ląd.Ulewa spadała na las w postaci potężnych zasłon wody, niesionych przezporywy wiatru, który chłostał wierzby.Rzeka miotała wściekle przywiązaną do drzewatratwą, pieniąc się wokół; w każdej chwili mogła ją porwać z prądem.Fortepian byłnadal przywiązany do pokładu.%7łołnierze zapomnieli przykryć instrument i deszczbębnił o mahoń.Edgar przystanął na chwilę, i poczuł na nogach napór wody, a na plecachpiekące smagnięcia ulewy.Obserwował fortepian.Nie było księżyca, poruszające sięzasłony deszczu sprawiały, ze �rard to pojawiał się, to znikał za nimi.Jego kształtobrysowywały niesione wiatrem krople, które rozbijały się na ciemnym drewnie, nogiskrzypiały w rytm przechyłów tratwy.Niebawem spostrzegą moją ucieczkę, pomyślał w przypływie paniki, być możejuż o tym wiedzą i jedynie deszcz im nie pozwala mnie znalezć.Brnąc przez wodę,dotarł do drzewa, do którego była przywiązana tratwa, i upadł na kolana.Lina zaczęłajuż zdzierać korę z pnia, a tam, gdzie ją zerwała, ukazała się miazga.Edgar gmerałprzy węzle, ale napór wody na tratwę zacisnął go tak mocno, że stroiciel nie był wstanie poluzować supła zdrętwiałymi palcami.Woda z bulgotem przelewała się przez kłody szarpiącej się na linach tratwy, wkażdej chwili grożąc jej przewróceniem.Zawodzenie �rarda zdawało się topotwierdzać, przechyły tratwy rzucały młotki na struny, rykowi rzeki odpowiadałocrescendo dzwięków.Wtedy Edgar przypomniał sobie o torbie z narzędziami.Trzymając się liny, ruszył do tratwy i dotarł do wielkiej skrzyni.Otworzył ją zwysiłkiem i sięgnął do wnętrza.Natrafił palcami na suchą skórę.Wyjął torbę.Pogmerał przy jej zapięciach, otworzył ją i jak oszalały przegrzebywał jejzawartość, aż znalazł scyzoryk.Zpiew fortepianu stawał się głośniejszy, wszystkiestruny wibrowały jednocześnie.Edgar rzucił torbę do wody, gdzie pływała chwilę wwirze utworzonym przy tratwie przez nurt rzeki, odwrócił się i ruszył w stronę brzegu.Napór wody zbił go z nóg; opadł na kolana i chwycił się liny.Spadły mu okulary, alezłapał je w wodzie i z powrotem umieścił na nosie.Sięgnął ku linie, otworzył scyzoryki zaczął piłować; napięte sploty sznura złuszczały się jeden po drugim, aż Edgar dotarłdo ostatniego włókna i lina pękła.Tratwa zadrżała, a fortepian zadzwięczał, gdyklawisze wystrzeliły do przodu na skutek impetu towarzyszącego zerwaniu się zuwięzi.Tratwa zatrzymała się na chwilę, obróciła i zaplątała w gałęzie wierzb, którychliście pogłaskały wieko instrumentu.A potem spadła kurtyna deszczu i fortepianzniknął.Stroiciel z trudem wciągnął się na brzeg.Wcisnął scyzoryk do kieszeni i znowuzaczął biec.Przedzierał się przez zarośla, odtrącał z twarzy gałęzie i gnał przezpolanki, na które spadały ściany deszczu.Oczami duszy widział płynący fortepian, októry uderzały fale ulewy, wiatr szarpnięciem otworzył pokrywę klawiatury, i ten duetgrał na klawiszach instrumentu.Spieniony nurt niósł fortepian w dół rzeki, oboktubylczych wiosek.Drake widział dzieci, które pokazywały sobie instrument, widziałwiosłujących rybaków i ich sieci.Ponownie uderzył piorun i oświetlił mężczyznę w okularach, w podartymubraniu, z przyklejonymi do czoła włosami, biegnącego na północ przez las; czarny,mahoniowy fortepian podskakiwał w nurcie rzeki, niesiony na południe, intarsja zmacicy perłowej odbijała światło.Rozbiegli się, jakby uwolnieni z miejsca, w którympies wartownika wyrywa się na smyczy, a grupa żołnierzy zwiadu w szaleńczympośpiechu zabiera latarnie.Edgara ochlapywało błoto wyrzucane w powietrze uderzeniami stóp o ścieżkę.Szlak przeciął gęsty lasek, a on biegł dalej, przedzierając się w ciemności przez gałęzie.Potknął się, upadł, koziołkując w błocie.Podniósł się i ruszył naprzód.Dyszał.Po godzinie skręcił ku rzece.Chciał przepłynąć ją pózniej, gdy znajdzie siębliżej Mae Lwin, ale obawiał się, że psy podejmą trop.Wezbrana od deszczu rzeka płynęła bystro.Z powodu ciemności i ulewystroiciel nie widział drugiego brzegu.Starając się go dostrzec, zatrzymał się na skrajuwody.Zaparowane okulary jeszcze bardziej rozmazywały obraz.Zdjął je i wcisnął dokieszeni.Stał chwilę, nasłuchując odgłosów rzeki, nie widział nic prócz czerni.Apotem usłyszał w oddali szczekanie psa.Zamknął oczy i skoczył do wody.Pod powierzchnią panowały spokój i cisza, płynął w ciemności, prąd był silny,ale równomierny.Przez krótką chwilę stroiciel czuł się bezpieczny, zimna wodaomywała mu ciało, ubranie opierało się przy każdym ruchu rąk i nóg.A potem zaczęłygo palić płuca.Płynął naprzód, walcząc z potrzebą wynurzenia się, aż w końcu niemógł już dłużej wytrzymać pieczenia i wystrzelił na powierzchnię, wyskoczył na deszczi wiatr.Przez chwilę odpoczywał; łapiąc oddech, poczuł, że znosi go nurt i na krótkoprzyszła myśl, jak spokojnie byłoby gdyby tak poddał się i pozwolił zabrać rzece.Ponownie zajaśniała błyskawica i zdawało się, że cała rzeka płonie; stroiciel znowupłynął, wykonując szybkie i gwałtowne ruchy, a kiedy poczuł, że nie może unieśćramienia, przeszorował kolanem po kamieniach, otworzył oczy i zobaczył brzeg orazpiaszczystą plażę.Szarpnął się do przodu, aż znalazł się na lądzie, gdzie runął napiasek.Smagał go deszcz, on zaś dyszał gwałtownie, kaszlał i wypluwał rzeczną wodę.Ponownie zajaśniała błyskawica.Pojął, że mogą go zobaczyć.Podniósł się z trudem izaczął biec.Przez las, potykając się o powalone kłody, uderzając ramionami na oślep, przezliany parł naprzód w coraz większej panice, gdyż miał nadzieję, ze trafi na szlak, którylewym brzegiem prowadził na południe, z Mae Lwin, na trasę, której nigdy nieprzebył, ale słyszał o niej od doktora.Jednak nie było nic, tylko las.Omijając drzewa,zbiegł po zboczu ku małej rzece, dopływowi Saluin.Potknął się i zjechał w dół pobłocie, spadał zamiast biec, aż zbocze stało się płaskie, a on z powrotem zerwał się narówne nogi i przebiegł nad strumieniem po zwalonym pniu drzewa, a naprzeciwległym brzegu pędził pod górę, wspinał się mimo usuwających się grud błota,na szczycie potknął się, upadł, podniósł się i podjął bieg, a potem jego stopy zaplątałysię nagle w gąszczu jeżyn, więc ponownie przewrócił się, padając z trzaskiem wzarośla.Deszcz lał nieustannie.Gdy usiłował wstać, usłyszał warczenie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl