Michelle R. Lovric Carnevale [2003]

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Fantazjował nawet, że mogliby trzymać się przy tymza ręce, aby równocześnie doznać wstrząsu. Naturalnie nie mogłem tego zrobić, niemniej oczywiście zjawiłem się nauroczystości, gotów udzielić mu takiego wsparcia i pociechy, jakich sobie zażyczy.Wyglądał jak człowiek skazany na najokrutniejszą śmierć.Jak wiecie, Hobhouse a cechowało chorobliwe zamiłowanie do szczegółów.Jegomózg funkcjonował jak gigantyczny magazyn, w którym gromadzono wspomnieniabez żadnego ładu i składu.Opisując mi ślub, nie pomylił żadnego szczegółu, nawetnajmniejszej drobnostki.Gdybym malowała ślubne portrety, wykonałabym beznajmniejszego problemu na podstawie jego relacji obraz przedstawiający młodą parę.Wbrew angielskiej tradycji, Byron zjawił się ubrany nie na granatowo, lecz naczarno.Nie chciał brać ślubu w kościele, ceremonię zorganizowano więc w domurodzinnym jego narzeczonej.Do ostatniej chwili ćwiczył strzelanie do rzutków niemal siłą odciągnięto go od strzelnicy.Annabella miała na sobie muślinową suknię obszytą koronkami i muślinowąnarzutkę na ramiona.Była z gołą głową.Wyglądała niemal jak prosta pasterka.Przezcały czas wpatrywała się w Byrona.Jej odpowiedzi brzmiały jak dzwięki maleńkichdzwoneczków.Osiągnęła swój cel, dokonała niewinnego podboju. Jestem pewien, że tak właśnie myślała powiedział Hobhouse. Bez żadnychzłych intencji.Byron mamrotał pod nosem takim tonem, jakby przyznawał się do jakiegośpotwornego przestępstwa, przysięgając zaś, że będzie się dzielił z żoną wszystkimiziemskimi dobrami, uśmiechnął się ironicznie do Hobhouse a: telepatyczniepodliczyli wszystkie jego długi.Po ceremonii Byron w żaden sposób nie okazał anizadowolenia, ani czułości swej nowo poślubionej żonie; zaszył się w kącie jakosaczone zwierzę i stał tam z ponurą miną.Nie znalazł się nikt odważny, żeby złożyćmu gratulacje.Działo się to 2 stycznia 1815 roku, w pochmurny i wietrzny dzień.Gościew milczeniu przeszli do sąsiedniego salonu na przyjęcie, czując się trochę tak, jakbyuczestniczyli w stypie.Hobhouse miał wrażenie, jakby właśnie pochował przyjaciela zresztą Byron wyglądał jak chodzący trup.Był tak blady, że aż niebieskawy.Prawie nie przypominał człowieka.W salonie czekał zeschnięty i nieświeży, bo upieczony przed miesiącem tortweselny. Nikomu nie przyszło do głowy upiec nowy, bo nikt nie miał pewności, czynarzeczony w ogóle się pojawi i czy ślub się odbędzie wspominał Hobhouse.Annabelli potwornie trzęsły się ręce.Bardzo długo słychać było tylko brzęk filiżanek,kiedy próbowała nalewać gościom herbatę.Nikt nie miał niczego do powiedzenia.Było to najbardziej milczące przyjęcie, jakie można sobie wyobrazić, nawet w Anglii.Po kilku bezskutecznych próbach skonsumowania tortu goście pożegnali sięi poszli sobie najszybciej, jak mogli.Byron, siedząc w powozie, którym miał udać sięw podróż poślubną, kurczowo ściskał rękę Hobhouse a.Fakt zawarcia związkumałżeńskiego wywarł na nim wstrząsające wrażenie.Chociaż od ceremonii minęłojuż kilka godzin, wciąż wyglądał i zachowywał się jak upiór. Było już po wszystkim wspominał Hobhouse. Konie parskały i gryzływędzidła.Zdaje się, że udzielił im się lęk Byrona.Ci, którzy przy tym byli,z zażenowaniem odwracali wzrok.W ostatniej chwili przed rozstaniem Byronspojrzał na nasze splecione ręce i powiedział: Patrz, na tych delikatnych białychnadgarstkach niebawem zatrzasną się kajdany.Sam nigdy nie dałby sygnału doodjazdu; musiała zrobić to za niego Annabella.Nie patrzył na nią, siedział zewzrokiem wbitym w jakiś niewidzialny punkt hen, daleko.Zastanawiałem się, coczeka tę nieszczęsną kobietę, która w tej chwili zdawała się całkowicie panować nadswoim losem.Konie ruszyły, Hobhouse szybko zniknął w oddali.Annabella siedziała cierpliwieobok nieznajomego, którego poślubiła.M�WI KOT%7łółta jedwabna narzuta w pracowni Cecilii stanowi dokument moich poczynańi świadectwo zwycięstw nad pierzastymi i osierścionymi stworzeniami na obukońcach mego przewodu pokarmowego.Spójrzcie na moje dzieło! Krew, błoto,drobne szkieleciki i czaszki, ozdobne ślady łap na żółtej materii.Na podstawie tychzapisków można ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, że jestem szczęśliwy i żeodnoszę sukcesy.Cecilia jest moją kobietą.Jesteśmy zaślubieni.Mógłbym przypominać jej o tym, łasząc się i mrucząc, znam jednak lepszy sposób,aby zapewnić sobie jej miłość i uwagę.Traktuję ją chłodno, ją to podnieca i w tensposób oboje jesteśmy zadowoleni.Nieczęsto spoglądam jej w twarz, kiedy do mnie mówi.Czasem nawet nie chce misię miauknąć, otwieram więc pysk w milczeniu, aby okazać, iż naszła mnie ochota,żeby jej coś powiedzieć.Cecilia mnie rozumie.Jesteśmy zaślubieni.Cecilia ma dla mnie ogromną wartość.To na jej tle odgrywam codzienne dramatyzabójstw, rozczarowań, snu i seksu.Dzielę się z nią moimi pchłami.Zpiewam jejspecjalną Kurzą Pieśń, kiedy wraca od rzeznika z małą wilgotną paczuszką.Parskamna nią tylko wtedy, kiedy się niewłaściwie zachowuje; jestem dla niej opryskliwytylko wtedy, kiedy nie pozostawia mi wyboru.Kiedy wszystko jest a posto, nagradzam ją pasywną aprobatą.Trochę bardziejkocham ją zimą, kiedy na dworze panuje chłód.Niekiedy je coś wyjątkowosmakowitego i wtedy obwąchuję jej usta, jakbym je całował.Kochałbym ją jeszczebardziej, gdybyśmy nie byli zaślubieni; taką już mam naturę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl