Apulejusz Metamorfozy (3)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaledwie się to stało, oszalała na-dzieją, co długo dojrzewała, żąda wypełnienia przyrzeczenia mającego żądzę jej zaspokoić.Lecz młodzieniec już to tej, już to innej chwytając się wymówki, odsuwał haniebną schadzkę,i to tak długo, aż ona domyśliwszy się jasno z tych najrozmaitszych odpowiedzi, że przyrze-czenia spełnić jej nie chce, z dziwną zmiennością przerzuciła się z miłości niegodziwej wnienawiść o wiele jeszcze straszniejszą.Przybiera sobie tedy od razu jakiegoś nikczemnego,oddanego jej aż do wszelkiej zbrodni niewolnika którego jeszcze z posagiem otrzymała izwierza mu się ze swymi przewrotnymi zamiarami; jakoż nic nie znajdują tu lepszego nad to,by nieszczęsnego młodzieńca pozbawić życia.Niezwłocznie tedy zaprzęga niewiasta do dzieła tego hultaja, który przygotowuje mocnątruciznę, umiejętnie zatruwa nią wino i przyładza je na zgubę niewinnego pasierba.[5] Ale podczas gdy te zbrodnicze dusze rozmyślają razem nad tym, przy jakiej by mu tosposobności podsunąć, dziwnym zrządzeniem losu ów młodszy chłopak, własny syn niewia-sty niegodziwej, wrócił do domu po rannych lekcjach, właśnie zjadł śniadanie i spragniony,natknąwszy się na ów kielich wina, w którym czaiła się trucizna, wychylił go duszkiem niewiedząc o utajonej w nim zdradzie.Skoro tak wypił śmierć przeznaczoną dla swego brata ipadł bez życia na ziemię, nauczyciel i pedagog jego, przerażony nagłym skonem chłopca, jąłrozdzierającym głosem przyzywać matkę i wszystkich domowników.Rozpoznano niedługo,że był to wypadek otrucia, i każdy z obecnych inne miał posady co do tego, kto mógłby byćsprawcą strasznej zbrodni.Ale owej potwornej kobiety, owego wzoru złej macochy wzoru, jakich niewiele nie po-ruszyła straszna śmierć syna ani wyrzuty sumienia z powodu morderstwa, ani niedola w do-mu, ani rozpacz czekająca na małżonka, ani udręczenia pogrzebu; ona z nieszczęścia w rodzi-110nie wyciągnęła zysk dla swej zemsty.Oto natychmiast wysłała gońca, aby doniósł mężowibawiącemu w drodze o stracie w domu.Zaledwie zaś ów czym prędzej z podróży powrócił,oczernia pasierba a grała swą rolę z nie lada zuchwalstwem że to on otruł jej syna.O tylew tym nie zmyślała, że chłopak padł ofiarą śmierci przeznaczonej na pózniej dla brata; onajednak kłamała, ze młodszy brat dlatego zbrodniczo przez pasierba został zamordowany, po-nieważ ona nie chciała ulec haniebnej jego chuci, którą ją chciał zesromocić.Niezadowolonajednak z tych kłamstw niesłychanych, dodawała jeszcze, że i jej groził tym oto mieczem za to,że zbrodnię jego wyjawiła.Rozszalała się burza udręki nad nieszczęsnym ojcem, rażonym śmiercią dwu synów: napogrzeb młodszego patrzył oto własnymi oczami, o drugim zaś wiedział na pewno, że za ka-zirodztwo i morderstwo na śmierć skazany zostanie.Do tego przesadne a kłamane jęki umi-łowanej żony podżegały jeszcze do ostateczności jego nienawiść do tego syna.[6] Zaledwo odprawiono uroczystości żałobne i pochowano chłopca, kiedy nieszczęsnystarzec wprost od jego grobu, z twarzą zalaną jeszcze świeżymi łzami jeszcze wydzierającysiwe włosy popiołem zwalane pośpieszył na rynek, na miejsce sądu.I tu już to płaczem, jużto błaganiem, za nogi nawet sędziów podejmując, z całą namiętnością wzywa ich nie znajączdradliwości zbrodniczej niewiasty by stracili jego drugiego syna: wszakżeż krzyczał tokazirodca dla ojcowskiego łoża, to morderca, co brata zamordował, to zbój, co macosześmiercią groził! W końcu taką wzbudził litość i takie wzburzenie nie tylko wśród sędziów, aletakże i wśród ludu, że wszyscy nie chcąc procedury sądowej niecierpliwiącej ich tylko, niechcąc przeprowadzenia dowodów oskarżenia dla nich oczywistego i wymyślnej a chytrejobrony iż wszyscy zakrzyknęli, że taką zarazę publiczną publicznie ukamienować trza i takpokarać.Tymczasem urzędnicy w strachu o własną skórę ponieważ obawiali się, by to oburzenierosnąc z niewielkich początków nie spotęgowało się aż do zniszczenia wszelkiego porządkupublicznego i aż do ruchawki w mieście już to zwracają się do sędziów, już to uspokajająlud przekładając, że sprawiedliwość wymierzyć należy wedle przepisów i wedle obyczajówprzodków, że dopiero po wysłuchaniu wywodów obu stron można wyrok wydać, a nie ska-zywać kogoś, nie wysłuchawszy, jak dzicy barbarzyńcy to robią albo tyrańska zaciekłość, i żenie trza dawać tak haniebnego przykładu w wieku głębokiego spokoju i cywilizacji.[7] Zwyciężyła ta zdrowa rada i wedle rozkazu od razu wozny zwołuje starszych doratusza.Skoro zasiedli jak zwyczajnie wedle godności swej miejsca, znowu na głos woz-nego wystąpił pierwszy oskarżyciel.Wtedy dopiero wezwano i wprowadzono także oskarżo-nego, a wozny zwrócił uwagę obrońcom w myśl prawa attyckiego i za przykładem procedu-ry Areopagu aby nie robili długich wstępów ani nie starali się grać na litości słuchaczy.%7łe to się w ten sposób odbyło, dowiedziałem się słysząc, jak wielu ludzi ze sobą o tymrozmawiało.Jakimi zasię słowy nacierał oskarżyciel, czym się bronił oskarżony, jakie byłymowy i dysputy, tego ani słyszeć nie mogłem stojąc przy moim żłobie, ani wam nie mogęopowiadać tego, czego nie wiem.Opowiem w tej księdze tylko to, czego dowiedziałem siędokładnie.Skoro tedy tylko mówcy ukończyli swą dysputę, zadecydowano, że prawdziwość oskarżeńnależy poprzeć pewnymi dowodami, a nie opierać tak strasznego podejrzenia na domysłach i że należy przede wszystkim na wszelki sposób dostawić tego niewolnika, który jedynie jakmówiono wiedział, że wszystko tak właśnie się stało.�w zaś wisielec, nie zbity ani trochę ztropu tym tak poważnym sądem ani widokiem nabitej kurii, ani, zupełnie już, swoim złymsumieniem rozpoczął wyplatać jakby prawdę jaką własne bajdy i zapewniać o ich prawdzi-wości: jak to młodzieniec, rozwścieczony czystością macochy, zawołał go do siebie, jak to, zzemsty za urazę, kazał mu zamordować jej syna, jak mu za milczenie przyrzekł wielką nagro-dę, jak gdy on się wzbraniał śmiercią mu groził, jak dał mu truciznę własną ręką przyła-dzoną, by bratu ją podsunął, jak podejrzewając, że niewolnik kielicha chłopcu nie poda, lecz111zachowa go jako dowód zbrodni ostatecznie sam, własnoręcznie bratu go podał.Te zezna-nia łajdaka wiele bardzo prawdopodobieństwa zawierające, a wypowiedziane z udanymprzerażeniem zakończyły ostatecznie proces.[8] W żadnym z sędziów nie pozostało tyle życzliwości dla młodzieńca, aby go nie miałskazać na zaszycie w worze jako przekonanego o zbrodni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl