Defoe D. Przygody Robinsona Kruzoe

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Aby go do-stać, a przy tej sposobności pokazać, jak się poluje, wziąłem go ze sobą do lasu.Wkrótce naszczycie skał ujrzałem kozlątko, a dawszy znak Piętaszkowi, aby się spokojnie zachował,wypaliłem.Trafione zwierzę spadło na dół, ale i mój towarzysz także leżał na ziemi, szczę-kając ze strachu zębami.Po chwili podniósł się ostrożnie, oglądając swe ciało, a gdy na nimrany nie znalazł, popełznął do nóg moich, bełkocząc coś ze łzami.Podniosłem go i uśmiech-nąłem się przyjaznie, wskazując na kozlątko, aby je przyniósł.Uczyniwszy to, odskoczył wtył, patrząc z dziwną bojaznią i uszanowaniem na strzelbę.Nabiłem ją powtórnie, chcąc nie-boraka ośmielić i oswoić ze strzelaniem, a zarazem wytłumaczyć użycie broni.Poszliśmydalej.Wkrótce na drzewie zawrzeszczała papuga.Pokazałem ją palcem Piętaszkowi, a potemwymierzywszy broń, zwróciłem go twarzą ku ptakowi.Wystrzał padł i papuga zleciała, alemimo tych objaśnień, Piętaszek znów przewrócił się na trawę.Kiedy ochłonął z przestrachu, kazałem mu przynieść papugę i z tą podwójną zdobycząpomaszerowaliśmy do domu.Natychmiast obciągnąłem, wypatroszyłem i pokrajałem nasztuki kozlę.Pieczeń smakowała memu gościowi niezmiernie, patrzył tylko zdziwiony namnie, posypującego mięso solą.Podałem mu posolony kawałek.Wziął do ust, ale wyplułczym prędzej.Wtedy wziąłem nie posolony kawałek i postąpiłem z nim, jak on z tamtym,okazując podobne obrzydzenie, lecz to go wcale nie przekonało, aby sól miała być przysma-kiem i nigdy się nie dał nakłonić do jej użycia.XXXVPiętaszek uczy się po angielsku.Rozmowa z nim.Benamuki.Szalbierstwa kapłanów karaibskich.Wiadomości o Europejczy-kach.Przywiązanie Indianina.Zamiar podróży do jego ojczyzny.Budowa wielkiego czółna.Odtąd rozpoczęła się nowa era w moim życiu.Bóg ulitował się nareszcie nad biednym sa-motnikiem i zesłał mu towarzysza po dziesięcioletniej pokucie.Nie mogąc innym sposobemokazać mej wdzięczności miłosiernemu Stwórcy, postanowiłem przynajmniej wypłacić się zato nieocenione dobrodziejstwo wyuczeniem Piętaszka prawd świętej religii chrześcijańskiej, aprócz tego wykształcić go jak można i starać się, aby na zawsze zachował poczciwość i nie-skazitelność duszy.W krótkim czasie uczeń mój zrobił takie postępy w mowie, że o najpotrzebniejszych rze-czach mogliśmy się rozmówić.W rok zaś szczebiotał wcale niezle.Przez ten czas nauczyłemgo opatrywania kóz, prac koło roli, siana i żęcia.Oprócz tego garncarstwa, piekarstwa, kra-wiectwa, ciesiołki i wszystkiego, co sam umiałem.We wszystkim okazywał wiele pojętności,a jeszcze więcej dobrej chęci.Wkrótce mogłem się nim wyręczyć.Pracowaliśmy wspólnie inigdy nie dałem mu uczuć, że go uważam za służącego, gdyż w samej rzeczy był moimprzyjacielem.Rok ten upłynął nam bardzo prędko i przyjemnie.Kiedy już mógł odpowiadać na mojepytania, prowadziliśmy zajmujące gawędki.Jednego dnia zacząłem go wypytywać o kraj ro-dzinny.93 To tam.tam.daleko Piętaszka wyspa, odrzekł, wskazując na południe, a tam dalejdruga, gdzie mieszkają jego nieprzyjaciele. Czy pokolenie, do którego należysz, zwyciężyło kiedy wrogów? O, tak, my bijemy bardzo dużo nieprzyjaciela, a on ucieka. Jeżeli się tak dobrze bijecie, dlaczegóż dałeś się złapać? Piętaszek i trzech zjedzonych byli daleko.Nieprzyjaciół wielka moc obskoczyła nas, takdużo nie można bić i już wszyscy leżą w łodzi powiązani. A czemuż wasi wojownicy nie przyszli wam na pomoc? Bo nas zaraz wsadzili do łodzi i tamtych zabili, a Piętaszek uciekł. Czy wy także zabijacie i pożeracie niewolników? Tak, bracia Piętaszka jedzą, wszystkich jedzą, tu na tej wyspie, bo w domu nie wolno. A ty, czy byłeś kiedy tutaj z nimi? Piętaszek był tam daleko, rzekł, wskazując na zachód. Czy łodzie wasze rozbijają się kiedy? Nie, ale trzeba jechać ostrożnie, bo jak morska rzeka porwie, to już czółno do domu niepowróci.Widać więc, że znali ów gwałtowny prąd, który mnie o mało nie porwał na przestworyoceanu.Piętaszek zawsze mówił o sobie w osobie trzeciej, podobnie jak to mówią dzieci.Naródswój nazywał �Karib�, podobnie jak i innych wyspiarzy, z tą tylko różnicą, że gdy mówił oswoich, nazywał ich �Mocny Karib�.Opowiadał mi także, że na południu, w dużej ziemi, biali ludzie wymordowali całe narodyIndian.Widocznie odnosiło się to do Hiszpanów, których okrucieństwa były tak straszne, żewieść o nich doszła nawet do uszu Karaibów.Zaprowadziłem go raz do mego czółna, a wskazując je, spytałem: Czy można na takim dostać się do ziemi, gdzie biali ludzie mieszkają? O, nie, nie, trzeba dwa czółna takie jak Robinsona, bo jedno morze przewróci.Nie mogłem zrozumieć z początku, dlaczego jedno czółno może woda zatopić, a dwóchnie.Pózniej dopiero pomiarkowałem, że nie umiejąc powiedzieć dwa razy większe, mówiłdwa czółna.W półtora roku po swym przybyciu na wyspę, Piętaszek tyle się nauczył po angielsku, żemogłem już zacząć z nim naukę religii.Jednego razu usiedliśmy w niedzielę pod drzewem, a ja go zapytałem: Czy wiesz, kto stworzył to wszystko, co widzisz wokoło? Wiem.Wszystko to zrobił stary, bardzo stary Benamuki.On mieszka na bardzo wyso-kich górach i jest starszy niż ziemia i morze. Czy modlisz się do niego? Nie, Piętaszkowi nie wolno, ani żadnemu Karaibowi, tylko Uwukakis starzy chodzą doniego na górę i mówią to, o co ich Karaibowie prosili.Jakby kto inny poszedł, to go Benamu-ki zabije i pożre, bo jest zły, bardzo zły.Trzeba mu dać dużo ryb i patatów, żeby piorunaminie zabił Karaibów i chat ich nie spalił. A jak z was który umrze, co się z nim dzieje? Idzie do Benamuki, ale tylko życie, a ciało palą, albo jedzą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl