Chmielewska Joanna Wszystko czerwone.WHITE

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Joanna, do roboty!%7ływiłam wprawdzie poważne obawy, że całkowitej pewności co do tego,gdzie nie ma listu Edka, i tak nie uzyskamy, bo Alicja może poprzekładać róż-ne rzeczy w inne miejsce, zanim my skończymy poszukiwania, ale posłusznieprzystąpiłam do pracy.Zaczęłyśmy od piwnicy.Pod wieczór miałyśmy z głowy atelier i byłyśmy całkowicie wykończone.Ka-wałek po kawałku i centymetr po centymetrze przejrzałyśmy całą szafę z rysun-kami Thorkilda sprzed trzydziestu lat, półki z narzędziami ogrodniczymi i pudłaz tysiącem najrozmaitszych rzeczy.Przesiałyśmy nawóz sztuczny i niemal na ka-wałki rozebrałyśmy katafalk.Z przerazliwą dokładnością zbadałyśmy każdą sztu-122kę pościeli.Z czystym sumieniem mogłyśmy przysiąc, że w atelier listu od Edkanie ma. Chyba że zerwała podłogę, schowała go i położyła te klepki z powrotem powiedziała Zosia z wściekłością, ocierając pot z czoła. Ale wątpię, czy tozrobiła, bo zrywanie podłogi powinna jednak pamiętać.Przygotowałyśmy sobie w pełni zasłużony posiłek, nie uwzględniając w nimBobusia i Białej Glisty.Na wszelki wypadek wolałyśmy, żeby karmili się sami. Jeśli zjedzą przypadkiem coś niewłaściwego, to ja nie życzę sobie braćw tym żadnego udziału powiedziałam stanowczo. Nie wiem jak ty. Możesz być spokojna, że ja też odparła Zosia z zaciętością. Widząjuż, co się tu dzieje, niech żrą na własną odpowiedzialność.W chwili kiedy z zapałem przekonywałam ją, że po wszystkich wydarzeniachwczorajszego dnia morderca powinien się zainteresować rezultatami swojej dzia-łalności i że pierwsza osoba, która zadzwoni z niewinnym zapytaniem, co sły-chać, będzie najbardziej podejrzana, znienacka zjawiła się Ewa.Pasztet z sałatkąw mgnieniu oka stanął nam w gardle. Tak sobie wpadłam dowiedzieć się, co słychać powiedziała Ewa jakośdziwnie nerwowo. Przypadkiem byłam tu w okolicy i wykorzystałam okazję.Gdzie Alicja?Przeleciały mi przez głowę miliony różnych podejrzeń.Pośpiesznie popiłampiwem przeszkodę w przełyku. Jesteś samochodem? spytałam, bo uprzytomniłam sobie, że tuż przedjej pojawieniem się słyszałam chyba warkot. Ach, nie odparła Ewa. To znaczy tak.To znaczy nie.Podrzucilimnie samochodem, ale muszę wracać pociągiem.Czy mogłybyście dać mi trochękawy? Alicji nie ma, nie pamiętamy, dokąd pojechała, i nie wiemy, kiedy wróci powiedziała Zosia z naciskiem. Kawę zaraz zrobimy, oczywiście.Słuchaj, dlanich też.?Kawa była niewinna, pilnowałyśmy jej specjalnie; nie było nadziei, że ktokol-wiek się nią otruje.Mogłyśmy zrobić i dla nich.Ewa zdradzała nikłe zaintere-sowanie sytuacją w Aller�d, co chwila patrzyła na zegarek i ciągle wykazywałajakąś osobliwą nerwowość.Wyglądała przy tym tak, że Biała Glista na jej widokzsiniała na twarzy, całkowicie straciła humor, zabrała kawę i z niezwykłą dokład-nością zamknęła drzwi, za którymi Bobuś kurował swoje poszkodowane ciemię.Zosia nie odzywała się prawie, nieufnie i z niechęcią oglądając najbardziej podej-rzaną osobę. Muszę już jechać powiedziała Ewa nagle. Słuchaj, Joanna, możemnie odprowadzisz na stację?Wiedziałam, że coś w tym musi być, i oczywiście natychmiast wyraziłam zgo-dę.123Od domu Alicji do stacji szło się normalnym krokiem dokładnie dziewięć mi-nut.Mniej więcej po półgodzinie byłyśmy w połowie drogi. To potworne, ja już nie mam do niego siły mówiła kompletnie rozstro-jona, zrozpaczona Ewa. Nie mogę się go pozbyć! Musiałam tu przyjść, bo nicinnego nie przyszło mi do głowy, nie chciałam za nic, żeby mnie odwoził, przy-jeżdża po mnie, nie mogę robić scen przy ludziach.! Za żadne skarby światanie chcę, żeby się Roj dowiedział, on nie uwierzy, że ja go już nie chcę, przecieżwidzisz, jak on wygląda. Mnie się nie podoba wtrąciłam ostrożnie.Ewa machnęła ręką ze zniecierpliwieniem. Giuseppe jest czarny.Roj ma uraz! On święcie wierzy, że ja uznaję tyl-ko czarnych! Jak ja mu wytłumaczę, jak ja się z nim porozumiem, te cholernejęzyki!.Istotnie, dodatkowe utrudnienie jej sytuacji polegało na tym, że porozumie-wała się z Rojem wyłącznie po angielsku.Ani dla niego, ani dla niej nie był dojęzyk rodzimy i niejednokrotnie zdarzały się im nieporozumienia nawet w pro-stych sprawach.A cóż mówić w tak skomplikowanej! Słuchaj, co ja mam zrobić.?! jęknęła z bezgraniczną rozpaczą. Odstawić go od piersi kategorycznie i stanowczo odparłam bez waha-nia. Czy ty nie jesteś przypadkiem dla niego za miękka? Och, nie wiem! Och, możliwe, że tak, ale przecież wiesz, że ja nie umiemodmawiać, jeśli ktoś tak natrętnie nalega! Boże, jak on mnie męczy!Była tak przygnębiona i zrozpaczona, że doprawdy nie przechodziło mi przezusta zbyt może nietaktowne pytanie, czy to nie ona zamordowała Edka, żeby jejnie zdradził, a po Edku skrzywdziła jeszcze następne siedem osób.Zaczynałamw to powątpiewać, bo aczkolwiek bez trudu można jej było przypisać zabójstwow afekcie, to jednak trudno było uwierzyć w dalszą działalność z premedytacją.Chyba że ona zaczęła, a jej luby, oszalały z miłości, kontynuował.Z nadzieją po-myślałam, że luby zapewne wrócił do hotelu, gdzie właśnie czatuje Paweł, którygo wreszcie zobaczy. Słuchaj, co on właściwie robi, ten twój Giuseppe? spytałam ostroż-nie. Kim on jest?! Nie mój!!! zaprotestowała rozpaczliwie Ewa. Nie mój!!! Dobrze, nie twój.Co on robi? Och, nie wiem, wszystko mi jedno! Jest tak zwanym człowiekiem interesu.Jakieś tam różne afery i biznesy.Jest okropnie bogaty.W nosie go mam razemz jego pieniędzmi.Błyskawicznie przeleciała mi przez głowę ponętna myśl, żeby wobec tego na-puścić na niego Białą Glistę, ale od razu uświadomiłam sobie różnicę w ich wy-glądzie i myśl zwiędła w zaraniu.Po Ewie na Białą Glistę nie poleci, musiałbybyć ślepy albo nienormalny.Szkoda.124 Był w Polsce? pytałam chytrze dalej. Nie wiem odparła Ewa obojętnie. Możliwe, że tak.Jezdzi po całymświecie.Och, co mnie obchodzi, czy był w Polsce, ja nie wiem, co mam z nimzrobić w Danii! Teraz! Chyba ci w końcu nic innego nie pozostało, jak tylko wyznać wszystkoRojowi powiedziałam, wzdychając ciężko. W ostateczności Roj da mu popysku. Roj wepchnie mu mnie w objęcia przerwała Ewa z rozgoryczeniem.Będzie uważał, że ja z nim będę szczęśliwa.On mnie kocha i usunie się z miłoścido mnie!Przyjrzałam jej się zdumiona i zaskoczona.Wypisz wymaluj to samo mówi-łyśmy obie z Alicją, rozważając kandydaturę Ewy i Roja! To nie do wiary, jakiejesteśmy mądre!. Słuchaj, możliwe, że ja tu kiedyś jeszcze znienacka przyjadę mówiłaEwa nerwowo. Uprzedz Alicję jakoś dyplomatycznie.On myśli, że ja tu muszębywać ze względu na to morderstwo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl