dumas aleksander karol szalony

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. O, mój kuzynie! Potężny książę Burgundii! zawołał głosem głuchym. Nie chciałbym, za czte-ry największe królestwa chrześcijaństwa, używać ludzi i środków, jakich ty używasz, aby mnie pozbawićtych resztek, które mi pozostają jeszcze z mego królewskiego dziedzictwa!Tymczasem człowiek jakiś ze świty mistrza Cappelucha, pochwyciwszy za włosy odciętą głowę,podniósł ją i przybliżył do trzymanej w drugiej ręce pochodni.Zwiatło padało na twarz, a śmiertelnekurcze nie tak bardzo wykrzywiły rysy nieszczęśliwego, aby Tanneguy nie mógł rozeznać w nich Henry-98ka de Marle, przyjaciela swego dzieciństwa, najgorętszego i najwierniejszego stronnika Armagnaców.Głębokie westchnienie wydobyło się z jego piersi. Niech piorun trzaśnie, mistrzu! zawołał jeden z ludu pokazując katowi głowę to z was dopie-ro tęgi robotnik! Odcinacie głowę pierwszemu kanclerzowi Francji zupełnie tak samo, jakby to byłpierwszy lepszy szewc z przedmieścia.Kat uśmiechnął się pobłażliwie.On także miał swoich pochlebców.Tejże nocy, na dwie godziny przed brzaskiem, mały oddział dobrze uzbrojony i na silnych koniachwyszedł ostrożnie zewnętrzną bramą Bastylii, w milczeniu zwrócił się ku mostowi pod Charenton, prze-był go i przez osiem godzin bez odpoczynku, postępował prawym brzegiem Sekwany.Przez cały tenczas ani jeden wyraz nie został wymówiony, ani jedna przyłbica nie została podniesiona.Na koniec, kołogodziny jedenastej przed południem, zbrojni owi ujrzeli miasto jeżące się obronnymi murami. Teraz, mości książę rzekł Tanneguy do rycerza jadącego na koniu tuż obok niego teraz może-cie podnieść przyłbicę i zawołać: Dzięki Bogu i świętemu Karolowi! Niech żyje Francja! , bo oto białachorągiew Armagnaców! Znajdujesz się u wrót twego wiernego miasta, które się zowie Melun.Tak to delfin Karol, któremu historia dała przydomek Zwycięzcy , odbył pierwszą swą nocnąwartę i pierwszy marsz wojenny.VIIDnia 14 lipca 1418 roku obudzony Paryż usłyszał radosne głosy dzwonów.Książę Burgundii ikrólowa Izabella przybyli do wrót miasta i zatrzymali się u przedmieścia Zwiętego Antoniego.Cała lud-ność wyległa na ulicę.Wszystkie domy, około których orszak miał podążać udając się do pałacu SaintPaul, zostały ozdobione dywanami i makatami tak, jakby Bóg miał tędy przechodzić.Wszystkie sienie,bramy, schody, nisze, przystrojone były kwiatami, we wszystkich oknach i na balkonach zasiadały ko-biety.Sześciuset mieszczan, ubranych w płaszcze niebieskie i prowadzonych przez panów de l Ile Adami de Giac, wyszło aż przed bramę Zwiętego Antoniego i oddało zwycięzcom księciu Burgundii i królo-wej klucze miasta.Niezliczone tłumy ludu towarzyszyły orszakowi mieszczan wszystkie korporacjewystąpiły każda ze swoją chorągwią.Lud krzyczał: No�l! , zapominając o tym, że wczoraj był godny iże jutro też głodny będzie.Po powitaniu przybyłych, tłumy rozeszły się z okrzykami: Niech żyje król! Niech żyje Burgun-dia! i dopiero wieczorem wszyscy spostrzegli, że byli głodni tak samo jak wczoraj.Nazajutrz potworzyły się wielkie zbiegowiska.Ponieważ dzień ten nie był wcale uroczystym świę-tem ani też nie było żadnego turnieju, ani orszaku, na który by patrzeć można, naród podążył do pałacuSaint Paul, ale już bez okrzyków radości.Nie wołano: Niech żyje król! Niech żyje Burgundia! alewołano: Chleba, chleba! Książę Jan ukazał się na balkonie i przemówił do ludu, zapewniając go, żedokłada starań, aby zmniejszyć głód i nędzę trapiącą Paryż, ale dodał też, że jest to bardzo trudne z po-wodu rabunków i gwałtów, jakich się dopuszczali marszałkowscy w okolicach stolicy.Naród uznałsłuszność tej relacji i zażądał, aby mu wydano więzniów zamkniętych w Bastylii, gdyż w przekonaniunarodu ci, których trzymają w więzieniu, zawsze się za złoto wykupią, a okup zapłaci lud.Książę odpo-wiedział im, że stanie się według ich życzenia.W istocie też, zamiast chleba, wydano ludowi siedmiuwięzniów.Byli to panowie Enguerard de Marigny, męczennik z męczenników, Hektor de Chartres, oj-ciec arcybiskupa z Reims i Jan Taranne, bogaty mieszczanin.Historia zapomniała nazwisk czterech in-nych.Lud ich wymordował i w ten sposób chwilowo się zaspokoił.Książę zaś stracił w tej rzezi siedmiunieprzyjaciół swoich i zyskał jeden dzień spokoju.Dnia następnego nowe zbiegowiska, nowe krzyki, wydanie nowej partii więzniów; ale tym razemtłum bardziej był żądny chleba, aniżeli krwi.Przyprowadzono tylko czterech nieszczęśliwych z Bastyliido więzienia Ch�telet i oddano ich perfektowi, a naród pobiegł rabować pałac książąt de Bourbon i gdytam znalazł chorągiew, na której wyhaftowany był smok, kilkuset z ludu poszło z chorągwią tą do księcia99Burgundii, pokazać mu ten nowy dowód związku między marszałkowskimi i Anglikami, a podarłszychorągiew w szmaty, strzępy te walał w błocie, wołając: Zmierć marszałkowi! Zmierć Anglikom! Dniatego nikogo nie zabito.Jednakże książę widział, że powoli zbliża się chwila, kiedy na rozjuszony lud żadnego już nie bę-dzie mieć wpływu.Obawiał się, że tak długo czepiając się pozornych przyczyn złego, lud w końcu prze-trze oczy i dojrzy przyczyny istotne.Dlatego też nocą sprowadził do pałacu Saint Paul kilku znakomi-tych mieszczan Paryża, którzy przyobiecali, że jeśli zechce przywrócić porządek, pokój i dawny ład, onimu będą pomocni.Książę spokojniejszy już oczekiwał dnia następnego.Nazajutrz słyszeć można było jeden tylko krzyk, jak jedną była ogólna potrzeba: Chleba! chleba!Książę ukazał się na balkonie i chciał mówić, ale wrzaski zagłuszyły głos jego; zszedł więc, rzuciłsię bez broni i z odkrytą głową w środek tego zgłodniałego i wynędzniałego ludu, podając rękę wszyst-kim, rzucając złoto pełnymi garściami.Tłum zamknął się za nim, dusząc go i cisnąc swą masą, przera-żając zarówno swą lwią miłością, jak swym tygrysim gniewem.Książę czuł już, że jest zgubiony, jeślitrafnym słowem nie stawi oporu tej przerażającej sile; znowu tedy spróbował mówić, lecz głos jegoprzebrzmiał nieusłyszany, wreszcie zwrócił się do jakiegoś człowieka, który zdawał się mieć pewienwpływ na masy.Człowiek ten wszedł na kamień i zawołał: Uciszcie się! Książę chce mówić, posłuchajmy go!Tłumy posłusznie ucichły.Książę miał na sobie kaftan aksamitny, złotem haftowany i kosztownyłańcuch na szyi; człowiek ów zaś miał tylko na głowę stary czerwony kapelusz, kaftan koloru krwi i gołenogi.Jednakże ten oberwaniec uzyskał to, czego uzyskać nie zdołał potężny Jan książę Burgundzki.Kiedy spostrzegł, że cisza już zapanowała, rzekł: Rozstąpcie się i stańcie kołem!Tłum się rozsunął.Książę, gryząc wargi aż do krwi ze wstydu, że musiał uciekać się do takich środ-ków i posługiwać się takim człowiekiem, wszedł znowu na balkon, żałując, że z niego schodził [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl