Forbes Colin Stacja nr 5

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Horst rozwiązał ten problem we właściwy sobie sposób.Jedną dłoniąuchwycił rączkę sań, w drugą wziął bat.Mgła wyglądała diabelnie nieprzystępnie.Szara nawałnica wisiała nad lodem jak grozba; bura para wznosząca się wy-soko nad ziemią i szczelnie przylegająca do gruntu.Panowało przenikliwe zimno,ale nie było wiatru, co powodowało, że mgła unosiła się nad lodowym płasko-wyżem jak nieruchoma chmura, mogąca kryć niezliczone niebezpieczeństwa.Be-aumont najbardziej obawiał się ruchów wewnętrznych części tej lodowej wyspy,które, gdy oni ogarnięci będą mgłą, mogły przemieszczać się otwierając nowe ka-nały wodne lub zamykać istniejące, wynosząc przy tym ogromne lodowe grzbietypowstające pod ciśnieniem napierających na siebie mas lodu.Torosy* [Torosy grzbiety lodowe utworzone ze spiętrzonych kier], które mogą w ciągu kilku za-ledwie sekund zmiażdżyć człowieka, a nawet pogrzebać pod sobą cały zaprzęg.Strzelił z bata i krzyknął na psy, które ruszyły szybciej.Pociągnęły sanie, biegnącna naprężonych nogach, z ciałami wyciągniętymi z wysiłku.Wówczas śmiertelna lodowa cisza ustąpiła przed dzwiękami, które powodo-wał człowiek.Dał się słyszeć skrzyp uprzęży, szmer szurających po lodzie psichłap, trzask białej skorupy odrzucanego śniegu, świst batów i uderzenia butówstąpających po twardszym lodzie.Byli w drodze, zbliżali się do waha mgły, doTarget-5 zagubionej gdzieś w gęstym całunie.Beaumont kierował pierwszym za-przęgiem, Langer pilnował drugiego, podczas gdy Grayson, kilka kroków przednimi, szedł po lodzie sprawdzając kierunek na kompasie. Już wariuje krzyk-nął w pewnej chwili.To był ich następny problem.W tej części świata kompasynotorycznie zawodziły.Langer z łatwością utrzymywał narzucone przez Beaumonta ostre tempo.Bismarck, psi przywódca jego zaprzęgu, wielkie kudłate zwierzę, miał posłuch11Pea-soupers gra słów, jednocześnie oznacza londyńską mgłę73wśród pozostałych i umiał je zmusić do szybkiego ruchu.Odgrywał wśród psówrolę Beaumonta.Horst Langer miał pięć stóp i dziesięć cali wzrostu, ciemne włosy, był świe-żo ogolony i pochodził z doliny Renu.Cechowała go pogoda ducha, niefrasobli-wość, wyrozumiałość i poczucie humoru, za którym kryła się niespodziewana ela-styczność i nieoczekiwane umiejętności.Był ekspertem w dziedzinie materiałówwybuchowych, posiadał gruntowne wykształcenie w zakresie wiedzy o pracachzwiązanych z sondowaniem głębinowym i doskonale radził sobie z prowadze-niem psich zaprzęgów.Jak mawiał Beaumont z Horstem przelecą nad każdymlodem, z innym zapadłyby się w wodę.Niemiec, urodzony w D�sseldorfie, cią-gle jeszcze pozostawał w stanie kawalerskim. Tyle pięknych kobiet na świecie,a ja mam wybrać jedną? Cztery lata spędził w Arktyce, pracując w różnych ba-zach amerykańskich.Otrzymał od władz w Waszyngtonie klauzulę dostępu, jakpozostali dwaj. Coś nie tak, Keith? zawołał.Beaumont zatrzymał zaprzęg i stał z głową pochyloną na bok. Zdawało misię, że coś słyszę.Bądzcie cicho przez chwilę.Czekali.Psy wierciły się w uprzęży zaintrygowane postojem.Wydawało się,że ciężar arktycznej ciszy otacza ich ze wszystkich stron.Beaumont, w futrzanejparce z kapturem, trwał wielki i nieruchomy w świetle księżyca, obracając głowęjak radar, coraz bardziej na wschód.Znajdowali się już blisko wału mgły, zaledwiekilkaset jardów dzieliło ich od wiszącej jak nieruchomy dym brudnej chmury.Wtedy Beaumont usłyszał to jeszcze raz.Leciutkie bit-bit wielkiego śmigłowca,narastające, zbliżające się z każdą sekundą. Biegnijcie, szybko! W mgłę, zanim nas zobaczą.Samo napięcie w jego głosie postawiło na nogi psy, baty strzeliły i zaprzęgiwyrwały naprzód, a warkot silnika śmigłowca gnał im naprzeciw.Biegli w jegokierunku, w każdej chwili spodziewając się dostrzec maszynę wypływającą znadsinawej mgły.Bismarck wytężył wszystkie siły, jego łapy frunęły nad lodem przynodze Beaumonta, sanie mknęły po niepewnym gruncie, a pędzący obok nichmężczyzni robili wszystko, by utrzymać je w pionie.W tej chwili jakakolwiekdziura w lodzie oznaczałaby katastrofę, zatrzymałaby ich na otwartej przestrzeni,aż byłoby za pózno.Grayson biegł obok Beaumonta, gotów pomóc w prowa-dzeniu sań.Warkot śmigłowca był już bardzo blisko.Rat-tat-tat. Beaumontstrzelił batem zmuszając psy do szybszego biegu, jednocześnie mocując się z pod-skakującymi saniami i walcząc o własne życie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl