Jan Lam Pan komisarz wojenny

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. No rzekł podnosząc się i wychodząc pan Jan Chrzciciel Wyksztkiłło czekam na twe-go sekundanta na plebanii! Za chwilę słychać było znowu ciężki krok schodzącego tą raząze schodów wielkoluda i gdyby pan Artur miał był ochotę pójść za nim, byłby słyszał nastę-pujący monolog, śpiewany ze żmudzka:371Wyksztkiłło brał więc udział w rewolucji węgierskiej 1848/9, wojnie wschodniej między Rosją a Turcją orazsprzymierzonymi z nią Francją i Anglią (1853 1856), w walkach o niepodległość Włoch i w wojnie secesyjnejw Ameryce (1861 1865), której przyczyną była sprawa niewolnictwa.124 Nie major, nie major, furda, braciaszku! To mi sztabowiec, braciaszku! Tfu, wstyd, po-żal się panie Boże, braciaszku! Koniec tego monologu stanowiła dziwna mieszanina naje-nergiczniejszych wykrzykników madiarskich, angielskich i tureckich, których Jan ChrzcicielWyksztkiłło pozbierał był prawdziwą antologię podczas swojej służby w Węgrzech, w Turcjii w Ameryce.Nawiasem powiedziawszy, najbezbożniejszymi z nich były rzymskokatolickie,węgierskie mniej gorszące były protestanckie, angielskie, a muzułmańskie wobec tamtychmogły uchodzić prawie za modlitwę.Czy potrzebuję opowiadać, że pan Artur tego wieczora, przy herbacie, rozrzewnił płećpiękną, a zaniepokoił brzydką, swoją dramatyczną postawą i tragicznością ruchów, spojrzeń irozmów swoich? %7łe po herbacie miał długą konferencję w cztery oczy z panem Wicentym, poczym udał się na górę, do siebie, w celu pisania listów, jak mówił wszem wobec i każdemu zosobna? %7łe zaraz potem panna Melania i panna Róża, udawszy się do pokoju pana Wicente-go, usilnymi naleganiami z małomównych ust jego wydobyły urywkowe wzmianki, że zanosisię na śmiertelny pojedynek między panem Arturem a jakimś ludożercą i że pan Wicenty masekundować księciu? %7łe następnie panna Melania i panna Róża płakały długo i rzewnie nabalkonie i że w nocy śnił im się książę A.C.na marach, z piersią przeszytą dziewiętnastomakulami i z głową odrąbaną od tułowia? %7łe nazajutrz rano panna Róża oświadczyła panu Wi-centemu, iż byłby największym niezdarą, gdyby rozlewu krwi bratniej nie powstrzymał, i żepan Meliton wskutek nalegań pani Kacprowskiej zrobił wizytę księdzu proboszczowi, byugłaskać ludożercę grożącego żywotowi książęcemu.%7łe ludożerca wraz z trzema kolegamiswoimi nie chciał słuchać pana Melitona i że całe to barbarzyńskie towarzystwo przy jegoodejściu śpiewało chórem:I czechryński zna starosta,Jak od rusej stronić kosy! itd.Ale nie uprzedzajmy przyszłego rozdziału, do którego należą bliższe szczegóły rycerskichi miłosnych spraw naszego bohatera.125ROZDZIAA XIVW KT�RYM WSZYSTKO IDZIE JAK Z PAATKA, PO CZYM POSAANIECUDAJE SI DO MIASTA PO ANGIELSKI PLASTEROprócz Biżuczka, z natury swej nieciekawego, cała inteligencja cewkowicka wiedziałanazajutrz rano, gdy pan Wicenty udał się na probostwo, iż poszedł układać się z panem Wy-ksztkiłłem o warunki, pod którymi miała odbyć się krwawa walka między księciem A.C.a p.Władysławem Kwaskowskim.Pan Wicenty wyglądał przy tej sposobności jeszcze poważniejniż zwykle, nawet wszechsekretarz demokracji lwowskiej, gdy wykrochmalony w całej swo-jej dwułokciowej długości zajmuje na trybunie miejsce obok demokratycznego wszechpreze-sa, nie ma bardziej uroczystego wejrzenia, aniżeli je miał tego dnia jedyny męski potomekrodu Kacprowskich.Książę A.C.zwierzył mu się był bowiem, że właściwie cała sprawa zKwaskowskim pozornie tylko tyczy się wcale niewinnego zresztą żartu co do sympatii pan-ny Katarzyny Odwarnickiej dla powstańców w gruncie zaś jest to tylko druga, poprawnaedycja pojedynku hr.Grabowskiego ze Stefanem Bobrowskim372.Książę był solą w okuBiałym i chodziło im o to, ażeby go sprzątnąć jakimkolwiek sposobem, dlatego to podsunęlimu awanturę z Kwaskowskim, który strzela z pistoletu lepiej od śp.Kuszla373.Po tym wyjaśnieniu pan Wicenty zrozumiał, że przyszłość ojczyzny zawisła od tego, bynie dopuścił do pojedynku na broń palną między księciem a nasłanym na niego mordercą.Aleim bardziej stanowczo wyrażał się w tej mierze p.Wicenty, tym energiczniej oświadczał sięksiążę, że chce się strzelać z Kwaskowskim, i to nie inaczej, jak na trzy kroki.P.Wicentyprotestował, klękał, błagał, nic nie pomagało, na koniec wyrzekł, że wybór broni należy dostrony wyzwanej i że on, jako sekundant, po prostu nie pozwoli, ażeby się książę strzelał.Mimo tego wszystkiego, książę spisał w obecności p.Melitona i pana Wicentego formalnytestament, dołączył do niego, w celu ewentualnego sprawdzenia tożsamości osoby, swój mo-skiewski paszport i dokumenta te oddał do przechowania p.Kacprowskiemu w dowód nie-ograniczonego zaufania ku temu zacnemu obywatelowi.Sam p.Meliton, jakkolwiek człowiekdojrzały i który widział już wiele rzeczy w życiu, nie mógł się wstrzymać od łez, z powodu żeostatni (tak stało w testamencie) męski potomek starszej linii książąt Czetwertyńskich taklekkomyślnie narażał się na śmierć, przekazując dobra swoje matce i siostrze, zaś Rzeczypo-spolitej Polskiej prawa do Wielkiego Księstwa Kijowskiego, odziedziczone po WłodzimierzuWielkim i po tylu innych przodkach starszego od Welfów i Burbonów swojego rodu.P.Wicenty poszedł na plebanię, p.Meliton wyjechał konno, by zobaczyć żeńców w polu,a książę w zielonym salonie siedział na niebieskim fotelu, bawiąc się z Biżuczkiem, jak gdy-by nie miał wkrótce stanąć do morderczej walki.Dla zwykłego smętu panny Melanii ten do-datkowy smęt przedpojedynkowy był zbyt pognębiającym, dostała tedy migreny i poszła siępołożyć na wzór pani Kacprowskiej, która dostała była spazmów.Panna Róża dostała jakie-goś ściskania w sercu, ale jako osoba silnego ducha siedziała w zielonym salonie, na niebie-skiej kanapie, opodal od pana Artura, Przy niej była panna Władysława, która nie wiedziała,czy ją ma boleć głowa, czy też ma się jej ściskać serce, i trzymała ręce symetrycznie złożoneu talii.372Stefan Bobrowski należał do lewicy obozu Czerwonych i był członkiem Rządu Narodowego.Zginął wpojedynku z hr.Adamem Grabowskim, podstawionym przez Białych oszustem, udającym wysłannika RząduNarodowego.Pojedynek ten był prowokacją polityczną ze strony Białych.373Kuszel (herbu Drogosław) słynny strzelec z czasów Jana Kazimierza, wprowadzony pózniej przez Sien-kiewicza na karty Trylogii [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl