[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co do mnie, nie powinienem wymieniać się po tych wielkich mę-żach; badam teologię w dziełach stworzenia, ażeby wynalezć nowe powody wielbieniaStwórcy.To powiedziawszy Velasquez zdjął kapelusz, przybrał zamyśloną minę i wpadł w zadumę,którą u ascety można by wziąć za ekstazę.Rebeka nieco się zmieszała, ja zaś zrozumiałem, żedla tych, którzy chcą osłabić w nas zasady religii i namówić do przejścia na wiarę Proroka,sprawa równie trudna będzie z Velasquezem jak ze mną.56asymptota  prosta, do której dana krzywa zbliżaj się nieograniczenie.57przeciw przekonaniom moich braci i Kościoła  konsekwencją zapatrywań deistów na zgodni nośćreligii natury z religią objawioną było żądanie tolerancji dla wszystkich wyznań i przekonań, tu Velasquez do-maga się tolerancji.dla katolików.52 Dzień trzydziesty ósmySpoczynek poprzedniego dnia pokrzepił nasze siły.Ruszyliśmy w drogę z większą ochotą.%7łyd Wieczny Tułacz nie pokazał się dnia wczorajszego, gdyż nie mając prawa ani na chwilępozostać na miejscu, mógł nam opowiadać swą historię tylko wtedy, gdy byliśmy w drodze.Zaledwie jednak ujechaliśmy ćwierć mili, zjawił się, zajął zwykłe miejsce między mną a Ve-lasquezem i zaczął w te słowa:DALSZY CIG HISTORII%7łYDA WIECZNEGO TUAACZADellius starzał się i czując zbliżającą się ostatnią godzinę, przywołał mnie i Germana i ka-zał nam kopać w piwnicy tuż przy drzwiach, mówiąc, że znajdziemy tam małą skrzynkę zbrązu, którą mamy mu przynieść.Wykonaliśmy jego rozkazy, znalezliśmy i przynieśli muskrzynkę.Dellius dobył klucza, który miał zawieszony na szyi, otworzył skrzynkę i rzekł nam: Oto są dwa pergaminy, opatrzone podpisami i pieczęciami.Pierwszy zapewni ci, mój sy-nu, posiadanie najpiękniejszego domu w Jerozolimie, drugi jest rewersem na trzydzieści ty-sięcy darejków i procenta od wielu lat urosłe.Naówczas opowiedział mi historię dziada mego Hiskiasa i wuja Sedekiasa, po czym dodał: Chciwy i podły ten człowiek żyje dotąd, co dowodzi, że wyrzuty sumienia nie zabijają.Moje dzieci, skoro ja żyć przestanę, udajcie się do Jerozolimy, wszelako nie dawajcie się po-znać, dopóki nie znajdziecie opiekunów; może nawet lepiej byłoby zaczekać, aż Sedekiasumrze, co  z uwagi na jego podeszły wiek  zapewne wkrótce nastąpi.Tymczasem będzieciemogli żyć z pięciuset darejków; znajdziecie je zaszyte w mojej poduszce, której nigdy nachwilę nie odstępuję.Jeszcze jednej rady chciałbym wam udzielić: żyjcie zawsze uczciwie, aza to będziecie mieli wieczór życia spokojny.Co do mnie  umrę, jakem żył, to jest śpiewa-jąc; będzie to, jak mówią, łabędzi śpiew.Homer, ślepy równie jak ja, ułożył hymn do Apolli-na58 wyobrażającego to słońce, którego równie jak i ja nie widział.Przed laty podłożyłem podten hymn muzykę, zacznę więc pierwszą strofę, ale wątpię, czy zdołam dokończyć ostatniej.To mówiąc Dellius zawiódł hymn, zaczynający się od słów:  Witaj, szczęśliwa Latono ,ale kiedy doszedł do  Delos, jeżeli chcesz, aby syn mój zamieszkiwał twoje brzegi  głosjego osłabł, pochylił głowę na moje ramię i wyzionął ducha.Długo opłakiwaliśmy naszego opiekuna, wreszcie udaliśmy się do Palestyny i dwunastegodnia po opuszczeniu Aleksandrii stanęliśmy w Jerozolimie.Dla większego bezpieczeństwaodmieniliśmy nazwiska.Ja przybrałem miano Antypa, Germanus zaś kazał się nazywać Gla-phrysem.Zatrzymaliśmy się w gospodzie przed murami miasta i prosiliśmy o wskazanie nam58hymn do Apollina  jeden z tzw.hymnów homeryckich przypisywanych niegdyś autorowi Iliady.Są toutwory powstałe ok.r.750 500 p.n.e.; wykonywali je rapsodowie jako wstęp do recytacji eposów Homera pod-czas różnych uroczystości religijnych.Treść każdego z hymnów łączyła się z historią bóstwa, którego świętoobchodzono.Najbardziej znany był hymn ku czci Apollina z Delos, syna Latony.53 mieszkania Sedekiasa.Natychmiast nam je pokazano.Był to najpiękniejszy dom w całej Je-rozolimie, prawdziwy pałac, godny mieścić w sobie syna królewskiego.Najęliśmy nędznąizdebkę u szewca, który mieszkał naprzeciwko Sedekiasa.Ja prawie ciągle siedziałem w do-mu, Germanus zaś biegał po mieście i zbierał nowiny.W kilka dni po naszym przybyciu wbiegł do mnie i rzekł: Kochany przyjacielu, zrobiłem ciekawe odkrycie.Potok Cedron tuż za domem Sedekiasarozlewa się we wspaniałe jezioro.Starzec zwykł tam przepędzać wieczory w jaśminowej alta-nie.Już się tam dziś zapewne znajduje; chodz, pokażę ci twego prześladowcę.Poszedłem za Germanem i przybyliśmy nad brzeg potoku naprzeciw pięknego ogrodu,gdzie ujrzałem śpiącego starca.Usiadłem i zacząłem mu się przypatrywać.Jakże sen jegoodmienny był od Delliusowego.Snadz trapiące go sny straszliwie go niepokoiły, gdyżwzdrygał się co chwila. Ach, Delliusie  zawołałem  zaprawdę, mądrze radziłeś mi, abym żył uczciwie.Germanus uczynił tę samą uwagę.Gdyśmy się tak zastanawiali, spostrzegliśmy przedmiot, na którego widok zapomnieliśmyo wszystkich naszych uwagach.Była to młoda dziewczyna, najwyżej szesnastoletnia, nad-zwyczajnej piękności, którą podnosił jeszcze bogaty ubiór.Perły i łańcuchy, wysadzanekosztownymi kamieniami, zdobiły jej szyję, ramiona i nogi.Na sobie miała lekką tunikę lnia-ną, przetykaną złotem.Germanus pierwszy krzyknął:  To istna Wenus!  ja zaś mimowol-nym poruszeniem padłem przed nią na kolana.Młoda piękność spostrzegła nas i nieco sięzmieszała, wkrótce jednak opanowała się, wzięła wachlarz z pawich piór i zaczęła owiewaćgłowę starca, dla ochłodzenia go i przedłużenia mu snu.Germanus dobył książki, którą przyniósł był ze sobą, i udał, że czyta, ja zaś  że go słu-cham, jednakże zajmowaliśmy się wyłącznie tym, co się działo w ogrodzie.Starzec ocknął się; po kilku pytaniach, jakie zadał młodej dziewczynie, poznaliśmy się, żema wzrok osłabiony i że nie może dostrzec nas z tak daleka, co nas mocno ucieszyło, posta-nowiliśmy bowiem jak najczęściej tu wracać.Sedekias odszedł, wspierając się na młodej dziewczynie, my zaś powróciliśmy do domu.Nie mając innego zatrudnienia, wdaliśmy się w rozmowę z naszym szewcem, który nam po-wiedział, że Sedekias nie ma żyjącego syna, że cały jego majątek odziedziczy córka jednego zjego synów, że ta młoda wnuczka nazywa się Sara i że dziadek nadzwyczajnie ją kocha.Gdyśmy odeszli do naszej izdebki, Germanus rzekł: Kochany przyjacielu, przychodzi mi na myśl sposób szybkiego skończenia twego sporu zSedekiasem.Musisz ożenić się z jego wnuczką, w przeprowadzeniu jednak tego zamiaru doskutku potrzeba wielkiej przezorności.Pomysł ten bardzo mi się podobał; długo rozmawialiśmy o wnuczce Sedekiasa i przez całąnoc o niej tylko marzyłem.Nazajutrz i następnych dni o tej samej porze wracałem do potoku [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl