La Fayette Księżna de Cleves

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiedziała, że jest wChambord; i nie mogła uwierzyć, aby się odważył na rzecz tak zuchwałą; jużmiała ochotę cofnąć się do izby i iść do ogrodu zobaczyć, czy tam kto jest.Może tyleż pragnęła, ile się lękała ujrzeć tam pana de Nemours.Ale w końcurozsądek i przezorność przeważyły; uznała, że lepiej jest zachować wątpliwo-ści niż narażać się na ich rozjaśnienie.Długo nie mogła się zdobyć na opusz-czenie miejsca, którego myślała książę był może blisko.Był już niemaldzień, kiedy wróciła do zamku.Pan de Nemours pozostał w ogrodzie, póki widział światło; nie mógł sięrozstać z nadzieją ujrzenia pani de Cl�ves, mimo że był przekonany, że onago poznała i że wyszła jedynie dlatego, aby go uniknąć; wreszcie widząc, żezamykają drzwi, zrozumiał, iż nie ma się już czego spodziewać.Wrócił poswego konia, tuż obok miejsca, gdzie czatował dworzanin pana de Cl�ves.Szlachcic ów jechał za nim aż do tej samej wioski, z której książę wyruszyłwieczorem.Pan de Nemours postanowił tam spędzić dzień, aby wrócić w no-cy do Colomiers, przekonać się, czy pani de Cl�ves będzie na tyle okrutna,aby uciec przed nim lub też nie pokazać się jego oczom.Mimo iż wielceszczęśliwy, że ją zastał tak pełną myśli o nim, trapił się wszakże, że tak łatwojej przyszło uciec przed nim.Nigdy nikt nie czuł miłości namiętniejszej i tkliwszej niż książę w tej86chwili.Udał się pod wierzby, nad strumyk płynący za chatką, w której byłukryty.Oddalił się, ile tylko mógł, iżby go nikt nie widział i nie słyszał; oddałsię uniesieniom swej miłości, która tak rozpierała mu serce, że musiał uronićkilka łez; ale nie były to łzy samego bólu; były pomieszane ze słodyczą i zowym czarem, jaki istnieje tylko w miłości.Zaczął w myśli przechodzić postępki pani de Cl�ves od czasu, jak ją ko-cha; jakże uczciwą i skromną okazała się zawsze wobec niego, mimo że gokochała! Bo przecież ona mnie kocha mówił kocha mnie, nie mogę wąt-pić o tym; największe zaklęcia i największe łaski nie są tak pewnym świa-dectwem jak to, które ja miałem od niej.A jednak obchodzi się ze mną rów-nie srogo, co gdyby mnie nienawidziła; liczyłem na czas, niczego już się ponim nie mogę spodziewać; wciąż jednako się broni przeciw mnie i przeciwsobie samej.Gdyby mnie nie kochała, starałbym się jej być miły; ale jestemjej miły, kocha mnie i kryje to przede mną.Czegóż się tedy spodziewać, ja-kiejż odmiany oczekiwać w mym losie? Jak to? Kochany przez najmilsząistotę w świecie, czuję ów bezmiar ogniów, jaki rodzi się z pierwszych oznakwzajemności, jedynie po to, aby lepiej czuć mękę wzgardy.Okaż mi, że mniekochasz, piękna księżniczko wykrzyknął okaż mi swoje uczucia; byłem jepoznał z ust twoich raz jeden w życiu, godzę się, byś wróciła na zawsze do tejsrogości, którą mnie gnębisz.Popatrz na mnie bodaj tymi samymi oczyma,jakimi tej nocy patrzałaś na mój portret; mogłaś nań patrzeć z taką słodyczą,a uciekać przede mną samym tak okrutnie? Czegóż się lękasz? Czemu mojamiłość jest ci tak straszna? Kochasz mnie, kryjesz mi to nadaremnie; ty sa-ma dałaś mi tego mimowolne dowody.Znam moje szczęście; pozwól mi sięnim cieszyć, przestań mnie unieszczęśliwiać.Czy podobna powtarzał byćkochanym przez panią de Cl�ves i być nieszczęśliwym? Co to była za cudnanoc! Jak mogłem się opanować, aby się nie rzucić do jej stóp! Gdybym to byłuczynił, byłbym ją może wstrzymał od ucieczki; szacunek mój byłby ją uspo-koił; ale może mnie nie poznała; trapię się więcej niż trzeba.Po prostu widokczłowieka, o godzinie tak niezwyczajnej, przestraszył ją.Te same myśli zaprzątały pana de Nemours przez cały dzień; czekał nie-cierpliwie nocy; kiedy zaś nadeszła, znów udał się do Colomiers.Dworzaninpana de Cl�ves, który się przebrał, aby mniej zwracać na siebie uwagi, podą-żył za nim aż do miejsca, do którego go prowadził wczoraj, i ujrzał, że taksamo wchodzi do ogrodu.Książe poznał rychło, że pani de Cl�ves nie chce sięwystawiać jeszcze na jedną próbę; wszystkie drzwi były zamknięte.Obchodziłze wszystkich stron, aby zbadać, czy nie ujrzy światła; ale nadaremnie.Pani de Cl�ves, podejrzewając, że pan de Nemours mógłby wrócić, zostaław pokoju; bała się, że nie zawsze będzie miała siłę uciekać przed nim, niechciała się narażać na to, że może się zachować w sposób niezgodny z do-tychczasowym jej postępowaniem.Mimo że pan de Nemours nie miał żadnej nadziei ujrzenia jej, nie mógł sięzdobyć na to, aby opuścić miejsce, w którym ona bywała tak często.Spędziłcałą noc w ogrodzie i znalazł nieco pociechy w tym, aby widzieć bodaj przed-mioty, które ona oglądała co dzień.Słońce wstało, nim on pomyślał o tym,aby odejść, ale wreszcie obawa, by go nie odkryto, skłoniła go do odwrotu.Nie podobna mu było oddalić się bez ujrzenia pani de Cl�ves; udał się dopani de Mercoeur, która bawiła wówczas u siebie w sąsiedztwie.Bardzo sięzdziwiła zjawieniem brata.Wymyślił dość prawdopodobną przyczynę swej87podróży, słowem pokierował rzecz tak zręcznie, że sama mu poddała odwie-dzenie pani de Cl�ves.Wybrali się tam tegoż samego dnia, przy czym pan deNemours powiedział siostrze, że ją pożegna w Colomiers, aby wracać pilno dokróla.Umyślił rozstać się z nią w Colomiers, aby jej dać odjechać pierwszej, isądził, że znalazł niezawodny sposób mówienia z panią de Cl�ves [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl