[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lavender blue, dilly-dilly; lavender green; here I am king, dilly-dilly.Skutek, jaki wywarło to na Gordonie Holmanie i całej reszcie szaleńców, był natychmiastowy i przerażający.Powstali i otoczyli kołem Jacka, wyciągając ręce w ślepym błaganiu.Nie odezwali się, ale ich proszące dłonie zaszeleściły jak gołębie usadowione na dachu Dębów, ich ciała zaś zaczęły przepychać się przez ziemię z owym tak dobrze mu znanym, straszliwym szszszszszsz.Jack cofnął się wzdłuż linii ley w kierunku Dębów.Odwrócił się.Wariaci nie szli za nim.Stali w tym samym miejscu z wyciągniętymi rękami, zamkniętymi oczami i twarzami pełnymi rozpaczliwej tęsknoty.Co to jest, za czym ktoś może tak rozpaczliwie tęsknić? - pomyślał Jack.- Co to jest, co ma dla nich większe znaczenie niż cokolwiek innego?Oddalił się nieco, a potem zatrzymał.Szaleńcy nadal pozostawali na miejscu.Zawahał się, a potem znowu uniósł fujarkę i zaczął grać tę samą melodię w kółko i w kółko.Tym razem poszli za nim.Zdawali się ślepi, jakby nie posiadali owej ostrej zdolności uzmysławiania sobie, która pozwalała Jackowi odnajdywać drogę przez ciemności twardej ziemi.Szli powłócząc nogami, wybladli, zaniepokojeni i szaleni, jak średniowieczni trędowaci.Mając świadomość, że zapewne nie wyrządzą mu żadnej krzywdy, Jack cofał się jednak coraz szybciej, nieustannie wygrywając na flecie, w obawie by go nie dogonili.Tak bardzo wyglądali na pomieszanych, nierozumnych i dziwacznych.Lavender blue, dilly-dilly.Piosenka przenikała ziemię i biegła liniami ley, a tam gdzie jedna z tych linii przecinała się z drugą, muzyka znów rozbrzmiewała, tak cicha i tak połyskliwa, jak żywe srebro.Melodia dotarła do Dębów i szybko rozprzestrzeniła się we wszystkich kierunkach, teraz tak wysoka i tak wibrująca, jak pieśń wyśpiewywana przez pajęczynę dotykaną wiatrem.Do Janesville, Watertown i Mineral Point, do Monona i Waukesha.Na całym obszarze południdniowo-wschodniego Wisconsin, pogrążone głęboko w ziemi, głęboko pod betonowymi chodnikami, dobrze ukryte w ścianach, sufitach i meblach pozostałe tuziny szaleńców podniosły głowy, słuchały i marszczyły brwi.Wezwanie.Ale wezwanie nadeszło o wiele za wcześnie.Jeszcze tysiącom ludzi musi zostać odebrane życie, po ośmiuset na każdego.Takie było prawo, taka była cena ucieczki.Ale bez względu na to, jakie obawy żywili w związku z wezwaniem, które nadeszło zbyt wcześnie, nie było mowy o tym, by się mu oprzeć.Wezwanie.Ta sama płaczliwa melodia fujarki, w kółko wygrywana.Levander blue, dilly-dilly.Najstarszy ze świętych hymnów do Istoty-z-Prawa-i-z-Gwiazd, Awena, wielkiego stwórcy.Melodia stanowiła mistyczne uporządkowanie nut w taki sam sposób, jak pantakl mistyczne uporządkowanie symboli.Ci, którzy ją usłyszeli, byli fizycznie wleczeni przez ziemię wzdłuż linii ley, tak jak błękitny piaskowiec Stonehenge został fizycznie przywleczony z Walii na równinę Salisbury.Szli, ponieważ nie mieli wyboru.Szli, bo tak im rozkazano.Przyszli, bo zostali wezwani.Było ich stu trzydziestu sześciu, przyciągniętych z powrotem do Dębów.Niektórzy zostawiali za sobą ścieżki bruzd przez pola i szosy, niektórzy przechodzili niewidzialni lecz słyszalni przez sklepy, ściany i kamienice.Nie tańcząc, nie szczebiocąc - jak to jakoby robiły dzieci z Hamelin, tańcząc i szczebiocąc w ślad za Szczurołapem.Ale biegnąc z zamkniętymi oczami, biegnąc, jakby ich życie od tego zależało.Dotarłszy do fundamentów Dębów Jack zrozumiał, co się wydarzyło, i pojął, że wezwał ich wszystkich.Uzmysławiał sobie ich wszystkich wokoło, jak gdyby stał na wzniesieniu w ziemi, a oni zbliżali się wśród nocy ze wszystkich kierunków, biegnąc z ponurymi twarzami.Nabrał już tyle pewności siebie, że przez ostatnie kilka mil mógł wreszcie odwrócić się plecami do Gordona Holmana i jego przerażających przyjaciół i szedł naprzód własnym tempem, patrząc przed siebie w poszukiwaniu Quintusa Millera.Nad powierzchnią gleby grom huknął w niebie, deszcz zaś nieubłaganie spadał na Dęby, aż ich połamane rynny rzygały wodą, a basen kąpielowy wystąpił z brzegów, niosąc obrzydliwe, czarne szczątki aż do połowy długości zatopionych kortów tenisowych.Pod podłogą piwnicy Jack stanął wreszcie w milczącym kręgu ostatnich mieszkańców Dębów; wszystkich z wyjątkiem Quintusa Millera.Wezwałeś nas i przyszliśmy - powiedział wysoki mężczyzna z ogromną głową encefalopatyka.- Gdzie jest ofiara?Wezwałem was, ponieważ tej nocy musimy złożyć hołd Awenowi - zaimprowizował Jack, gorączkowo starając się wyczuć, gdzie może znajdować się Quintus Miller.Czy to oznacza złożenie ofiary? - zapytał czarnoskóry mężczyzna z drastycznie cofniętym czołem.- Czy to oznacza, że ktoś musi umrzeć?No.a.tak jest! - potwierdził Jack.- Ktoś musi umrzeć.Jeden z was, by pokazać Awenowi, że nie obawiacie się oddać mu wszystkiego.z waszym życiem włącznie, prawda? Włącznie z waszymi duszami.W zgromadzeniu szaleńców rozległy się krzyki przerażenia, podnoszące włosy dęba.Brzmiały jak wrzaski pasażerów spadającego samolotu.Ci ludzie nie obawiali się złożyć w ofierze swego życia fizycznego.Ostatecznie byli gliną, w obecnej swojej sytuacji nie byli niczym innym jak glebą; ich fizyczne istnienie mogło zostać przywrócone.pod warunkiem, że przeżyje dusza.Ale jeśli dusza zostanie unicestwiona - pozostanie tylko nicość i gorzej niż nicość: nigdy nie kończąca się świadomość nicości.Mój przyjaciel - mówił Jack - wie wszystko o świętych tradycjach druidyzmu.i mój przyjaciel mówi, że zgodnie ze świętymi tradycjami w ofierze musi zostać złożony wasz przywódca.Jeśli tego nie zrobicie, nigdy już nie poznacie, co to jest chodzenie wśród powietrza.Awen nigdy nie udzieli wam błogosławieństwa ucieczki z ziemi.Słyszycie? Wasz przywódca reprezentuje was wszystkich.jeśli złożycie go na ofiarę, Awen z pewnością będzie wiedział, że wszyscy go czcicie.że wszyscy jesteście mu oddani.Oddychał głęboko.W ziemi powietrze było kwaśne i wilgotne, czuł też ów octowy zapach, przenikający wszystko w Dębach.Sto trzydzieści pięć niedobranych twarzy patrzyło na niego z zamkniętymi oczami, nie widząc, ale wyczuwając.Niektóre z nich były niewiarygodnie piękne.Inne groteskowe jak chimery.Jeszcze inne odznaczały się bezrozumną pospolitością, tak zwyczajną, że jak Jack widział, aż niebezpieczną.W porządku.- powiedział, podnosząc ręce.- Naszym obecnym zadaniem jest ustalenie miejsca pobytu Quintusa Millera.Rozumiecie? A gdy go odnajdziecie, będziecie musieli złożyć go w ofierze.W przeciwnym razie nie macie żadnych szans.Zostaniecie uwięzieni w ziemi na zawsze.A co z ośmiuset życiami, które mieliśmy odebrać? - odezwał się człowiek z ogromną głową.- Ja jak dotąd odebrałem tylko sześć.Ludzi nad ziemią nie jest łatwo łapać.O ośmiuset życiach możecie zapomnieć.Przede wszystkim musicie rzucić się na Quintusa Millera.Wystąpiła kobieta [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl