Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy uczniowie gimnazjum dostrzegali z daleka jego postać,zaczynali śmiać się z niego albo rzucali weń kamieniami.Razupewnego Julianowi zrobiło się go serdecznie żal, gdy zobaczył, jakpada, rażony kamieniem w czoło, które natychmiast zaczęło krwawić,więc podbiegł doń, by mu pomóc i zaoferować zarazem swoją przyjazń.Z początku Javier myślał, że Juli�n podbiega, by mu dołożyć na oczachśmiejących się do rozpuku uczniów. Mam na imię Juli�n powiedział, podając rękę. Idę właśnie zprzyjaciółmi pod sosny, by rozegrać tam parę partyjek szachów, możemasz ochotę przyłączyć się do nas? Nie umiem grać w szachy. Ja dwa tygodnie temu też jeszcze nie umiałem.Ale Miquel todobry nauczyciel.Chłopak patrzył nieufnie, oczekując, że lada chwila okaże się towszystko jakimś kolejnym kawałem albo przygrywką doniespodziewanego ataku.226 Nie jestem pewien, czy twoi kumple zechcą, żebym się do wasprzyłączył. To był ich pomysł.No, więc jak?Od tamtego dnia Javier przyłączał się czasem do nich pozakończeniu zleconych sobie robót.Zazwyczaj nie odzywał się, słuchałjedynie i bacznie obserwował.Budziło to niepokój Aldayi, któryodczuwał pewien lęk w obecności synka dozorcy.Fernando, który nawłasnej skórze doświadczył (okazywanej przez innych) pogardy wzwiązku z niskim pochodzeniem, odnosił się wobec tajemniczego kolegiz nadmierną uprzejmością.Miquel Moliner, który uczył go podstawszachów i obserwował uważnie, mierząc chłodnym badawczymspojrzeniem, w odróżnieniu od reszty grupy nie mógł się jakoś do niegoprzekonać. On jest postrzelony.Chwyta koty i gołębie, godzinami je torturujetym swoim kozikiem, a pózniej grzebie pod sosnami.Sama rozkosz! A kto tak mówi? Sam mi opowiadał parę dni temu, gdy tłumaczyłem mu zasadyruchu koniem.Opowiadał mi też, że czasami jego matka pakuje mu sięw nocy do łóżka i dobiera się do niego. E tam, kpił sobie z ciebie. Wątpię.Ten chłopak ma coś nie po kolei z głową iprzypuszczalnie to nie jest jego wina.Juli�n starał się nie brać pod uwagę ostrzeżeń i proroctw Miquela,niemniej nawiązanie przyjazni z synem dozorcy rzeczywiście szło dośćopornie.Yvonne zaś patrzyła i na Juliana, i na Fernanda Ramosa zdużą niechęcią.Z całej chmary paniczów ci dwaj właśnie groszem nieśmierdzieli.Mówiło się, że ojciec Juliana jest skromnym sklepikarzem,a matka zaledwie nauczycielką muzyki. Ci ludzie nie mają anipieniędzy, ani klasy, ani elegancji, kochanie moje strofowała Javiera. Jedynym, który do ciebie pasuje, jest Aldaya, to chłopiec z bardzodobrego domu. Tak, matko odpowiadał jak matka sobie życzy.Z czasem zaczął bardziej zawierzać swoim nowym przyjaciołom.Ustamu się nawet zaczęły otwierać częściej, rzezał komplet figurszachowych dla Miquela Molinera, w podzięce za naukę gry w szachy.Pewnego dnia, w najmniej spodziewanym i w ogóle uznawanym zaniemożliwy momencie, chłopcy odkryli, że Javier potrafi się uśmiechaći nawet ma przyjemny niewinny uśmiech, uśmiech dziecka.227 No i widzisz? To zwyczajny, najzwyczajniejszy chłopak twierdziłJuli�n.Miquel Moliner mimo to nie dawał się przekonać i przypatrywał siędziwnemu młodzieńcowi podejrzliwie i sceptycznie, niemal z badawcząnieufnością. Javier ma bzika na twoim punkcie, Julianie powiedział któregośdnia. Na głowie staje, byle zyskać twoje uznanie. Przecież to idiotyzm! Od uznania ma przecież ojca i matkę, jajestem tylko zwykłym przyjacielem. Naiwniakiem jesteś, ot co.Jego ojciec to zwykły biedak, który niewie, za co ma się łapać, kiedy chce mu się sikać, a do�a Yvonne toharpia z ptasim móżdżkiem, która od rana czyha, by niby niechcącyprzyłapano ją w dezabilu, przekonana, że jest Bóg wie jaką diwą albokimś jeszcze gorszym, aż wstyd mówić.Chłopak, co w pełni zrozumiale,szuka substytutu, a ty, anioł zbawiciel, spadasz mu z nieba i wyciągaszpomocną dłoń.Zwięty Juli�n od yródła, patron wydziedziczonych. Od tego doktora Freuda mózgownica zaczyna ci gnić.Wszyscypotrzebujemy przyjaciół.Ciebie nie wyłączając. Ten chłopak nie ma przyjaciół i nigdy ich mieć nie będzie.Mapodstępną duszę.Nie wierzysz, to poczekaj czas jakiś.Zastanawiam się,co też mu się śni.Miquel Moliner nie podejrzewał nawet, jak bardzo sny FranciscaJaviera są podobne do snów jego przyjaciela Juliana.Kiedyś, paręmiesięcy przed pojawieniem się Juliana w gimnazjum, syn dozorcyzbierał opadłe liście przy fontannach, kiedy na dziedziniec zajechałokazały automobil don Ricarda Aldayi.Tego dnia przemysłowiec niebył sam.Towarzyszyła mu zjawa, świetlisty anioł w jedwabiach,unoszący się jakby nad ziemią.�w anioł, czyli nie kto inny jak jegocórka Pen�lope, wyszedł z mercedesa i lekko powiewając skrzydłamikapelusza, podszedł do fontanny, by zanurzyć swą dłoń w jej wodach.Jak zawsze, piastunka Jacinta nie odstępowała jej na krok, gotowanatychmiast zareagować na każdy gest dziewczyny.I nawet gdybydziewczynę otaczał tłum służących, to i tak Jacinta nie spuszczałaby zniej oka.Chłopak bał się mrugnąć w obawie, że obraz się rozwieje.Stałsparaliżowany, nie oddychając, podpatrując urojenie.Po chwili, jakbywyczuwszy jego obecność i ukradkowe spojrzenie, Pen�lope skierowałaku niemu wzrok.Uroda tej twarzy wydała mu się tak bolesna, że aż niedo wytrzymania.Zdało mu się również, że na jej wargach dostrzega228zarys uśmiechu.Wystraszony, uciekł, by ukryć się w wieży cystern, przygołębniku, znajdującym się na najwyższym tarasie szkolnego budynku,w swym ulubionym schowku.Ręce jeszcze mu drżały, kiedy sięgnął poswoje narzędzia, by przystąpić do pracy nad nową figurką, której rysybyłyby podobne do twarzy przed chwilą ujrzanej.Kiedy tej nocy wróciłdo domu dozorcy, znacznie pózniej niż zazwyczaj, matka czekała nań,na wpół rozebrana i wściekła.Chłopak spuścił wzrok, obawiając się, żejeśli matka zdoła odczytać jego spojrzenie, zobaczy w nim dziewczynę zfontanny, a tym samym odczyta wszystkie jego obecne myśli. A ty gdzie się włóczysz, zasrany smarkaczu? Przepraszam, matko.Zgubiłem się. Ty od dnia swoich narodzin już jesteś zgubiony.Lata pózniej, za każdym razem, kiedy wkładał lufę swego rewolweruw usta więznia, by następnie nacisnąć spust, inspektor Francisco JavierFumero miał wspominać dzień, w którym ujrzał czaszkę swej matki,eksplodującą niczym dojrzały arbuz, nieopodal leśnego barku w LasPlanas, i nie poczuł nic poza obrzydzeniem do rzeczy martwych.Gwardia Cywilna wezwana przez obsługę lokalu, która usłyszała strzał,odnalazła siedzącego na głazie chłopca trzymającego na kolanachciepłą jeszcze strzelbę.Obojętnie, z twarzą upstrzoną kropelkami krwi,jakby zżerała go ospa, przyglądał się bezgłowemu ciału MariiCraponcii, alias Yvonne, pokrytemu przez owady.Gdy spostrzegłzbliżających się funkcjonariuszy, wzruszył jedynie ramionami.Idąc zaodgłosami szlochu, policjanci odnalezli trzydzieści metrów dalej, wzaroślach Ramona Jednojajowca.Trząsł się jak dziecko i nie sposóbbyło zrozumieć jego bełkot [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl