[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaraz zacznę krzyczeć.Kolejne stopnie, ciemność przy­lepia się do twarzy jak zaschnięta smoła, oczy zmieniają się w ślepe grudki ziemi.Nawet nie wiem, dokąd idę, pomyślała i poczuła, że znów paraliżuje ją strach.Jak ja potem odnajdę schody.Nagle trafiła nogą w pustkę i musiała przykucnąć, by nie stracić równowagi.Ledwo żywa ze strachu wyszeptała, Ależ tu czysto.Miała na myśli podłogę, zapomniała, że posadzka może być taka czysta.Powoli dochodziła do siebie, czuła silne skurcze w żołądku, miewała je przedtem, lecz teraz odniosła wrażenie, że jej ciało sprowadza się do tego jednego, pulsującego miejsca, jakby inne jego części bały się przypomnieć o swoim istnieniu, tylko serce dudniło jak oszalałe, serce, które zawsze niestrudzenie bije w mroku, od chwili, gdy powstaje w ciemności łona, do dnia, gdy pogrąża się w mrokach śmierci.Wciąż trzymała w zaciś­niętej dłoni plastikowe torby, teraz trzeba je tylko napeł­nić.Spokojnie, myślała, Nie ma tu potworów ani duchów, jest tylko ciemność, a ona nie gryzie i nie bije, schody na pewno się znajdą, choćbym miała przemierzyć wzdłuż i wszerz całą tę czarną dziurę.Chciała wstać, lecz przy­pomniała sobie, że teraz musi zachowywać się jak ślepcy.Naśladując ich sposób poruszania się, zaczęła pełzać na czworakach, obmacując wokół ziemię.Może znajdzie półki uginające się pod ciężarem jedzenia.Co za bzdury, pomyślała, Wystarczy cokolwiek, jeśli do tej pory wy­trzymali bez gotowania, to i teraz zjedzą wszystko, co da się przełknąć.Przeszła zaledwie kilka metrów, gdy strach znów zaczął jej szeptać do ucha, że może idzie w złą stronę, prosto w paszczę niewidzialnego potwora lub w ramiona suchej zjawy, która chce wciągnąć ją do świata zmarłych, da­remnie szukających spokoju, gdyż ciągle ktoś ich wskrze­sza.Z rezygnacją i smutkiem pomyślała, Kto wie, może to wcale nie jest magazyn, ale podziemny garaż, zdawało jej się nawet, że czuje zapach benzyny, Jakże często w zwątpieniu wyobraźnia podsuwa nam obrazy, za pomo­cą których dokonujemy samozniszczenia.Nagle jej ręka natknęła się na jakiś przedmiot, lecz nie były to lepkie palce ducha ani gorący jęzor w ziejącej ogniem paszczy potwora.Poczuła zimny metal, jakby pręt ustawiony w pozycji pionowej, pomyślała, że musi to być fragment półki, może jest ich więcej, trzeba tylko po omacku znaleźć tę część magazynu, gdzie przechowywana jest żywność, Tu nic nie ma, pomyślała, czując intensywny zapach detergentów.Nie zastanawiając się, jak odnajdzie drogę powrotną, zaczęła gorączkowo przeszukiwać kolej­ne półki.Dotykała różnych przedmiotów, wąchała je, potrząsała nimi, były tam papierowe kartony, szklane i plastikowe butelki, puszki, pojemniki o najróżniejszych kształtach, małe flakoniki, metalowe i plastikowe tubki, worki, wkładała do torby, co tylko wpadło jej w ręce, Mam nadzieję, że wszystko to nadaje się do jedzenia, myślała rozgorączkowana.Na czworakach zbliżyła się do następ­nej półki i po omacku szukając jedzenia strąciła kilka małych pudełek.Kiedy spadły na ziemię, usłyszała charak­terystyczny, znajomy dźwięk.Serce uwięzło jej w gardle.Zapałki, pomyślała.Ukucnęła i trzęsącymi się rękami zaczęła przeszukiwać podłogę.Odnalazła małe pudełko, poczuła charakterystyczny zapach, potrząsnęła opakowa­niem i usłyszała szelest drewnianych patyczków, wyczuła szorstkie ścianki, wysunęła pudełko i powąchała je w środ­ku, przeciągnęła główką zapałki po chropowatym pasku i słaby płomień oświetlił wnętrze magazynu, jakby roz­proszone światło gwiazdy przebiło gęstą powłokę nieba.Mój Boże, westchnęła, A jednak światło istnieje, a ja mam oczy, które widzą, błogosławiona niech będzie jasność.Po tym odkryciu wszystko poszło gładko, najpierw zapako­wała zapałki, zapełniając pudełkami jedną torbę.Nie ma sensu tyle brać, mówił jej głos rozsądku, ale dawno przestała go słuchać.Wątłe płomyki zapałek wskazywały jej kolejne skarby piętrzące się na półkach.Wkrótce miała torby pełne jedzenia, z pierwszego worka musiała wszyst­ko wyrzucić, gdyż nie było tam żywności, w innych miała mnóstwo smakołyków, za które mogłaby kupić całe miasto.Cóż z tego, że było to zwykłe jedzenie, wszyscy pamiętamy przecież króla, który chciał oddać całe królest­wo za jednego konia.Gdyby teraz umierał z głodu, łatwo sobie wyobrazić, co by dał za tych kilka worków żywno­ści, Schody muszą być tam, trzeba iść w prawo, przypo­mniała sobie.Przedtem jednak usiadła na ziemi i wyjęła z torby kawałek kiełbasy, kromkę ciemnego chleba, butel­kę wody i bez wyrzutów sumienia zaczęła jeść.Jeśli sama się nie posilę, nie uda mi się donieść jedzenia tam, gdzie go potrzebują, jestem ich jedyną żywicielką.Skończywszy jeść, przewiesiła przez każde ramię trzy torby i z wyciąg­niętymi rękami posuwała się naprzód, zapalając kolejne zapałki [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl