Zakładnik Pierre Lemaitre(1)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słuchaćmu go trudniej, niż zabić pana Dorfmanna strzałem w głowę,ale być może to to samo: bezsprzeczna oznaka rozpaczyczłowieka w sytuacji bez wyjścia.Jeszcze trochę, a zacząłbymmu współczuć.Konfuzja na linii, nikt nie wie, co się może stać.Teraz włącza się inna kobieta, starsza.- Alain? - mówi.- Tu Nicole.Pan Delambre dosłownie wrasta w miejsce.Kobieta okropnie płacze, ale nie może wykrztusić słowa.Sły-chać tylko jej szlochanie.A my czujemy się dziwnie, bo ona pła-cze nie nad naszym losem, tylko nad losem mężczyzny, którynas uwięził i od ponad godziny grozi nam śmiercią.- Alain - mówi.- Błagam, odezwij się do mnie.Ten głos, te słowa wywierają na panu Delambrze piorunującewrażenie.Cicho mówi:- Nicole.wybacz mi.Tylko to.Tylko tyle.Po czym odkłada słuchawkę, łapie szufladę z naszymitelefonami i zegarkami.Następnie podchodzi do okna, unosistorę i wyrzuca całą zawartość przez okno.Jednym ruchem.Wszystko naraz.Niech mi pan wierzy, nie wiem, dlaczego tozrobił, to było bardzo dziwne.W każdym razie na odpowiedznie trzeba było długo czekać.Pierwsza kula przeszła mu kilka milimetrów od prawegoramienia, druga trafia w miejsce, gdzie sekundę wcześniejznajdowała się jego głowa.Pada na ziemię i błyskawicznie, zwycelowanym pistoletem, odwraca się do nas.I dobrze robi, boYasmine już jest na nogach, gotowa do skoku.- Na podłogę! - krzyczy do niej.Yasmine wykonuje polecenie.Pan Delambre czołga się i kilkametrów dalej wstaje.Podchodzi do drzwi, otwiera je i odwracasię do nas.- Możecie odejść - mówi.- To koniec.Powszechne zdumienie.Powiedział: To koniec , nikt w to nie wierzy.Przez chwilę stoi z rozchylonymi ustami, jakby chciał namcoś powiedzieć, ale nie był w stanie.Słowa grzęzną mu wgardle.Ma rację, to koniec.Telefon wciąż dzwoni.Nie zamierzago odebrać.Odwraca się i wychodzi.Ostatnie, co słyszymy, to zgrzyt klucza w zamku.Jesteśmy uwięzieni.Jesteśmy wolni.Tę chwilę trudno opisać.Wszyscy zakładnicy wstają ipodbiegają do okien, zrywają story.Ja i moi ludziepotrzebowaliśmy wiele energii, żeby im wyperswadowaćprzełożenie nogi przez parapet i skok w dół.Zapanowałanieopisana panika.Widząc nagle zakładników tłoczących się w oknach,policjanci na parkingu nie od razu zorientowali się, co siędzieje.Negocjator znowu zadzwonił.Odebrała Yasmine ipowiedziała policjantom, jak zdaje się wyglądać sytuacja, boprzecież pan Delambre mógł się jeszcze rozmyślić.Wciąż niebyło całkowitej pewności i podzielałem niepokój policjantów.Na przykład nie wiadomo było, gdzie podziewa się teraz zeswoim pistoletem i dwoma pełnymi magazynkami.Czyrzeczywiście zrezygnował? A może raczej zaczaił się gdzieś naterenie budynku?Kader starał się uspokoić panią Camberlin i panów Lussaya iGu�neau.Pan Renard był najbardziej ze wszystkich rozemocjo-nowany.Wrzeszczał: Zabierzcie nas! Zabierzcie nas! , ijedyne, co mogła zrobić Yasmine, to wymierzyć mu dwasiarczyste policzki, skutkiem czego natychmiast nabrałrozumu.Kulejąc, podszedłem do telefonu i przedstawiłem się.Odbyłem krótką rozmowę z kapitanem z RAID.Dziesięć minut pózniej do ściany zewnętrznej budynkuprzystawiono drabinki.Momentalnie weszły po nich dwapododdziały RAID w kamizelkach kuloodpornych, hełmach i zkarabinami z celownikiem optycznym.Pierwszy naszabezpieczał, drugi otwierał wewnętrzne drzwi, wpuszczającnastępne pododdziały, które natychmiast ruszyły naposzukiwanie pana Delambre a.W chwilę pózniej wszyscy byliśmy już na parkingu, okrycitermicznymi kocami.To mniej więcej wszystko, co powiedziałem policjantom i po-wtórzyłem w sądzie.Podobno pan Delambre zostawił broń i oba magazynki naprogu gabinetu, w którym się zamknął.Kiedy znalazł gopododdział RAID, siedział załamany na podłodze przy biurku, zgłową między kolanami, z rękami na karku.Nie stawiał żadnego oporu.Mam w dorobku z tuzin akcji bardziej skomplikowanych iniebezpieczniejszych od tej.Następnego dnia Kader, Yasmine ija zawsze robiliśmy szczegółowy debriefing, bo nie ma operacji,z której nie można by się czegoś nauczyć; należy odtworzyćprzebieg zdarzeń jakby w zwolnionym tempie, obraz poobrazie, żeby z każdego detalu, nawet najbardziej błahego,wyciągnąć coś, co wzbogaci nasze doświadczenie, na którymzarabiamy.A potem każdy wyrusza w nową drogę, na innąmisję.Ale tym razem jest inaczej.Obrazy z tych kilku godzin nie przestają do mnie wracać,jakby zawierały jakiś podprogowy przekaz, który przeoczyłem.Mówię sobie, że to bzdura, i zabieram się do czegoś, ale to niepomaga, czas mija, a obrazy wracają.Wciąż te same.Stoimy na parkingu.Panuje uczucie powszechnej ulgi.Pododdział, który znalazł pana Delambre a w gabinecie,zadzwonił do gliniarzy na parkingu, zawiadamiając ich ozakończeniu operacji.Moją nogą troskliwie się zajęto.Otaczająnas ratownicy z karetki pogotowia.Podchodzi kapitan z RAID,żeby mi uścisnąć rękę.Wymieniamy kilka okolicznościowychzdań.Ze swojego miejsca widzę uwolnionych zakładników.Każdyreaguje zgodnie z własnym temperamentem.Pan Gu�neauznowu ma na sobie garnitur, który jest w opłakanym stanie,panna Tran zdążyła już poprawić urodę, pani Camberlinodzyskała kolory i starła smugi makijażu jeszcze przed chwiląpokrywające jej policzki.Wszyscy otaczają kołem panaDorfmanna, który z uśmiechem odpowiada na ich pytania.Autorytet nie potrzebuje wiele czasu, by odzyskać należne mumiejsce.Wydaje się wręcz, że zakładnicy potrzebują go jakoelementarnego punktu odniesienia.Niezwykłe jest natomiastto, że nikt nie ma za złe prezesowi Exxyal-Europezorganizowania tej symulacji równie okrutnej, co brutalnej.Odwrotnie, wszyscy zdają się uważać, że była wyjątkowoowocna.Ci, którzy zachowali się jak trzeba, sądzą, że dziękitemu zyskali kredyt zaufania, pozostali wierzą, że w takich oko-licznościach ich słabość pójdzie w niepamięć.Naprawdę, życiezdumiewająco szybko wraca do normy.Na tle innych wyraznieodcina się długa postać pana Cousina.Wszyscy widzą: toczłowiek, który umiał się znalezć, który ucieleśnia zbiorowąodwagę, główny zwycięzca dnia.Nie uśmiecha się.Przypominakandydata, który się właśnie dowiedział, że go wybrano, i - bywyraznie podkreślić swoją wyższość umysłową - zdaje się nieprzywiązywać do tego wielkiej wagi.Ale wystarczy spojrzeć namiejsce, które zajmuje przy panu Dorfmannie, dostrzec tenniewidzialny, pełen szacunku krąg, jakim otaczają go koledzy -ci sami, którzy jeszcze trzy godziny temu musieli nim gardzić -by zrozumieć, że bezsprzecznym zwycięzcą jest on.Jegoprzepustka do rafinerii w Sarqueville nie budzi niczyichwątpliwości.Pan Lacoste już dorwał się do telefonu.To u niego odruch ga-tunkowy.Rozmawia z ożywieniem.Myślę, że czeka go spororoboty.Będzie musiał stawić czoło swojemu klientowi, panuDorfmannowi; życzę mu szczęścia.Nieco dalej pan Renard, z kontrolowaną, więc tym bardziejwyrazistą gestykulacją relacjonuje już prasie okolicznościnaszego uwięzienia, a następnie uwolnienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl