Boyd William Jak lody w słońcu

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Może byś przyszedł? Dwudziestego dziewiątego marca.Przyjedz i zostań u nas.Dostajesz skrętu kiszek na myśl o tej twojej strasznejrodzinie.Przybywaj do światłości, a raczej do mroków wojennego zaciemnie-nia.Feliks nie mógł sobie wyobrazić pomyślniejszych wiadomości.Zdumiewa-jące, jak szybko mogą zmienić się widoki na przyszłość. Dziękuję, Filipie powiedział głosem ochrypłym z wdzięczności. Zrozkoszą.Cudownie.Dwudziestego dziewiątego? Na pewno? Oczywiście.Poznasz Enid.Zaświtała mu pewna myśl. Czy, hm, Amory, no wiesz, kazała ci mnie zaprosić? Właśnie mnie? Co? Nie.Właściwie to mnie zaprosiła.Ale nie przejmuj się.Z pewnościąnie będzie miała nic przeciwko temu, że przyjdę z kolegą przecież już ciebiepoznała, no nie?ROZDZIAA DZIEWITY18 MARCA 1915 ROKUDW�R STACKPOLE, KENTFeliks zdjął przepaskę z oka i wysiadł na stacji w Ashurst, mrugając gwałtow-nie powiekami w słabym blasku wczesnopopołudniowego słońca.W jego prze-dziale, przez całą drogę z Charing Cross, jechało dwóch poruczników i major,więc nie miał sposobności zdjąć swego przebrania.Głowę wsadził w książkę,żeby uniknąć kłopotliwych pytań (gdzie i w jakich okolicznościach odniósł ranę);to, że musiał czytać jednym okiem bez okularów, przyprawiło go o tępy ból gło-wy.Słyszał jednak wiele na temat zwycięstwa pod Neuve Chappelle i znów opa-nowało go dokuczliwe poczucie winy, dopóki nie zagłuszył go argumentami,których Holland użył w rozmowie z Cave-Bruce-Cave'em. Oczywiście powiedział pewnego dnia Cave walczymy o naszą wol-ność. Nie masz racji, mój drogi Cave odparł Holland. Walczymy o naszgolf i nasze weekendy.Wdaliśmy się w wojnę, by przeszkodzić pacyfikacjiSerbii przez Austriaków i Niemców, to wszystko.Francuzi zawarli przymierze zRosjanami, bo się przestraszyli, że wybuchnie rewolucja i Rosja nie dotrzymawobec Francji zobowiązań spłaty długu.Bijemy się o to, żeby car-tyran nieutracił tronu.Teraz mi powiedz, czy warto za to wszystko umierać?Logika wywodu Hollanda była nie do obalenia.Nawet Cave odszedł zakło-potany i zdezorientowany.Teraz Feliks czekając, aż prawe oko przyzwyczai sięznów do światła, jeszcze raz rozważył te argumenty.Wezwał numerowego. W wagonie bagażowym jest mój kufer.Możecie mi go przynieść? Przepraszam pana.Jestem od noszenia paczek.Nie mogę przynieść bagażu.Feliks sam wyładował bagaż, potem udał się na poszukiwanie innego nume-rowego, który na wózku przetransportował jego walizki na podjazd.Zadepe-szował wcześniej do matki i podał godzinę przyjazdu, ale jak zwykle nikt niewyjechał po niego na stację.172Wypalił trzy papierosy, nim zobaczył znajomy samochód Humberette wjeż-dżający na dziedziniec.Zdumiał się niepomiernie, gdy za kierownicą ujrzałCharis.Zatrzymała samochód przed nim i wysiadła. Jak się masz, Feliksie powitała go wesoło. Musiałam być dzisiaj wSevenoaks, więc matka prosiła mnie, by po drodze zabrać ciebie ze stacji.Mamnadzieję, że nie czekałeś zbyt długo.Aha wskazała na niedopałki papierosów. Czekałeś.Przepraszam.W każdym razie, witaj w domu.Wyciągnęła rękę i pochyliła się machinalnie do przodu, jakby w oczekiwa-niu na pocałunek.Feliks przywitał się, ale stał sztywno przez chwilę, bo zewzględu na opryszczkę nie miał zamiaru nikogo całować.Kiedy doszedł downiosku, że właściwie powinien ją pocałować, bo n a l e ż y do rodziny, i po-chylił się, by to zrobić, ona już cofnęła twarz.Wykonując przez krótką chwilęwahadłowe ruchy, w końcu musnęli się w przelocie policzkami.Feliks cmoknąłpowietrze, na swoim uchu poczuł dotknięcie jej warg.Zadrżał z wrażenia, po-krył to jednak nerwowym śmiechem.Obydwoje wsiedli do samochodu czerwo-ni na twarzy, potem znów wysiedli, bo zapomnieli o bagażu.Feliks stwierdził,że w Humberette nie zmieści się wszystko, będzie więc musiał zostawić kufer. Nie przejmuj się powiedział, ładując dwie walizki. Zostawię kufer tu-taj.Wpadnę po niego pózniej.Ku swemu przerażeniu zobaczył wyraz głębokiego smutku na twarzy Charisi oczy pełne łez. Boże święty zdziwił się. Co ja takiego powiedziałem?Charis potarła czoło. Nie, to ze mnie taki głuptas.Po prostu przywiodłeś mi na myśl Gabriela.Wypowiedział te same słowa podczas naszego pobytu w Trouville.Przepra-szam.Nic na to nie poradzę.Ciągle mi się to zdarza.Ludzie myślą, że okropnaze mnie beksa.Wsiedli do samochodu, Feliks zajął miejsce za kierownicą i odjechali. Nadeszły jakieś wiadomości? spytał, starając się przekrzyczeć hałassilnika. O Gabrielu? Nie.Ale odesłali wszystkie jego rzeczy.Dostaliśmy je w zeszłym tygo-dniu.Jest list dla ciebie. Przerwała. Trzymam wszystko w domu.Czy ze-chciałbyś przyjść pózniej i napić się ze mną herbaty? Obrzuciła go szybkimspojrzeniem. Chciałam cię o coś zapytać.O coś, co dotyczy Gabriela.Zobaczył, że znów posmutniała. Oczywiście odparł szybko. Około czwartej trzydzieści?Nastrój Charis poprawił się i przez resztę drogi do Stackpole szczebiotałajak zwykle z ożywieniem, ale trochę bezmyślnie.Feliks wysadził ją przed do-mem, a sam pojechał do dworu.Nagie drzewa, zaniedbane trawniki i rabatypotęgowały uczucie przygnębienia, którego zazwyczaj doznawał na widok ro-dzinnego gniazda.Matka usłyszała warkot samochodu, podbiegła do drzwi iporwała go gwałtownie w ramiona, tuląc długo i mocno do piersi.173Weszli do hallu, przywitał się z Cressidą.Chłopak, którego twarz wydawałamu się znajoma, wziął od niego walizki i zaniósł do pokoju [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl