Zakładnik Pierre Lemaitre

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z jej reak-cji wynika mianowicie, że tak naprawdę ona w to wszystko niewierzy i że ekscytuję się szansami być może bardziejwirtualnymi niż rzeczywistymi.Jeśli uznam, że ona ma rację,zaraz wdam się w jakąś bójkę.A jeśli.Roztrząsam to na wszystkie strony, niezdolny pomyśleć oczym innym.Mój niepokój jest jak wańka-wstańka, wciążwraca do pozycji wyjściowej.Podejmuję decyzję.Telefon odbiera młoda Polka.Podoba mi się lekko ochrypłytembr jej głosu.Brzmi niezwykle seksownie.Przedstawiam się.Nie, Bertrand Lacoste nie może podejść do telefonu, jest nazebraniu.Czy może mi w czymś pomóc?- Sprawa jest dość skomplikowana.- Proszę mimo wszystko spróbować.Brzmi to dosyć oschle.- Przygotowuję się do udziału w ostatniej fazie rekrutacji.- Tak, wiem.- Pan Lacoste zapewnił mnie, że wszyscy kandydaci mająrówne szanse, ale.Ale pan w to wątpi.Dziewczyna nie wykazuje wielkiej empatii.Zaraz ugrzęznę.Więc startuję.- Owszem.Wydaje mi się to dziwne.Lacoste może sobie być na zebraniu, ona jednak decyduje sięmu przeszkodzić.To mogło być niezłe posunięcie z mojejstrony.Agencja doradztwa personalnego opiera swojąreputację na nieskazitelnym wizerunku.To usprawiedliwiazawracanie głowy szefowi.Słyszę w słuchawce jego głos:- Co u pana słychać?Dałoby się głowę, że czekał na mój telefon i nie posiada się zradości, że ze mną rozmawia.Jednak delikatnie mnienapomina.- Jestem na zebraniu, ale moja asystentka mówi, że cośpana niepokoi.- Rzeczywiście, kilka spraw.A właściwie tylko jedna.Jestemsceptyczny co do szans osoby w moim wieku w rekrutacji nastanowisko tego szczebla.- Już mnie pan o to pytał, Alain.A ja panu odpowiedziałem.Sprytny jest, łajdak.Muszę mieć się na baczności.Ten numerz Alainem to klasyczne draństwo, ale zawsze skuteczne:nadal odstawia numer z zażyłością, ale obaj dobrze wiemy, żenie mogę sobie pozwolić w odpowiedzi nazwać go Bertrandem.Wymownie milczę.Zrozumiał, że zrozumiałem.Właściwie całkiem niezle siędogadujemy.- Proszę posłuchać - ciągnie.- Postawiłem sprawę jasno ijeszcze raz to zrobię.Nie będzie was wielu.Sporo się od siebieróżnicie.Pański wiek jest przeszkodą, ale pańskiedoświadczenie - atutem.Cóż więcej panu powiedzieć?- O zamiarach pańskiego klienta.- Mój klient nie wymaga dobrej prezencji, wymagakompetencji.Jeśli czuje pan, że temu podoła, czego dowodząwyniki pańskiego testu, podtrzyma pan swoją kandydaturę.Wprzeciwnym razie.- Rozumiem.Wyczuwa moją rezerwę.- Wezmę pana na inne stanowisko.Chwileczkę.Centrala funduje mi czterdzieści sekund muzyki.Słuchająctej wersji Wiosny Vivaldiego, raczej trudno uwierzyć, że latobędzie piękne.- Wybaczy pan - odzywa się wreszcie Bertrand Lacoste.- Nic nie szkodzi.- Proszę posłuchać, panie Delambre.Już nie Alain.Zrzuca maskę.- Firma, która szuka kandydata, to jeden z moich najpoważ-niejszych klientów, przy którym nie mogę pozwolić sobie nabłąd w ocenie.Jego głos nie brzmi już poufale, lecz poważnie.Stawia terazna szczerość.Gdy ma się do czynienia z menedżerem jegoszczebla, trudno zgadnąć, do jakiego stopnia ów kłamie.- To stanowisko wymaga wysokiego profesjonalizmu, a janie znalazłem znów tak wielu kandydatów PRAWDZIWIE napoziomie.Nie mogę przesądzać wyniku, ale tak między nami,popełniłby pan błąd, nie startując.Nie wiem, czy wyrażam siędość jasno.A to już coś nowego.Wręcz piekielnie nowego.Ledwiesłucham.jego ostatnich słów.Powinienem był je nagrać i daćodsłuchać Nicole.- To wszystko, co chciałem wiedzieć.- Do zobaczenia niebawem - mówi, kończąc rozmowę.Serce mi wali jak szalone.Ruszam dalej.Muszę przewietrzyćmoje przegrzane neurony.A potem biorę się do roboty.Cóżza miłe uczucie!Najpierw elementy obiektywne.Kandydatów, moim zdaniem, będzie trzech lub czterech,powyżej tej liczby sprawą byłoby trudno pokierować.Przyjmuję, że trzech, ponieważ ogólnej sytuacji to nie zmienia.%7łeby dostać stanowisko, muszę wyeliminować dwóch rywali.By to osiągnąć, powinienem być najlepszy w selekcji owychpięciu menedżerów.Trzeba wyeliminować najsłabszych.Ten znas, kto odstrzeli więcej ofiar, będzie najlepszy, bo najbardziejselektywny.Cel: jest pięciu, ustrzelić czterech, sukces gotowy.W tymkierunku należy pójść.Dostanę pracę, jeśli któryś z nich jest na wylocie.A najlepiej kilku.Pogrążony w rozmyślaniach, odruchowo skręciłem w lewo istwierdziłem, że zszedłem do metra.I nie wiem, dokąd idę.Kroki same mnie tu zaprowadziły.Spoglądam na plan metra.Tam, gdzie mieszkam, gdziekolwiek by się jechało, trzebanajpierw znalezć się na R�publique.Siedzę wzrokiem kolorowelinie i mimo woli się uśmiecham: moimi krokami kierujepodświadomość.Siadam i czekam na przesiadkę.Muszę maksymalnie zwiększyć swoje szanse.I w tym celuwybrać najlepszą strategię, taką, której efektem będzienajwiększa liczba wyeliminowanych.Nie wysiadam na R�publique, jadę aż na Chatelet.Stosuję się do zasady numer jeden w branży zarządzania: tenmenedżer jest uważany za kompetentnego, który potrafiantycypować.Mam do wyboru dwie możliwe strategie.Pierwsza to ta, którą podpowiada dossier: przeczytaćanonimowe akta osobowe, przestudiować scenariusz iwyobrazić sobie, jak zmusić tych menedżerów, żeby ustąpiliwobec żądań terrorystów, żeby stracili grunt pod nogami, żebyokazali się tchórzami, żeby zdradzili swoją firmę, swoichkolegów, żeby zdradzili samych siebie itp.Klasyka.Każdy z naszaufa własnej intuicji, wiedząc, że w takiej sytuacji pytaniepolega nie na tym, czy zdradzą (ze spluwą przy skroni!), ale dojakiego stopnia.Będąc młodszy, w tym kierunku bym poszedł.Tymczasem odLacoste a wiem, że wszyscy moi rywale są ode mnie młodsi,więc to pewne, że tak właśnie zrobią.Pozostaje mi więc do wyboru druga strategia, różniąca się odpierwszej.W duchu już zacieram ręce.Zarządzanie mówi: żeby osiągnąć główny cel, trzeba stawiaćsobie cele pośrednie.Widzę takie trzy.Koniecznie muszędowiedzieć się, kim jest klient BLC-Consulting, następniezdobyć nazwiska owej piątki menedżerów i wreszciewywiedzieć się o każdego z nich, tak żeby poznać ich życie,nadzieje, oczekiwania, siły, a zwłaszcza słabości - i mieć jaknajwięcej szans na położenie ich na obie łopatki.Mam nawszystko zaledwie dziesięć dni, a to bardzo mało.Mojapodświadomość doprowadziła mnie aż tutaj.Pod drzwisiedziby BLC-Consulting.Do serca Defense, ogromnego terenu najeżonegowieżowcami, nafaszerowanego tunelami autostrad i metra, zesplanadami targanymi wiatrem, gdzie krzątają się i panikująmiriady mrówek mojego pokroju.Właśnie w takim miejscu,jeśli wygram, będę miał szansę dotrwać do końca kariery.Wchodzę do wielkiego hallu budynku, szybko rozglądam siędookoła i wybieram skupisko foteli, skąd mogę obserwowaćwyjścia z wind.W sytuacji, kiedy czasu mam i tak niewiele, szykuję się dowypatrywania, możliwe, że przez długie godziny - i zapewne napróżno kogoś, kto mnie donikąd nie doprowadzi.Nie jest todobra strategia, ale i tak potrzebuję czasu na zastanowienie, ato miejsce może okazać się użyteczne.Siadam trochę z boku,nie chcąc, żeby spojrzenie osoby wychodzącej z windy padło odrazu na mnie, wyjmuję notes.Co dwadzieścia sekund zerkam wstronę wind.Nie sądziłem, że o tej porze może być tu taki ruch.Ludzie mali, duzi, brzydcy rozmaici.Usiłuję skupić się na pierwszym celu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl