[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skoro żywy, nic mu nie będzie, nawet jeśli na pomoc lekarską poczeka te pół godziny dłużej, niech sobie zatem poleży spokojnie, a przyglądać się nie musi, nie w teatrze się znalazł i spektakl może go ominąć.Jeszcze nie skończyłam tego procesu myślowego, a już zdarłam z niego krawat i porządnie, chociaż humanitarnie, związałam mu ręce.Człowiek z rozbitym globusem nie ma prawa być w pełni sprawny fizycznie.Jedną kuchenną ścierkę podłożyłam mu pod głowę, drugą omotałam twarz w połowie, pamiętałam, że powinien oddychać, co do nosa, istniały pewne wątpliwości, ale zostały mu usta.Szczęki sobie nie wybił, może je otwierać.Pod nogami plątał mi się foliowy sznurek, chwyciłam go, przywiązałam te spętane krawatem ręce do nóg, nie było to mocne i trwałe, ale na kwadrans powinno wystarczyć.Mnie też kwadrans powinien wystarczyć.Zdenerwowanie wzmogło moje siły, usunęłam skrzynki, deski i worki.Najwięcej kłopotu przyczyniły mi stare armatury sanitarne, ciężkie jak piorun, nie dałam rady ruszyć ich hurtem, razem ze skrzynią.Musiałam powyjmować po jednej i poodrzucać.Odsunęłam skrzynię, nawet pusta wymagała wysiłku.I wreszcie dostałam się do niewidocznej pod kurzem i śmieciami klapy w dół.Paweł wyjaśniał porządnie i z sensem.Znalazłam odpowiednie elementy mechanizmu, niby proste, ale nie do odgadnięcia przypadkiem, zastosowałam pełną instrukcję obsługi, klapa pyknęła i odskoczyła lekko w górę.Ze zgrzytem gruzu, który dostał się wszędzie, szarpnęłam ją i otworzyłam, wytężając siły, bo też była ciężka.Należało przedtem przeprowadzić intensywny trening, albo wziąć ze sobą towarzystwo w postaci na przykład Niny Dumbadze.Poświeciłam w dół, ujrzałam schody.Ryzyk—fizyk, zeszłam.Znalazłam kontakt i zapaliłam światło, rozbłysło wszędzie jasnym blaskiem.W pierwszej komnatce, rozmiarów raczej komórki, nie było nic, w następnej chyba wszystko.Rozglądałam się jeszcze po obcych mi urządzeniach, zastanawiając się, czego i gdzie szukać, bo kserokopiarka Pawła nie dotyczyła i nie obchodziła mnie wcale, kiedy zza otwartych drzwi do dalszych pomieszczeń coś usłyszałam.Szelest? Jęk? Jakieś szuranie…?Znieruchomiałam nadsłuchując, a dziwne mrowie latało mi po kręgosłupie.Odgłos się powtórzył, nie umiałam go rozpoznać.Ostrożnie, na palcach przeszłam dalej, skradając się bezgłośnie.Niebezpieczeństwo zawalenia tu nie groziło, komnatki były zbudowane solidnie.Jeszcze jedna, cała zastawiona jakimiś pakami, z niej wejście do znajomego korytarzyka, z głębi korytarzyka dźwięk dobiegł po raz trzeci.Poświeciłam do góry, bo instalacja elektryczna już się skończyła.O kurza twarz! Z jednej spróchniałej kraźyny wisiały strzępy, inne jeszcze się trzymały, ale widać było, że ostatnim wysiłkiem.Coś tam się jednak dalej działo, skoro dochodził hałas, a nie oznaczał samego osypywania się ziemi.Wciąż na palcach, nie oddychając, przeszłam kilkanaście kroków, czujna na każdy szmer za plecami i ujrzałam widok przerażający.Zawał sięgał aż tutaj.Ziemia, przemieszana z kawałkami drewna, wypełniała całą przestrzeń i radykalnie odcinała dalszą drogę.Spod czarnych zwałów wystawało pół człowieka.Odrętwienie trwało krótko, a nadzieja, iż jest to trup, któremu już i tak nic nie pomoże, zdechła w sekundę po zabłyśnięciu.Jęknął, podlec.Był żywy, tylko dokładnie przysypany, głowę miał na powietrzu, a nogi pod gruntem.Czy ja tu przyszłam w charakterze ekspedycji ratunkowej?Nikłe światło wpadło przez odległe o kilkanaście metrów drzwi do komnatki.Zapaloną latarkę ostrożnie ulokowałam na zboczu zwałowiska, bo potrzebne mi były obie ręce.Bez względu na to, co o tym wszystkim myślę, na stracenie tego kretyna przecież nie zostawię, a pojęcia nie mam na razie, czy można tu wpuścić gliny.Nie zdążyłam spenetrować pomieszczeń…Obejrzałam te pół człowieka w skupieniu, po czym delikatnie, z czuciem, spróbowałam go pociągnąć za ramiona dla sprawdzenia, w jakim stopniu jest zaklinowany.Był zaklinowany rzetelnie.Rozejrzałam się, znalazłam odłamane pół deski.Dzięki studiom, nie tak wyłącznie artystycznym, o budownictwie miałam jakieś pojęcie.Blade, bo blade, ale jednak.Znalazłam więcej drewna, wygrzebaną dziurę podparłam zdewastowanymi deskami, człowieka objawiło mi się już dwie trzecie, jeszcze tylko jego nogi od bioder pozostały niewidoczne.Ponownie spróbowałam pociągnąć go za ramiona.Musiało mu to chyba zaszkodzić, bo jęknął strasznie, zipnął i otworzył oczy.Moja twarz znajdowała się nad nim, spojrzał, przez chwilę patrzył mętnie, a potem w jego wzroku pojawił się wyraz tak śmiertelnego przerażenia, jakiego nie widziałam nigdy w życiu.Sama się przestraszyłam.— Co? — spytałam nie bardzo łagodnie i schyliłam się niżej, nie mogąc zrozumieć chrypliwego szeptu.— Dlaczego? — usłyszałam i brzmiało to bez granic rozpaczliwie.— Dlaczego piekło…? O mój Boże, myślałem, że czyściec… Panie Boże, dlaczego piekło…?Dziwne.Zwaliło mu się na nogi, głowę ma nietkniętą, a najwyraźniej zwariował.Od czego niby, od wstrząsu? Subtelniś psychiczny się znalazł…— Zamknij się! — warknęłam cichym głosem, bo krzyki w tym miejscu były niewskazane.— W coś ty te kopyta wetknął, cholera żeby to wzięła…Nie zważając już na gadanie obłąkańca, przystąpiłam ponownie do pracy.Rychło natknęłam się na przeszkodę.Jedna z tych zdemolowanych krążyn upadła mu na nogi tuż pod kolanami, przygniotły ją zwały gruntu, na moje oko, dociśnięta została co najmniej dwiema tonami pięknej ziemi ogrodniczej.Leżało draństwo na sztorc, jeśli jeszcze nie połamało mu kości, połamie lada chwila.Spociłam się, więcej chyba ze zdenerwowania niż z wysiłku, przeklęta ziemia leżała luzem, osypywała się przy każdym odgarnięciu.Na myśl, że zawali się reszta, doznałam przypływu sił zgoła nadziemskich, sprawność umysłowa też mi się wzmogła, gorączkowo wyszukiwałam dalsze kawałki desek, podstawiałam jak najbliżej krażyny, byle ją przewrócić na płask i już się może uda wywlec stąd tego niefartownego barana.Tylko spokojnie, delikatnie, nie naruszyć całości…Udało mi się.Uwięźnięty pechowiec ponownie odzyskał przytomność.Pomacałam ręką, krążyna ciągle leżała mu na nogach, ale już bez tego straszliwego nacisku, kawałki drewna podpierały ją z boku, lada sekunda pokruszą się i rozlecą, trzeba wykorzystać ten jedyny moment…— Za co…? — jęczał przytłamszony głupek chrypliwym szeptem [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl