Balzac Honoriusz Eugenia Grandet

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Matka i córka usiadły w milczeniu, jedna na swoim wysokim fotelu, druga na krzesełku;obie podjęły swoje robótki.Zdjęta wdzięcznością dla tej cudownej inteligencji serca, jakąokazała matka, Eugenia ucałowała jej rękę mówiąc: Jaka ty jesteś dobra, droga mamo.Te słowa rozpromieniły starą twarz matczyną, zwiędłą od długiej boleści. Podobał ci się? spytała Eugenia.Pani Grandet odpowiedziała jedynie uśmiechem; po czym, po chwili milczenia, rzekła pocichu: Czyżbyś go już kochała? To byłoby niedobrze. Niedobrze? odparła Eugenia. Czemu? Podoba się tobie, podoba się Nanon, czemużby mnie się nie miał podobać? Wiesz, mamo, nakryjmy stół do śniadania!Odłożyła robótkę, matka zrobiła to samo mówiąc: Oszalałaś!Ale zgodziła się usprawiedliwić szaleństwo córki dzieląc je.Eugenia zawołała Nanon. Co panienka jeszcze chce? Nanon, będziesz miała śmietankę na południe? A, na południe tak odparła służąca. Więc dobrze, daj mu kawy bardzo mocnej, słyszałam od pana des Grassins, że w Paryżurobią bardzo mocną kawę.Daj dużo kawy. A skąd wezmę? Kup.39%7ł y c i e s ł y n n y c h w ę g i e r s k i c h s i ó s t r dwie siostry syjamskie , urodzone w początku XVIIIw.na Węgrzech, były obwożone jako osobliwość po całej Europie i jeszcze za czasów Balzaka opisywane przezprzyrodników.35 A jeżeli pan mnie spotka? Jest na łąkach. Biegnę.Ale pan Fessard już mnie pytał, czy u nas są trzej królowie, kiedym zażądałaświecy.Całe miasto będzie wiedziało o naszych zbytkach. Jeśli ojciec spostrzeże coś rzekła pani Grandet byłby zdolny nas wybić. Więc dobrze, wybije nas, przyjmiemy jego ciosy na klęczkach.Za całą odpowiedz pani Grandet podniosła oczy do nieba.Nanon włożyła czepek i wyszła.Eugenia wydała bieliznę stołową, poszła przynieść trochę winogron, które dla zabawy wie-szała na sznurkach na strychu.Szła lekko przez korytarz, aby nie obudzić kuzyna; poddrzwiami nie mogła się wstrzymać, aby nie posłuchać oddechu, który wymykał się równo zjego ust. Nieszczęście czuwa, gdy on śpi powiadała sobie.Wzięła najzieleńsze liście wina, ułożyła grona tak smacznie, jak mógłby to uczynić starykucharz, i przyniosła je triumfalnie na stolik.Zgarnęła w kuchni gruszki policzone przez ojcai ułożyła je w kształt piramidy na liściach.Chodziła, wracała, biegała, skakała.Byłaby chciałazłupić cały dom, ale ojciec miał klucze od wszystkiego.Nanon wróciła z dwoma świeżymijajkami.Widząc jajka Eugenia miała ochotę rzucić się jej na szyję. Nasz dzierżawca z Lande miał je w koszyku, poprosiłam go i dał mi, żeby mi zrobićprzyjemność; poczciwina!Po dwóch godzinach starań, podczas których Eugenia porzuciła dwadzieścia razy robótkę,aby iść popatrzyć na kipiącą kawę, aby słuchać hałasu, jaki robił jej kuzyn wstając, zdołałaprzyrządzić śniadanie bardzo skromne, niekosztowne, ale straszliwie odbijające od zadawnio-nych domowych obyczajów.Drugie śniadanie jadło się stojąc: dla każdego kawałek chleba,trochę masła lub owoców i szklaneczka wina.Widząc stolik umieszczony koło ognia, fotelprzed nakryciem kuzyna, widząc dwa talerze z owocami, kieliszek na jajka, butelkę białegowina, chleb, cukier na spodku, Eugenia zadrżała na całym ciele na samą myśl o spojrzeniu,jakim zmierzyłby ją ojciec, gdyby wszedł w tej chwili.Toteż często spoglądała na zegar, abyobliczyć, czy kuzyn zdoła skończyć śniadanie przed powrotem starego. Bądz spokojna, Eugenio, jeżeli ojciec przyjdzie, wezmę wszystko na siebie rzekła paniGrandet.Eugenia nie mogła wstrzymać łez. Och, droga mamo wykrzyknęła nie dosyć cię kochałam!Karol, nakręciwszy się bez końca po pokoju, wszedł wreszcie, nucąc.Szczęściem, byładopiero jedenasta.Paryżanin! Wystroił się z taką kokieterią, jak gdyby się znajdował w pała-cu szlachetnej damy, która obecnie podróżowała po Szkocji.Wszedł z ową uprzejmą,uśmiechniętą miną, z którą młodym tak jest do twarzy i która sprawiła Eugenii smutną ra-dość.Przyjął z humorem rozsypanie się w gruzy swoich zamków na lodzie i powitał ciotkęwesoło: Czy dobrze droga ciocia spała? A ty, kuzynko? Doskonale; ale pan? rzekła pani Grandet. Ja, doskonale. Musi kuzyn być głodny rzekła Eugenia proszę siadać do stołu. Ależ ja nigdy nie śniadam przed południem, to znaczy zaraz po wstaniu.Jednakże tak li-cho karmiono mnie w drodze, że poddaję się chętnie.Zresztą.(wydobył najpiękniejszy pła-ski zegareczek, jaki wyszedł z pracowni Br�gueta40).Oho! Ależ to dopiero jedenasta! Wsta-łem tak wcześnie. Wcześnie!. powtórzyła pani Grandet. Tak, ale chciałem uporządkować swoje rzeczy.Więc dobrze, chętnie zjadłbym co, jakiśkawałek drobiu, skrzydełko kuropatwy.40B r � g u e t zegarmistrz i wybitny mechanik szwajcarski, osiadły w Paryżu.36 Matko Najświętsza! wykrzyknęła Nanon słysząc te słowa.,,Kuropatwę rzekła w duchu Eugenia, która byłaby chciała opłacić kuropatwę całymswoim skarbem. Niech pan siada rzekła ciotka.Dandys osunął się na fotel niby ładna kobieta, która siępozuje na kanapie.Eugenia i jej matka wzięły krzesła i siadły koło niego przy ogniu. Panie zawsze mieszkają tutaj? spytał Karol, któremu sala wydawała się w dzień jeszczebrzydsza niż przy świecach. Zawsze odparła Eugenia patrząc nań zawsze, z wyjątkiem winobrania.Wtedy je-dziemy pomagać Nanon i mieszkamy wszyscy w opactwie Noyers. Nigdy nie wychodzą panie na przechadzkę? Czasami w niedzielę po nieszporach, kiedy jest ładnie odparła pani Grandet idziemyna most albo przyjrzeć się koszeniu siana. Czy mają tu panie teatr? Teatr! wykrzyknęła pani Grandet. Oglądać aktorów, komediantów? Ależ proszę pa-na, czy pan wie, że to śmiertelny grzech? Ma pan, drogi paniczu rzekła Nanon przynosząc jajka dajemy panu kurczęta w sko-rupkach. O, świeże jajka rzekł Karol, który jak człowiek przyzwyczajony do zbytku, nie myślałjuż o kuropatwie. Ależ to rozkoszne! A gdybyś jeszcze miała tak kawałek masła, moje dro-gie dziecię! Ba, masło! W takim razie nie będzie placka rzekła służąca. Ależ dajże masło, Nanon! wykrzyknęła Eugenia.Młoda dziewczyna przyglądała się kuzynowi łamiącemu chleb i znajdowała w tym tyleprzyjemności, ile najczulsza gryzetka41 paryska znajduje jej w oglądaniu melodramatu z try-umfującą niewinnością.Prawda, iż Karol, wychowany przez uroczą matkę, rozpieszczonyprzez modną kobietę, miał ruchy pełne wdzięku, wykwintne, miękkie jak-ruchy młodej ele-gantki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl