[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wylądował w Ptolemais (dziś.Akka) na syryjskim wy-177brzeżu w czerwcu 47 r.Po Lentulusie i Marcellusie konsulem w 48 r.został162Cezar razem z Publiuszem Serwiliuszem Isaurykusem.Zaburzenia miały podłoże ekonomiczne. 17829 lipca 47 r.przyp.181), nie była bynajmniej tak łatwa, ale wprost prze-ciwnie  bardzo ciężka i zawzięta, podkreśla wielką radośćl79Patrz rozdz.40.Cezara z pomyślnego jej zakończenia, jednak owego znane-180Publikanie trudnili się ściąganiem podatków i danin go komunikatu  veni, vidi, vici" nie przekazuje.Nie wymie-pieniężnych w prowincjach i mieli do pomocy służbę nia go również Swetoniusz (Div.lul.35), ale podaje, żezłożoną z własnych niewolników i wyzwoleńców.sama kampania przeciw Farnacesowi trwała zaledwie 5 dni,a ostateczna bitwa została rozegrana w ciągu czterech go-181Według Appiana (b.c.II 91) sytuacja ta przedstawiaładzin:  Cezar piątego dnia od swego przybycia do Pontu,się następująco:  [Farnaces] na wieść o zbliżaniu sięa w cztery godziny po spotkaniu, rozbił go w puch jednymCezara, przeraził się jednak i kiedy Cezar stanął wuderzeniem.Często potem wspominał szczęśliwą gwiazdęodległości 200 stadiów od niego, żałując swych czynówPompejusza, któremu udało się zdobyć wielką sławę wo-wysłał do niego w sprawie pokoju posłów, którzy wiezlijenną na tak zniewieściałym rodzaju nieprzyjaciół" (przeł.złoty wieniec dla niego i bezmyślnie ofiarowaliJ.Niemirska-Pliszczyńska).Cezarowi córkę Farnacesa na żonę.Kiedy się Cezar188dowiedział, co przywożą, ruszy! na- Marcus Caelius Vinicianus, kwestor w 56 r., jako trybunprzód z wojskiem i ciągnął dalej gawędząc z posłami, aż ludowy w 53 r.czynił starania, by Pompejuszowi zostałasię zbliżył do obozu Farnacesa, po czym ze słowami: przyznana dyktatura.Podczas wojny domowej opowiedziałtego ojcobójcę zaraz spotka kara dosiadł konia i zaraz się po stronie Cezara, w 48 r.pretor, w 47 r.prokonsulprzy pierwszym okrzyku bojowym zmusił Farnacesa do przypuszczalnie w Bitynii i Poncie.Stał ze swoimi dwomaucieczki.Zabił przy tym wielu, choć sam rozporządzał legionami w Trapezuncie, a więc właściwie w Kappadocji,najwyżej jakimś tysiącem jezdzców, którzy mu a nie w Poncie, jak omyłkowo podał nasz autor.towarzyszyli na czele armii.Stąd to  jak powiadają 189Patrz rozdz.26, przyp.54.miał się wyrazić: Jakżeż ty byłeś szczęśliwy,190Pompejuszu, skoro walcząc z takimi przeciwnikami w Patrz rozdz.26-28.wojnie przeciw Mitrydatesowi, który był191Chodzi o Mitrydatesa VI Eupatora.ojcem tego człowieka, uważany byłeś za wielkiego i192zdobyłeś przydomek Wielkiego" (przeł.L.Piotrowicz).Mitrydates Pergameński otrzymał prawdopodobnie te-Do Rzymu zaś wysłał słynny komunikat:  Przybyłem, trarchię Trokmijczyków we wschodniej Galacji (rozdz.67,zobaczyłem, zwyciężyłem" (veni, vidi, vici).(Patrz b.przyp.174), którą Cezar zabrał Dejotarusowi (Cic., de div.Afr., Uwagi wstępne.) Należy tu jednak dodać, że słowa II 79).Państwo Bosporańskie zaś, też przyznane mu przezte uważa się powszechnie za fikcję literacką, podobnie Cezara, Mitrydates, chciał odebrać Assandrowi, który po-jak tę wypowiedz o Pompejuszu, który przydomek konał i zabił swego teścia Farnacesa, ale padł w walce Wielki" otrzymał od Sulii jeszcze w 81 r.p.n.e., o czym i Assander panował tu przypuszczalnie jeszcze za życiaCezar bardzo dobrze wiedział.Cezara jako archont, pózniej już jako król aż do 17/16 r.p.n.e., kiedy odziedziczyła je po nim jego żona, a zarazem182Nad lewym dopływem rzeki Iris (dziś.Yesil Irmak)córka Farnacesa, Dynamis.zwanym obecnie Ziflesu (Turcja).193Dejotarus musiał ponadto jeszcze jedną część Armenii181Caius Valerius Triarius, legat Lukullusa, zostałMn.(w sumie były trzy części) odstąpić na rzecz Ariobarza-rozbity w 67 r.p.n.e.przez Mitrydatesa.Wzniesiony znesa (Cass.Dio.XLI 63; XLII 48).Rozgoryczony tymitej okazji pomnik zwycięstwa na tym miejscu Cezarkrzywdzącymi go decyzjami podobno zamierzał dokonaćpozostawił nietknięty, jak niektórzy z komentatorówzamachu na życie Cezara i o to został oskarżony przedprzypuszczają, z powodu zabobonnej bojazliwościCezarem przez własnych krewnych.żołnierzy przed zemstą miejscowych bóstw, którym był194poświęcony.W Bitynii Cezar wsiadł na okręt i po krótkim pobyciew Atenach wylądował 30 lipca 47 r.w Tarencie.Po drodze184Między godz.3 a 6 rano.spotkał się w Brundyzjum z Cyceronem, który przebywał185tutaj przymusowo od 48 r., i doszło wówczas do pozornejByło to 12 czerwca 47 r.ugody między tymi obydwoma rywalizującymi ze sobą poli-186Appian (b.Mithr.120) podaje, że Farnaces ztykami.Cezarowi potrzebne było teraz porozumienie, choć-tysiącem jezdzców uciekł do Synopy i tu musiał sięby nawet tylko pozorne, z jego przeciwnikami polityczny-poddać ścigającemu go Domicjuszowi.Krótko potem wmi.W Rzymie Cezar zjawił się 11 sierpnia 47 r.walce ze swym zięciem Assandrem, ożenionym z jegocórką Dynamis, zginął w Bosporze.187Wprawdzie nasz autor w swoim opisie bitwy pod Zelą,która wbrew temu, co wiadomo nam od Appiana (por [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl