Dick Philip K My zdobywcy (2)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wiem, panno Frib. Pan Manville poprowadził Slade a do elegancko urządzo-nego gabinetu.Na ścianach wisiały stare mapy i ryciny, meble zaś.Slade gwałtowniechwycił powietrze w płuca.Staroamerykańskie, z drewnianymi kołkami zamiast gwoz-dzi.Wart fortunę klon z Nowej Anglii. Czy mogę. zaczął. Tak, może pan usiąść na tym krześle z epoki Dyrektoriatu polu formował gopan Manville. Proszę jednak uważać, ucieknie spod pan�, jeśli pochyli się pan doprzodu.Nosimy się z zamiarem położenia na nim gumowych podkładek czy czegośw tym rodzaju. Konieczność roztrząsania podobnych drobiazgów wzbudziła w nimwyrazną irytację. Panie Slade rzucił energicznie. Postawię sprawę jasno, naj-pewniej mam do czynienia z człowiekiem o wielkim umyśle i chyba mogę dać spokójkonwencjonalnym wstępom. Tak odparł Slade. Proszę mówić. Nasze zasady podróży w czasie są szczególnej natury, stąd określenie Muza.Rozumie pan? Uhm. Slade zgubił się nieco, ale nie dawał za wygraną. Zobaczmy.Muza toorganizm, który funkcjonuje. Który inspiruje przerwał mu niecierpliwie pan Manville. Slade, jest pan.spójrzmy prawdzie w oczy niezbyt twórczym człowiekiem.Stąd pańskie poczucieniespełnienia.Maluje pan? Komponuje? Tworzy pan żelazne rzezby z kadłubów stat-325ków kosmicznych i niepotrzebnych krzeseł ogrodowych? Nie.Nie robi pan nic, jest pancałkowicie bierny.Zgadza się?Slade kiwnął głową. Trafił pan w sedno, panie Manville. Właśnie że nie odparł ze złością pan Manville. Wcale pan nie śledzi tego,co mówię, Slade.Nic nie uczyni pana twórczym, gdyż nie ma pan tego w sobie.Niemam zamiaru nakłaniać pana do malowania ani do wyplatania koszyków, nie je-stem psychoanalitykiem ze szkoły Junga, który traktuje sztukę jako sposób na wszyst-ko. Odchylając się do tyłu, wycelował palec w Slade a. Niech pan posłucha, Slade.Możemy panu pomóc, ale najpierw musi pan chcieć pomóc samemu sobie.Skoro niejest pan twórczy, w najlepszym razie może pan liczyć na to i tu możemy pójść panuw sukurs że zainspiruje pan tych, którzy są twórczy.Rozumie pan? Rozumiem, panie Manville odparł po chwili Slade. Naprawdę. Dobrze odpowiedział Manville, kiwając głową. Może pan zainspirowaćsławnego muzyka, jak Mozart albo Beethoven, albo naukowca, na przykład AlbertaEinsteina, czy też rzezbiarza, jak choćby sir Jacob Epstein.któregokolwiek z licznej rze-szy pisarzy, kompozytorów czy poetów.Mógłby pan, dajmy na to, spotkać sir EdwardaGibbona podczas jego podróży śródziemnomorskich i nawiązać z nim luzną rozmo-wę i powiedzieć coś typu.Mmm, proszę spojrzeć na otaczające nas ruiny cywilizacji.Ciekawe, jak doszło do upadku mocarstwa takiego jak Rzym.Jakim cudem legło w gru-zach.rozpadło się.Zmierzch. Dobry Boże wykrzyknął gorączkowo Slade. Rozumiem, Manville, wiem,o co panu chodzi.Będę powtarzał słowo Gibbonowi zmierzch i dzięki mnie wpadniena pomysł napisania historii Rzymu, Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego.Wszystko zaś. nie panował nad drżeniem .dzięki mojej pomocy. Pomocy ? powtórzył Manville. Slade, to mało powiedziane.Bez pana napi-sanie tego dzieła w ogóle nie doszłoby do skutku.Pan mógłby zostać muzą sir Edwarda. Sięgnął po cygaro marki Upmann, rocznik 1915, i zapalił. Chyba powinienem to przemyśleć stwierdził Slade. Chciałbym zyskać pew-ność, że inspiruję właściwą osobę, to znaczy, oni wszyscy zasługują na to, aby ich inspi-rować, ale. Ale zależy panu na znalezieniu tej właściwej pod względem pańskich potrzeb zgodził się Manville, wydmuchując kłąb wonnego dymu. Oto nasza broszura. Podał Slade owi duży, kolorowy informator.Niech panwezmie ją do domu, przeczyta i odwiedzi nas ponownie, kiedy będzie gotowy. Niech pana Bóg błogosławi, panie Manville powiedział Slade. I niech pan się uspokoi odrzekł Manville Zwiat się nie kończy.wiemy totutaj, w Muzie, bo sami sprawdziliśmy. Uśmiechnął się i Slade również odpowiedziałmu uśmiechem.326Dwa dni pózniej Slade ponownie zawitał w Muza Enterprises. Panie Manville oświadczył. Wiem, kogo chciałbym inspirować. Chwyciłgłęboki oddech. Myślałem i myślałem i w końcu doszedłem do wniosku, że najbar-dziej zależy mi na wyjezdzie do Wiednia i zainspirowaniu Ludwika van Beethovena doskomponowania IX Symfonii, no wie pan, tego kawałka w czwartej części, kiedy bary-ton odśpiewuje swoje bum bum de da de da bum bum, córy Elizjum; sampan wie. Oblał się purpurą. Nie jestem muzykiem, ale przez całe życie podziwia-łem IX Symfonię, a zwłaszcza. To już było przerwał mu Manville. Co proszę? nie zrozumiał Slade. To już było, panie Slade. Manville niecierpliwie zasiadł za swoim wielkim dębo-wym biurkiem, rocznik 1910.Wyciągnąwszy gruby segregator, przewertował stronice [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl