Oriana Fallaci Kapelusz cały w czereniach

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po przeczytaniu Morelprzekazywał je Jacqueline, która chciwie je pochłaniała. Mes journaux, moje dzienniki, mesjournaux! W rezultacie wiedziała o wszystkim, co działo się poza dolinami.Ze z przyzwoleniemRosji i Prus w listopadzie 1846 roku Wolne Miasto Kraków zostało włączone do CesarstwaAustriackiego.W tym samym roku amnestia udzielona przez papieża wygnańcom i więzniompolitycznym rozbudziła wszędzie pełne nadziei poruszenie.Niech-żyje-Pius-Dziewiąty, niech-żyje-Pius-Dziewiąty! %7łe następnego roku, czyli w 1847, poruszenie rozszerzyło się na królestwosabaudzkie, gdzie oprócz niech-żyje-Pius-Dziewiąty piemontczycy zaczęli krzyczeć precz-z-jezuitami. Precz z Franzonim, precz z Charvazem, dość z wpływem, jaki ci dwaj hultaje mają naSabaudów, z ich władzą nad sędziami, policją, wojskiem i urzędnikami! Ze w Asti i Alessandriidemonstracje rozpędzono, bagnetami i w rezultacie Karol Albert musiał zwolnić kilku ministrów,między innymi znienawidzonego hrabiego Solara, a następnie wprowadzić kilka niewielkich, aleznaczących reform, takich jak nowe prawa miejskie i prowincjonalne, oraz ustanowić sądapelacyjny.Przede wszystkim jednak, dzięki Morelowi poinformowanemu przez Bonjoura, któryz kolei czerpał wiadomości od Amedea Berta, Tante Jacqueline wiedziała, że Roberto d'Azeglioprzygotowywał się do rozwiązania problemu waldensów.%7łydów i waldensów.Bo mieli rację ci,którzy nazywali męża Costanzy i brata Massima prawym człowiekiem i twierdzili, że dlauciśnionych robi on więcej niż wielu rewolucjonistów.Czy to nie on każdego lata krążył bezrozgłosu po wsiach i rozmawiał z pastorami i księżmi, odwiedzał szkoły, pocieszał pasterzy? Czyto nie on pod pretekstem otwarcia szkoły Zwiętego Maurycego w 1844 roku udał się z JegoKrólewską Moscia do Torre Pellice, po czym skłonił go do odesłania eskorty karabinierów iwypowiedzenia słynnego zdania je-n'ai-pas-besoin-de-gardes-au-milieu-des-vauda�s. Niepotrzebuję straży, gdy jestem pośród waldensów.Czy to nie on, usłyszawszy krzyki precz-z-jezuitami, wysłał do kleru list, w którym stwierdzał, że niekatolicy mają prawo, by traktować ichjak innych obywateli, i błagał o pomoc w uzyskaniu dla nich praw obywatelskich? On vas'amuser, będziemy się dobrze bawić , powtarzała Tante Jacqueline, nie przejmując sięomdleniami Marguerite.I nie myliła się.15 listopada Roberto d'Azeglio udał się do Amedea Berta i powiedział mu, żema powody przypuszczać, iż jego starania odniosą wreszcie skutek.Mimo iż Franzoni i Charvazzareagowali na jego list jak na obelgę i oświadczyli, że jest szkodliwy, bezwstydny i bluznierczy,blisko sześćdziesięciu duchownych uznało jego racje i zobowiązało się poprzeć walkę o sprawę. Emancypacja izraelitów i protestantów jest aktem miłosierdzia i postawy obywatelskiej, dlategoteż Kościół katolicki, rzymski i apostolski nie powinien się jej sprzeciwiać.Słowa, pod którymipodpisali się wszyscy liberałowie i nad którymi sam władca zaczął się zastanawiać.Zaraz potem,wraz z Cavourem, Balbem, Valeriem i Alfierim di Sostegno, d'Azeglio zredagował oficjalnąsuplikę, podpisaną przez nich i przez sześćdziesięciu pięciu duchownych oraz pięciusettrzydziestu szacownych obywateli Turynu.Włożył ją do koperty i 23 grudnia przekazał KarolowiAlbertowi.Na koniec, 27 grudnia, Amedeo Bert został zaproszony na sympozjum, na pozór poto, aby pochwalić niewielkie, ale znaczące reformy, które sygnatariusze supliki narzucili izbiehandlowej.Kiedy wzruszony Bert im dziękował, sześćset pucharów podniosło się w toaście, odktórego o mało nie pękły lustra, szyby i żyrandole: Za wolność kultu! Za emancypacjęprotestantów i izraelitów! Za prawdziwy włoski postęp!.Potem nadszedł rok 1848.Szalony,fatalny rok 1848.Sciągnijcie-czapki-i-przetkajcie-sobie-uszy-durnie! Mówimy-o-1848! 5stycznia Karol Albert spotkał się z członkami Tavola Valdese i wygłosił do nich następne słynnezdanie Assurez mes regnicoles vaudois, que je les aime comme les autres et que pour eux jeferai tout mon possible.Zapewnijcie moich waldejskich poddanych, że kocham ich tak samo jakinnych i że zrobię dla nich wszystko, co możliwe.Niechętnie, bo niechętnie, 8 lutego przyrzekłjednak nowy statut, który miał być ogłoszony 4 marca.12 marca zwołał ministrów i ponieważ wkraju religia katolicka w dalszym ciągu określana była jako urzędowa, oświadczył: Znajdzciesposób, by ująć tam także waldensów.Znalezli.17 lutego Patenty Królewskie EmancypacjiWaldensów były już gotowe.24 lutego Gazzetta Piemontese poinformowała czytelników, żenastępnego dnia opublikuje ich tekst, i Jezu kochany, czy ktoś sobie wyobrażał, że ta wiadomośćucieszy tyle osób, że Franzoni i Charvaz byli aż tak znienawidzeni? W mieście przebywałozaledwie sześciuset waldensów.Jeśli dodać do nich ze stu szwajcarskich kalwinistów, okołoczterdziestu niemieckich i holenderskich luteranów oraz trzydziestu francuskich hugenotów,dwudziestu anglikanów, łączna liczba protestantów, którzy mieszkali w Turynie i mogliświętować swoją radość z dekretu, sięgała może ośmiuset osób.Tymczasem tysiące wyległy naulice i na place, przed pałac królewski i rezydencję d'Azegliów, przed dom Amedea Berta, przedambasady protestanckich państw Anglii, Holandii czy Prus.Tysiącami okazali swą niechęć dobiskupa i arcybiskupa, podnosząc pochodnie i świece, machając zabronioną trójkolorową flagą,przypinając do płaszczy i kurtek sabaudzką kokardę i wychwalając dynastię sabaudzką, którawreszcie uczyniła coś słusznego. Błękitną kokardę przypinamy / bo dziś nam dobrą nowinę głosi / Karol Albert, nasz ojcieckochany./Jesteśmy dumni, my jako Włosi / w krzyku radosnym wznosimy szyje / wiwat królnasz, niech żyje, niech żyje!Do dolin wieści dotarły 25 lutego rankiem.Przywiezli je dwaj konni wysłańcy, absolwentteologii Jean Jacques Parander i wytwórca czekolady Stefano Malan, z pospiesznienagryzmolonym liścikiem od Amedea Berta do pastora Bonjoura i innych kolegów. Mon cherbeau-fr�re, mes chers confr�res! Je vous envoie un expr�s, pour que vous le sachiez tr�s vite etpour que demain vous puissiez allumer les feux sur nos montagnes.Drogi szwagrze, drodzybracia! Przesyłam wam wiadomość kurierem, abyście dowiedzieli się tego jak najszybciej i moglizapalić ogniska w naszych górach.Obyczaj rozpalania ognisk na znak radosnej nowiny czywydarzenia był starą tradycją.Dobrych nowin waldensi z dolin otrzymywali jednak mało i oddwóch stuleci ogień rozpalali tylko w domu, żeby się ogrzać lub ugotować strawę.Tak więcParander i Malan galopowali przez całą noc.Nie poddając się ogarniającej ich senności, niedbając o przenikliwy ziąb.Wyczerpani i zlodowaciali o świcie oddali bilecik Bonjourowi, któryod razu przekazał wiadomość do innych parafii i wiosek.I o zachodzie ogniska płonęły już nakażdym szczycie, na każdym wzniesieniu, na każdym pagórku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl