Pratchett Terry wiat Dysku T. 38 W Północ Się Odzieję

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poza tym chyba niedługo podadzą nam kolację.- Nakarmią nas? - zdumiała się Tiffany.- Pewnie.To porządni goście, choć ostatnim razem wino było trochę cienkie,moim zdaniem.- Przecież jesteśmy w więzieniu!- Nie, moja droga, jesteśmy w policyjnym areszcie.I chociaż nikt tego niemówi, zamknęli nas tu dla naszego bezpieczeństwa.Widzisz, wszyscy inni sązamknięci na zewnątrz.Bo chociaż policjanci czasem zachowują się głupio,muszą być sprytni, nie ma na to rady.Wiedzą, że ludzie potrzebują czarownic;oni sami potrzebują osób nieoficjalnych, które rozumieją różnicę międzydobrem i złem, i kiedy dobro jest złem, a zło dobrem.Zwiat potrzebuje takich,którzy działają na granicach.Potrzebuje ludzi, którzy poradzą sobie zdrobnymi wybojami i niedogodnościami.I niewielkimi problemami.W końcuprawie wszyscy jesteśmy ludzmi.Prawie przez cały czas.A w czasie prawiekażdej pełni kapitan Angua przychodzi do mnie, żebym przygotowała lek na jejstwardnienie łapy.Tabakierka pojawiła się znowu.- Stwardnienie łapy to choroba psów - zauważyła Tiffany po chwili.- I wilkołaków - dodała pani Proust.- Och.Tak myślałam, że jest w niej coś dziwnego.- Ale panuje nad tym, muszę zaznaczyć.Mieszka razem z kapitanemMarchewą i nikogo nie gryzie.Chociaż, jeśli się zastanowić, możliwe, że gryziekapitana Marchewę, ale im mniej się o czymś gada, tym lepiej, z pewnościąprzyznasz mi rację.Czasami to, co legalne, nie jest tym, co słuszne, a czasamipotrzeba czarownicy, żeby dostrzec różnicę.Niekiedy też policjanta, jeśli toodpowiedni policjant.Sprytni ludzie to wiedzą.Głupi nie.Problem polega natym, że głupi ludzie potrafią być och, jacy sprytni.A przy okazji, moja panno,twoi hałaśliwi przyjaciele uciekli.- Tak, wiem.- Czy to nie przykre? A przecież uczciwie obiecali straży, że zostaną.- PaniProust najwyrazniej chciała zachować reputację osoby złośliwej.- No tak.Rob Rozbój powiedziałby pewnie, że są sytuacje, kiedy obietnicewinny być dotrzymywane, i sytuacje, kiedy obietnice należy łamać, i potrzebnyjest Feegle, żeby je odróżnić.Pani Proust uśmiechnęła się szeroko.- Mogłabyś prawie być z miasta, panno Tiffany Obolała.k�Jeśli trzeba pilnować czegoś, co nie potrzebuje pilnowania, ponieważ niktprzy zdrowych zmysłach nie spróbowałby tego ukraść, to kapral Nobbs zeStraży Miejskiej jest - z braku lepszych sposobów opisania go i braku twardychdowodów biologicznych świadczących o czymś innym - odpowiednimczłowiekiem.W tej chwili stał w ciemnych, chrzęszczących ruinachKrólewskiej Głowy.Palił okropnego papierosa, zrobionego metodą skręceniaw świeżej bibułce cuchnących niedopałków wcześniej wypalonychpapierosów, a potem ssanie tej potwornej mieszaniny, aż ukaże się jakiś dym.Nie zauważył ręki, która uniosła jego hełm, prawie w ogóle nie poczułchirurgicznego uderzenia w głowę, a już na pewno nie poczuł stwardniałychmałych dłoni, które umieściły mu hełm z powrotem na głowie, a jego samegodelikatnie opuściły na ziemię.- Dobra! - rzucił chrapliwym szeptem Rob Rozbój.- Ni ma duzo cosu, wicie,no to.- No, no.Wiedziałem, ze wrócicie tutaj, chłystki, jak ino dość długo pocekam- dał się słyszeć głos z ciemności.- Jak pies wraca do tego, co nazygał, a głupiecdo swojej głupoty, tak psestępca wraca na miejsce zbrodni.Strażnik znany jako Ciut Szalony Artur zapalił zapałkę, która dla Feeglastanowiła całkiem dobrą pochodnię.Brzdęknęło, kiedy coś, co dla Feegla miałorozmiar tarczy, ale dla ludzkiego policjanta byłoby odznaką, wylądowało przednim na podłodze.- To zeby wam pokazać, ciut durnie, że nie jestem na słuzbie.Jasne? Niemozna być policjantem bez łodznaki.Zgadza sie? Bo zem chciał sprawdzić,cemu wy, łosusty jedne, gadacie jak nalezy, jak ja normalnie.Bo wicie, ja niejestem Feeglem.Feeglowie spojrzeli na Roba Rozbója, który wzruszył ramionami.- No a myślis, ze cym jesteś, do licha?Ciut Szalony Artur przeczesał palcami włosy i nic z nich nie wypadło.- No, mój tatko mi mówił, zem jest gnomem, jak on.Przerwał, ponieważ Feeglowie pohukiwali i klepali się po udach z uciechy, ato zwykłe trwa przez dłuższy czas.Ciut Szalony Artur przyglądał im się przezchwilę.- Nie uważam tego za śmiesne! - krzyknął.- To sam se siebie posłuchaj! - poradził Rob Rozbój, ocierając łzy z oczu.-Mówis feeglowym, to jasne! Cy twoja mama i tatko ci nie mówili? My,Feeglowie, rodzimy sie juz z wiedzą o mówieniu, tak samo jako pies wie, jakma scekać.Nie psekonas mie, ześ jest gnomem! Następnym razem powies, ześjest sksatem!Ciut Szalony Artur popatrzył na swoje buty.- Mój tata zrobił mi te buty.Nijak zem nie mógł sie zmusić, coby mu pedzieć,ze nie lubie butów na stopeckach.Aod setek lat, wicie, cała rodzina syła inaprawiała buty, a ja zem nie był dobry w sewstwie.Az pewnego dnia starsiplemienia wezwali mnie syćkie i pedzieli, zem jest znajd [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl