Robert Graves Wyspy Szaleństwa

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To właśnie pró-bował zrobić, kiedyśmy odpłynęli z Markizów, i dopiero podejrzeniagenerała zmusiły go do skręcenia z powrotem na południe; dlatego teżupłynęliśmy Wyspy Salomona całkiem dookoła i zamiast trafić na nie,trafiliśmy tutaj.Napełniłem mu znowu kubek, choć żal mi było zmarnowanegotrunku.- Ależ, don Tomasie - zaprotestowałem łagodnie - nie zapominaj, żenasze przybycie tu ma na celu dobro krajowców.Król kazał nam spacy-fikować ich i nawrócić, i wydaje mi się, że powinniśmy go usłuchać.Jeżeli nie odeśle się Pedra Fernandeza - a jest to jedyny człowiek zdol-ny do wypełnienia tej misji - jakże się wicekról kiedykolwiek dowie onaszym ciężkim położeniu i jak nam pomoże wykonywać dalej naszezadanie?Twarz mu poczerwieniała jak rozżarzony węgiel.- Dobro krajowców! - wykrztusił.- Tych gołych czarnych półgłów-ków! Jakże ich można nawrócić? Sam siebie oszukujesz.Ludzie, którzyraz jedli człowiecze mięso, są po trzykroć potępieni i na wieki odcięciod Eucharystii; wynaturzony gust pozostaje im na zawsze.Jak w pieśnio świętym Jerzym: Tacy byli, tacy są, tacy zawsze muszą być! Anawet gdyby tak nie było, dlaczego, na Chrystusa, mielibyśmy skazy-wać się na śmierć dla ich zbawienia?- Miarkuj się, przyjacielu - powiedziałem trochę ostro.-Każdychrześcijanin, który przywiedzie choćby jedną duszę do chrzcielnicy,powinien uważać się za szczęśliwego; a wielu spośród tych Indian274objawia silną skłonność do cnoty.choćby stary Malope.- Co, Malope? Malope? Chciałbym napakować sobie do brzucha ty-le dobrych befsztyków, ile ten chytry stary wilk nażarł się całych ludzi!Przyłożył sobie flaszkę do ust nie pytając nawet o pozwolenie iopróżnił ją do dna.Po jego wyjściu siedziałem i namyślałem się, czypowtórzyć jego słowa generałowi.Zastosowałem się ściśle do otrzyma-nych instrukcji i straciłem na tym prawie kwartę okowity.Postanowi-łem powiedzieć o tym tylko Pedrowi Fernandezowi, który właśniewszedł do kajuty.Wysłuchał mnie spokojnie, lecz zdziwił się zarówno tym, że generałnie powiadomił go dotąd o swych zamiarach, jak również tym, że by-łem na tyle niedyskretny, by wyjawić je olbrzymiemu chorążemu, zna-nemu z gadatliwości.- Podejrzewasz mnie o niedyskrecję? - spytałem dotknięty w swojejdumie.- Daruj, nie zrozumiałem.Ale jaki cel może mieć generał w rozpo-wszechnianiu tej wiadomości? Nie moglibyśmy w żaden sposób odbyćtej podróży, wie o tym doskonale.- Umysł don Alwara to istny labirynt - powiedziałem - i czasem,skręciwszy o jeden raz za dużo w prawo lub w lewo, generał gubi się wjego mrocznych korytarzach i dochodzi do dziwnych decyzji.Kiwnął głową potakująco.- Paskudna sprawa, Andresie Serrano, i Bóg jeden wie, czym sięskończy.Ale skoro dałem się zachwiać w swoim postanowieniu wtedyw Paicie, kiedy już się pożegnałem, muszę teraz ponosić konsekwencje.Przyznam jednak, że gdyby tą scena miała się rozegrać na nowo i gdy-bym wiedział naprzód o wszystkim, co się zdarzyło od tej pory, wahał-bym się dalej, czy powtórzyć swój błąd, czy nie.Ostatnio do�a Izabelatak łagodnie i miłościwie spełnia rolę mego anioła-stróża, że byłoby zmojej strony podłą niewdzięcznością żałować, iż jestem tutaj, aby jejsłużyć.275Zlepy był na wszystkie jej wady i knowania, a ja nie miałem sercarozwiać jego złudzeń.Pózniej tegoż wieczoru don Alwar powiedział Pedrowi Fernan-dezowi o ostrzeżeniu, które, jak twierdził, dopiero co otrzymał od ko-goś życzliwego: że kapitan pewnego okrętu - nie może wyjawić, które-go - zamyśla pewnej ciemnej nocy rozwinąć żagle i chce nas opuścić.Aby jednak nikt nie mógł pomyśleć, że podejrzewa się kogoś szczegól-nego, należy zdjąć wszystkie żagle, tak z okrętu flagowego, jak zmniejszych statków, przewiezć je na brzeg i umieścić w wartowni.Ponieważ don Alwar nie wspomniał o piśmie do wicekróla, PedroFernandez wywnioskował, że ktoś podsłuchał, co mówił po pijanemuchorąży, i doniósł o tym generałowi, i że teraz on, główny nawigator, anie kapitan Corzo ani kapitan Leyva, jest przedmiotem podejrzeń.- Wedle rozkazu, ekscelencjo - odrzekł i spojrzał na donię Izabelę,która posłała mu ukradkiem uśmiech pełen współczucia.Prawda zaśbyła taka, że ponieważ mąż nie zasięgnął był jej rady w sprawie pismado wicekróla, do�a Izabela udała teraz przed nim, że powątpiewa olojalności Pedra Fernandeza.Przez ten podstęp chciała osiągnąć po-dwójny cel: zamaskować swoją namiętność do głównego nawigatora izatrzymać go przy sobie.Nie wiem, co jeszcze powiedziała; teraz, gdyw dążeniach do uśmiercenia pułkownika hamowała ją obawa przedutratą dobrej opinii w oczach Pedra Fernandeza, nikt już połapać się niemógł w jej kłamstwach, tak były liczne i kręte.Ona to jednak ukarto-wała scenę w obozowisku, która miała wstrząsnąć don Alwarem i prze-razić go tak, aby na koniec wywarł dorazną zemstę na jej wrogu.Na skutek jej nalegań udał się następnego ranka na brzeg, aby przy-wrócić porządek.Ledwie wszedł w bramę obozową, wszyscy trzej Bar-retowie wybiegli na jego spotkanie ze szpadami w ręku.- Cóż to znaczy, bracia? - spytał zatrwożony.276- Cóż by, jeśli nie wojnę? - odpowiedział don Lorenzo.- Przecież zapewniano mnie, że krajowcy są już na najlepszej dro-dze do spacyfikowania.- I owszem; te czarne kudłate jagnięta boją się teraz nawet beknąć,ale wojna toczy się po naszej stronie palisady.Nasze życie jest w nie-bezpieczeństwie.- Wytłumacz się jaśniej, proszę!- Nie tu, gdzie mogą mnie usłyszeć żołnierze.Wypytaj pułkownika,nie mnie; właśnie tu idzie.On nigdy nie dba o to, co mówi, do kogomówi ani przy kim mówi.Nadszedł wolnym kroczkiem pułkownik i pozdrawiając serdeczniedon Alwara, wspaniałym gestem zamiótł przed nim kapeluszem.- Witaj, ekscelencjo! - powiedział.- Dobrze, że raczyłeś wreszcieodwiedzić swoje miasto-niemowlę, które, choć rośnie szybko i zdrowo,ma nieskończone kłopoty z ząbkowaniem.- Jak słyszę, twoi dowódcy kompanii mówią nawet o wojnie do-mowej.- Aha! To tak się rzeczy mają? - Ręka jego pomknęła do rękojeściszpady, gotowa dobyć jej w mgnieniu oka.- A więc wiedz, że znamtrzech łotrów, trzech przeklętych donosicieli i łgarzy, którzy chcą zmu-sić mnie do pokłócenia się z tobą; i na rany Boga, nie ścierpię ich dłu-żej! Proszę cię, ekscelencjo, pozwól się ostrzec, że jeśli nie zdołaszalbo nie zechcesz ich ukrócić, pewnego pięknego dnia znajdzie ich ktoświszących rzędem na gałęzi, z sinymi twarzami i wywalonymi języka-mi.- O kimże mówisz, przyjacielu? - spytał don Alwar udając zdziwie-nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl