Pokrewne
- Strona Główna
- Tolkien J R R Wladca Pierscieni T 3 Powrot Krola
- Tolkien J R R Drzewo i Lisc oraz Mythopoeia
- 2 Tolkien J R R Wladca Pierscieni T 2 Dwie Wieze
- Tolkien J R R Wladca Pierscieni T 1 Wyprawa
- Tolkien J.R.R Powrót króla
- Tolkien J.R.R Dwie Wieze
- Powell Tag & Judith Panowanie nad umysłem
- Jeffrey Archer Synowie fortuny
- Faraon tom2 B.Prus
- Rozbudowa i naprawa komputerów Helion PL
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- radioclubhit.keep.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Krasnoludy były DziećmiAulego , a Galadriela, podobnie jak pozostali Noldorowie, należała w Valinorze dogrona uczniów Aulego i Yavanny.Wśród poddanych Galadrieli i Keleborna znajdował się noldorski rzemieślnikKelebrimbor [Tutaj pada wzmianka, że był on jednym z ocalałych z Gondolinu, gdzienader wysoko cenił go Turgon; wszakże tekst został przerobiony zgodnie z pózniejsząwersją, która czyni zeń potomka Feanora, jak podano to w Dodatku A do WładcyPierścieni (tylko w wydaniu poprawionym), bardziej szczegółowo rzecz relacjonującw Silmarillionie (str.213, 348), gdzie mowa jest o tym, iż Kelebrimbor to syn Kurufina,piątego syna Feanora, i że odżegnawszy się od ojca pozostał w Nargothrondziepo wygnaniu stamtąd Kelegonna i Kurufina].Kelebrimbor ogarnięty był niemalkrasnoludzką pasją rzemiosła i wkrótce został największym artystą Eregionu i zawarłznajomość z krasnoludami z Khazadumu, najbliżej zaprzyjazniając się z Narwim[Odczytany przez Gandalfra napis na Zachodniej Bramie Morii głosił: Im Narvihain echant: Celebrimbor o Eregion teithant i thiw hin, czyli: Zrobiłem te drzwi ja,Narwi.Znaki wykuł Kelebrimbor z Hollinu (Wyprawa, str.415).Zarówno elfy, jak teżkrasnoludy wiele zyskały na połączeniu wysiłków.Eregion urósł dzięki temu w siłę,a Khazadum wypiękniał, a nie stałoby się tak za sprawą tylko jednej strony.[Ta wersja genezy Eregionu zgodna jest z relacją pomieszczoną w Silmarillionie(rozdział Pierścienie Władzy i Trzecia Era , str.348), jednak ani tutaj, ani w DodatkuB do Władcy Pierścieni nie ma żadnej wzmianki o obecności Galadrieli i Keleboraa,chociaż w tym drugim zródle (znów jedynie w poprawionym wydaniu) Kelembrimborzwany jest Panem Eregionu].Budowa głównego miasta Eregionu, Ost-in-Edhil ruszyła około roku 750 DrugiejEry [data wymieniona w Kronice Królestw Zachodnich jako rok założenia Eregionuprzez Noldorów].Wieści o tych poczynaniach doszły do uszu Saurona i spotęgowałyjego lęki rozbudzone faktem dotarcia Numenoryjczyków do Lindonu oraz do wybrzeżyna południu, jak też ich przyjaznią z Gilgaladem.Usłyszał również, że Aldarion, synTar-Meneldura, Króla Numenoru, wyrósł na wielkiego budowniczego okrętów i żedotarł już w swoich wyprawach aż do przystani Haradu.Zatem Sauron zostawił naczas jakiś Eriador w spokoju, wybierając Mordor (jak pózniej nazwano tę krainę)na swą warownię, stanowiącą przeciwwagę dla zagrożenia powodowanego przeznumenoryjskich żeglarzy [według Kroniki Królestw Zachodnich było to około roku1000].Gdy poczuł się bezpieczny, wysłał do Eriadoru emisariuszy, ostatecznie zaś, około74 roku 1200 Drugiej Ery, sam się tam pofatygował, przybrawszy najpiękniejszą postać,w jaką potrafił się wcielić.W tym czasie jednak potęga Galadrieli i Keleborna urosła znacznie, a Galadriela,z pomocą zaprzyjaznionych krasnoludów z Morii, nawiązała kontakt z nandorskimkrólestwem w Lorinandzie po drugiej stronie Gór Mglistych52.Zaludniały je elfy, któreodłączyły się od Wielkiej Wędrówki Eldarów z Kuwienen i osiedliły się w lasach DolinyAnduiny [Silmarillion, str.110], zajmując lasy po obu stronach Wielkiej Rzeki, włączniez okolicą, gdzie pózniej wzniesiono Dol Guldur.Nie było między nimi książąt ni władców.Wiodły życie beztroskie w czasie, gdy cała potęga Morgotha skupiała się na północnymzachodzie Zródziemia;53 wszakże wielu Sindarów i Noldorów zamieszkało między nimi,przez co zaczęła się pod wpływem kultury Beleriandu sindaryzacja tych ludów [Niejest jasne, kiedy nastąpiła owa migracja do Lorinandu; możliwe że przybysze pochodziliz Eregionu i pod patronatem Galadrieli przedostali się przez Khazadum].Galadrielausiłowała przeciwstawić się machinacjom Saurona, co w Lorinandzie udało jej sięuczynić.Tymczasem Gilgalad nie wpuszczał do Lindonu ani wysłanników Saurona,ani jego samego [jak opisano to dokładnie w Pierścieniach Władzy Silmarillion,str.349].Lepiej powiodło się Sauronowi z Noldorami z Eregionu, a szczególniez Kelebrimborem, który w głębi serca pragnął dorównać mistrzostwu Feanora [O tym,jak Sauron zwiódł rzemieślników Eregionu, przybierając imię Armatora, Pana Darów,52W przypisie do tekstu zostało wyjaśnione, że Lorinand to nandorska nazwa tej krainy (zwanej póz-niej Lorien lub Lothlorien) i zawiera ona słowo z języka elfów oznaczające złote światło , dolina złota .W języku quenya brzmiałoby to Laurenajide, w sindarińskim Gloman lub Nan Laur.Zarówno tutaj, jaki wszędzie indziej nazwa ta wiąże się ze złocistymi drzewami, mallornami rosnącymi w Lothlorien, zosta-ły one jednak sprowadzone tam przez Galadrielę [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl agnieszka90.opx.pl
.Krasnoludy były DziećmiAulego , a Galadriela, podobnie jak pozostali Noldorowie, należała w Valinorze dogrona uczniów Aulego i Yavanny.Wśród poddanych Galadrieli i Keleborna znajdował się noldorski rzemieślnikKelebrimbor [Tutaj pada wzmianka, że był on jednym z ocalałych z Gondolinu, gdzienader wysoko cenił go Turgon; wszakże tekst został przerobiony zgodnie z pózniejsząwersją, która czyni zeń potomka Feanora, jak podano to w Dodatku A do WładcyPierścieni (tylko w wydaniu poprawionym), bardziej szczegółowo rzecz relacjonującw Silmarillionie (str.213, 348), gdzie mowa jest o tym, iż Kelebrimbor to syn Kurufina,piątego syna Feanora, i że odżegnawszy się od ojca pozostał w Nargothrondziepo wygnaniu stamtąd Kelegonna i Kurufina].Kelebrimbor ogarnięty był niemalkrasnoludzką pasją rzemiosła i wkrótce został największym artystą Eregionu i zawarłznajomość z krasnoludami z Khazadumu, najbliżej zaprzyjazniając się z Narwim[Odczytany przez Gandalfra napis na Zachodniej Bramie Morii głosił: Im Narvihain echant: Celebrimbor o Eregion teithant i thiw hin, czyli: Zrobiłem te drzwi ja,Narwi.Znaki wykuł Kelebrimbor z Hollinu (Wyprawa, str.415).Zarówno elfy, jak teżkrasnoludy wiele zyskały na połączeniu wysiłków.Eregion urósł dzięki temu w siłę,a Khazadum wypiękniał, a nie stałoby się tak za sprawą tylko jednej strony.[Ta wersja genezy Eregionu zgodna jest z relacją pomieszczoną w Silmarillionie(rozdział Pierścienie Władzy i Trzecia Era , str.348), jednak ani tutaj, ani w DodatkuB do Władcy Pierścieni nie ma żadnej wzmianki o obecności Galadrieli i Keleboraa,chociaż w tym drugim zródle (znów jedynie w poprawionym wydaniu) Kelembrimborzwany jest Panem Eregionu].Budowa głównego miasta Eregionu, Ost-in-Edhil ruszyła około roku 750 DrugiejEry [data wymieniona w Kronice Królestw Zachodnich jako rok założenia Eregionuprzez Noldorów].Wieści o tych poczynaniach doszły do uszu Saurona i spotęgowałyjego lęki rozbudzone faktem dotarcia Numenoryjczyków do Lindonu oraz do wybrzeżyna południu, jak też ich przyjaznią z Gilgaladem.Usłyszał również, że Aldarion, synTar-Meneldura, Króla Numenoru, wyrósł na wielkiego budowniczego okrętów i żedotarł już w swoich wyprawach aż do przystani Haradu.Zatem Sauron zostawił naczas jakiś Eriador w spokoju, wybierając Mordor (jak pózniej nazwano tę krainę)na swą warownię, stanowiącą przeciwwagę dla zagrożenia powodowanego przeznumenoryjskich żeglarzy [według Kroniki Królestw Zachodnich było to około roku1000].Gdy poczuł się bezpieczny, wysłał do Eriadoru emisariuszy, ostatecznie zaś, około74 roku 1200 Drugiej Ery, sam się tam pofatygował, przybrawszy najpiękniejszą postać,w jaką potrafił się wcielić.W tym czasie jednak potęga Galadrieli i Keleborna urosła znacznie, a Galadriela,z pomocą zaprzyjaznionych krasnoludów z Morii, nawiązała kontakt z nandorskimkrólestwem w Lorinandzie po drugiej stronie Gór Mglistych52.Zaludniały je elfy, któreodłączyły się od Wielkiej Wędrówki Eldarów z Kuwienen i osiedliły się w lasach DolinyAnduiny [Silmarillion, str.110], zajmując lasy po obu stronach Wielkiej Rzeki, włączniez okolicą, gdzie pózniej wzniesiono Dol Guldur.Nie było między nimi książąt ni władców.Wiodły życie beztroskie w czasie, gdy cała potęga Morgotha skupiała się na północnymzachodzie Zródziemia;53 wszakże wielu Sindarów i Noldorów zamieszkało między nimi,przez co zaczęła się pod wpływem kultury Beleriandu sindaryzacja tych ludów [Niejest jasne, kiedy nastąpiła owa migracja do Lorinandu; możliwe że przybysze pochodziliz Eregionu i pod patronatem Galadrieli przedostali się przez Khazadum].Galadrielausiłowała przeciwstawić się machinacjom Saurona, co w Lorinandzie udało jej sięuczynić.Tymczasem Gilgalad nie wpuszczał do Lindonu ani wysłanników Saurona,ani jego samego [jak opisano to dokładnie w Pierścieniach Władzy Silmarillion,str.349].Lepiej powiodło się Sauronowi z Noldorami z Eregionu, a szczególniez Kelebrimborem, który w głębi serca pragnął dorównać mistrzostwu Feanora [O tym,jak Sauron zwiódł rzemieślników Eregionu, przybierając imię Armatora, Pana Darów,52W przypisie do tekstu zostało wyjaśnione, że Lorinand to nandorska nazwa tej krainy (zwanej póz-niej Lorien lub Lothlorien) i zawiera ona słowo z języka elfów oznaczające złote światło , dolina złota .W języku quenya brzmiałoby to Laurenajide, w sindarińskim Gloman lub Nan Laur.Zarówno tutaj, jaki wszędzie indziej nazwa ta wiąże się ze złocistymi drzewami, mallornami rosnącymi w Lothlorien, zosta-ły one jednak sprowadzone tam przez Galadrielę [ Pobierz całość w formacie PDF ]