Wiersze wybrane Wegierski

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miej trochę cierpliwości, miły przyjacielu,Oto jeszcze od ciebie zasłużeńszych wielu;Prace trzeba nadgrodzić i ciężkie mozoły.Czekaj!Czekam ci zawsze jak goły, tak goły![1775 1776]105PRZEKAADY I PARAFRAZY106Z GRECOURTAGOyDZIKWdzięczny gozdzik na parterzeRozmawiając z bracią kwiatkiRzekł im: Gdy pominąwszy róże i bławatki,Jaka mię piękna pasterka wybierzeI gors mną ozdobić raczy,Zapewne się tam wkorzenięI każdy z was to obaczy,%7łe mię nikt z tak miłego miejsca nie wyżenie.,,Jakiżeś kwiatek kochany,Mój gozdziku cętkowany,Czegóż ci nie będę winna!Rzekła doń młoda Korynna,Co tej rozmowy słuchała.Jak najprędzej go zerwałaI tak grzecznego gozdzikaZaraz sobie za gors wtyka.Mój kwiatek wszystek zapach wyziewa,Ale gdy ten wywietrzeje,Daremnie nowej mocy się spodziewa;W wieczór skona i zwiędnieje.Słodka rozkoszy, ponęto miła,107 Co życia mego kłopoty słodzisz,Zrób, by dostarczała siła,Kiedy tyle chęci rodzisz!L'0eillet108R�%7łA I LILIJABajka anakreontycznaRzekła róża do liliji: Usiądzmy na twarzy czyjej.Radę tedy z sobą robiąI Chlorydy postać zdobią:Jagody, usta, piersi kawałek niedużyByły działem wdzięcznej róży,Liii ja zaś resztę ciałaW swe panowanie zabrała.Chociaż dostała tak wiele,Zazdrosnym jednak okiem poglądaNa to, co miała róża w podzielę:Im więcej kto ma, tym więcej żąda.By ją stamtąd rugowała,Nagłej bojazni wezwała:O kochanego pasterzaZmierci wieść bajeczną sieje.Chloryda temu uwierząI z przelęknienia blednieje.Lecz ta wieść była fałszywa:Przyszedł pasterz, gdy się go Chlorys nie[spodziewaI czujne na bok oddaliwszy stróżeLilije zamienił w róże.Les Rosea et les Lis109Z WOLTERASZTUKA I NATURA Nie zrównasz dziełom mej ręki Rzekła do Natury Sztuka Piękność przez cię wydana mej pomocy szuka;Ode mnie biorą przyjemność twe wdzięki.Płeć skażoną przez ciebie odżywiam bielidłem,Ukrywam marszczki oblicza,Przeze mnie stara kwoka często jest pieścidłem,Jam dyktowała wiersz Naruszewicza.Tak z Przyrodzenia Sztuka śmiała się najgrawaćI świat chciał jej się poddawać.Na odpowiedz Natura Elżbietę stworzyła:Sztuka się ze wstydu skryła.A Madame la marquise d'Usse110NA PIERSI WIKTOSIPod białą szyją, która alabastr przenosi,Są dwa jędrne cyculki u ślicznej Wiktosi.Miłość je zokrągliwszy natchnęła rozkoszą:Raz się w siebie stulają, drugi raz się wznoszą.Ich czubeczek zawstydza swym kolorem róże,Swawolny przy nich leżeć spokojnie nie może,Bo swym ruchem rozżarza zakątki wstydliwe.O! cyculki cacane, cyculki łechtiiwe,Wyście zwabiły palce do was przyciskania,Oczy do was widzenia, a usta do ssania!La Pucelle d'0rleans111LIST DO CZAEKA ACZCEGO SMAK Z UMIEJTNOZCII UMIEJCEGO CENI UCZONYCHTy, co roztropnie łącząc potrzebne z przyjemnym,Z rozrywek do prac idziesz pośpiechem wzajemnym,Jak mi jest miło widzieć, że na twe staraniePoczątek swój nauki biorą i wzrastanie.Ty z każdą z nich obcując co dzień poufale,Kładziesz na równoważną ich szacunek szalę:Poważasz sprawiedliwie Melpomeny jęki,Lecz wesołej jej Siostry nie mniej lubisz wdzięki.W ręce bystrej Uranii kładziesz cyrkle złote,Dłuta, pędzla i smyczka chwalebną ochotę.Hojność twoja rozumna z skutkiem zagrzać umie,Do wszystkiego się skłaniasz, prawdziwy rozumie!Nadto nędzne i nudne życie ten prowadzi,Kto tylko w jednej rzeczy cały smak posadzi:Ledwie z suchej nauki dziki algebrzystaTyle po ciężkim głowy łamaniu korzysta,%7łe wie ledwie, co mu rzeki nauczyciel szczery,Iż szesnaście do ośmiu są jak do dwóch cztery;Z niewiadomości swojej pyszniejszy tym bardziej,Zaraz N a r u s z e w i c z e m i T r e m b e c k i m gardzi,Ani go Bonafini swym głosem poruszy Nie znają tych powabów twarde jego uszy;Mając rozum więzami częstych liczb okutyChce, aby same były w Polszcze P o c z o b u t y.112Nie mniej głupie i dumne dziecko Apollina,Co nam w kradzionych swoich wierszach przypomina,Co sto razy, od niego zawsze lepiej pono,W tylu dziełach, przed tyło wiekami mówiono;Do swej kochanej Muzy szczere wziąwszy serce,Inne wszystkie nauki trzyma w poniewierce:Archimedes i Newton u niego cieślami,Chciałby Arystotela przełożyć wierszami.Za talar przedający jad swój z przewrotnością,Praw opak tłumaczonych pyszny wiadomością,Patron, szczekacz obrzydły z wyprawną paszczęką,Co mu krzywoprzysięstwo każde idzie ręką,Z innych wszystkich uczonych uszczypliwie szydzi,A zrobiwszy manifest nic nad się nie widzi.Godnością jubilata srodze najeżony,Niedzielny kaznodzieja wrzeszczy jak szalony:,,Do mnie chodzcie! każdy mi przyzna bez zatargi,%7łem lepszy jak Lachowski, mocniejszy od Skargi;Wszak zawsze jedno każdej powtarzam niedziele,Wiecie, że treść najprostszą na trzy części dzielę;Do mnie! w kim jest zbawienia swej duszy ochota!Dwadzieściam subtelnego lat wykładał Skota,Na pamięć-em się uczył Tomasza Akwina,Jezlim go nie rozumiał, to nie moja wina.Tak to zbytecznie w własnej sztuce zakochani,Bezecni, lud gromadzą próżny, szarlatani;Lud o swoje niedbały, cudzych spraw ciekawy,Co dla zabicia czasu chce tylko zabawy;Lud głupi, któremu to dawno powiedziano,%7łe temu klaszcze w wieczór, komu gwizdał rano.113Inaczej postępuje sobie człek poczciwy:Zawsze w sądzeniu swoim bywa sprawiedliwy,A których w sobie widzieć nie może przymiotów,Jeśli się w drugich znajdą, szacować je gotów.Nim Twórca górnych niebios wszechmocny tchem[dzielnymWieczną duszę w człowieku osadził śmiertelnym,Rozmaitych rodzajów potworzył zwierzęta:Orła z wzrokiem, żeby go słuchały ptaszęta;Pawia, żeby roztaczał w tęcze ogon długi;Wilka zaś dla rozboju, konia dla usługi;Psa wiernego, by zwierzę rączym krokiem ścigał,I osła leniwego, by ciężary dzwigał,I byka ryczącego, owieczkę beczącą,Wdzięczną synogarlicę na puszczy jęczącą,Którą, nieprawdziwego trzymając się zdania,Dotychczas mieli ludzie za model kochania.Człek dopiero instynkta każdego poznawał,Imię im przyzwoite i prace nadawał.Pewien się Francuz4 czynić lękając wyboru,Losem kości urzędy dawał swego dworu:Foryś czasem u niego został sekretarzem,Zadziwiony kapelan musiał być kucharzem,Lokaj, że był marszałkiem, szczęścia nie obwinił,Stangret dziękował, że go podskarbim uczynił.Jeżeli Kaligula w upodlonym RzymieKoniowi swemu nadał konsulowskie imię,Mniej był szalony od tych, którzy zaufanieSwoje w nikczemnym ludzi pokładają stanie.Prawda, że mało zasług, a wiele urzędów,4Książę de Mazarin, mąż Hortensji, synowicy kardynała Richelieugo (Przyp.K.Węgierskiego),]114Lecz może na ukryty przymiot nie ma względów?Może Cycero jaki lub Wirgili nowyMiesza wapno i cegły nosi do budowyAlbo, niewolniczymi obciążeń roboty,Nad przepisaniem cudzej męczy się ramoty?Zlepy los, władca ślepy ludzi zaślepionych,Nigdy się dróg nie może trzymać przyrodzonych,Lecz tak się zawsze stara i jest mu to miło,Zęby nigdy na swoim miejscu nic nie było [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl