Wright Austin Tony i Susan

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dzienna mowa rozpuszcza twardą powierzch-nię jej mózgu jak fale podczas burzy.Czas uszczelnić łódz, spakować plany i argumen-ty.Załadowuje na noc Zwierzęta Nocy.Burza, na którą czeka, zaczyna się, kiedy słowa w jej głowie przemówią.Wchodząpo trapie, ludzie rozmawiający bez niej.Jej umysł jest tam w dole, przez cienkie ścianypokoi słyszy głosy.Ta chwila jest straszna, bo niebezpieczeństwo nieznane.Umysł falujei wsysa ją, rozszerza się w świat; i choć okolica znajoma, to ona jest tu gościem.Każdejnocy odwiedza miejsca, które już widziała.Spotyka ludzi, zmienionych od ostatniejwizyty.Wstydzi się swojej wadliwej pamięci, wiedząc, iż to, czego nie może zapamię-tać, jest ważniejsze niż to, co może.Straciła rozkazy w zalakowanej kopercie, więc błą-dzi, nagostopa, nogi sparaliżowane, traci kontakt z ziemią i płynie przez powietrze, albowspina się na górę, żeby spotkać klasę, już w głowie, przez swą godzinę, albo widzi swo-jego drogiego zmarłego ojca i pyta, czy on nie ma nic przeciwko temu, że jest martwy,72albo pozwala jakiemuś cichemu studentowi usiąść na biurku i zbliżyć rękę do jej kro-cza, którego ten nigdy jednak nie dotknie.Przy tym wszystkim, ona próbuje unikać po-koju śmierci.Biały poranek napada na nią chwilą absolutnego oślepienia.Została wypędzonaw pusty dzień.Kiedy rozpoznaje niebieskie zasłony w kwiaty i gałązki klonu z cienkąlinią śniegu, klapa w podłodze zatrzaskuje się.Nawet jeśli zatrzyma w sobie fragmentsnu, ten rozwieje się, chyba że uda jej się umieścić go w czasie i przekuć w słowa.Tyle,że czas i słowa zabijają go.Historia, która pozostaje, to nie sen.Sen jest nieuchwytny,bliski innym snom pod podłogą, składającym się na jeden wielki niezłamany sen życia,w który wejdzie, na przekór niepomnemu dniu, przy następnej wizycie, tam w dole.Tymczasem, w zimnym, pustym świetle ranka, Susan Morrow, snu pozbawiona, niepamiętająca z początku swego imienia, stopniowo buduje nowy dzień.Czwartek.�sma.Arnolda nie ma, konwencja w Nowym Jorku.Budzi to ją nagle, jak budzik.Przypominasobie uspokajający telefon Arnolda zeszłego wieczoru, i to, co on naprawdę oznacza.A oznacza, że w Nowym Jorku Marilyn Linwood, sekretarka albo ma z nim romans,albo nie porządkuje notatki w jego hotelowym pokoju.Marilyn Linwood czeka,aż Susan się obudzi.To pedantyczna młoda kobieta, po trzydziestce, profesjonalistka,schludny tweedowy żakiet, okulary, włosy spięte z tyłu, zadbana buzka.Zakonspirowana,doskonała dziewczyna na telefon.Niektóre jej sekrety odkryły się na pikniku pracowni-czym: żółte bikini, brązowe rozpuszczone włosy, blade uda, ciut za szczupłe. A któż to? zapytał doktor Gaspar. Czyż to nie nasza panna Linwood?Wszystko się zmieniło, odkąd Susan dała sobie spokój z zazdrością.Znów się budzi.Uwolniona przez postanowienie niemyślenia.Akceptuje nieznane jako spokój: nie musiwiedzieć, żeby akceptować.Dla dobra małżeństwa, stabilnego i spokojnego właśnie, poszesnastu latach zwątpienia.Powrót do dnia, wstawaj, Susan.Dzieci niech śpią, przerwa świąteczna.Co muszędzisiaj zrobić? Musisz zrobić pranie.Jeffrey do weterynarza.Może odśnieżyć? Zobaczprzez okno.Stojąc w koszuli i patrząc na śnieg (tylko cienka warstwa, sama zniknie),Susan Morrow zbiera się do kupy.Nowy dzień zaszywa ranę nocy, jakby jej świadomeżycie nigdy się nie rwało.Bierze prysznic, ubiera się, budzi dzieci, robi śniadanie, jedzie do Burridge poRossie.Znosi pranie z całego tygodnia do pralki w piwnicy, ścieli łóżka, idzie do sklepupo margarynę, mięso na lunch i mleko.Lunch dla trojga dzieci i jej samej.Do biblio-teki oddać książki, potem sprząta bawialnię, zanosi prezenty Rosie na górę, Henry egoi Dorothy też, choć mieli zrobić to sami.Chwila przy pianinie.Bach.Z powrotem dopiwnicy, zmiana prania.Szynka w piekarniku.Włącza zmywarkę, nakrywa do stołu.Jejdzienny umysł, ten, który nie wie nic o jej drugim umyśle, pełen jest tego, czego tamnie ma, ale wie gdzie wszystko jest: Rosie na górze z Carol, Dorothy na zewnątrz, Henryz Mike em, Arnold w Nowym Jorku.73I Edward.Ręka z dalekiej przeszłości, chwytająca ją za myśli.Cały dzień wciąż zasta-nawia się: Czemu myślę o Edwardzie? Jej pamięć odbija się od drzemki jak sen, skaczejak ptak z drzewa na drzewo.Zbyt szybko przychodzi, odlatuje zbyt szybko.Zatrzymaćją.Musiałaby umieścić ją w czasie, tak jak robi ze snami.Tu też to zabija.Jej martwa pa-mięć o Edwardzie została zamknięta w księgach dawno temu, podczas gdy teraz nowy,żywy Edward szybuje wokół niej nieuchwytny.DWAKiedy Edward i Susan mieli po piętnaście lat, jego ojciec umarł na atak serca, więcjej rodzice wzięli go na rok.Jego prawdziwa matka była u czubków, a macocha, którawłaśnie rozwiodła się z ojcem, nie chciała mieć z synem nic wspólnego.Miał kuzynóww Ohio, którzy wzięli go pózniej, ale jej rodzice zajęli się nim prędzej, żeby nie musiałporzucać szkoły w Hastings.Były negocjacje, dalekie rozmowy telefoniczne i kompen-sacje finansowe, ale ona zawsze uważała, że to najuczynniej ze strony jej rodziców.Nie było żadnego szczególnego powodu, żeby go zabierać.Byli sąsiadami.OjciecEdwarda dojeżdżał do pracy do Nowego Jorku wraz z jej ojcem.Przychodził od czasudo czasu na obiad.Był łagodnym, zabawnym, uprzejmym człowiekiem, który pogrywałsobie z boku na skrzypcach.Mieszkali na Edgar s Lane, ulicy z wygodnymi podmiejskimi domami pośród drzew.Dom Edwarda stał na szczycie zakręcającej kondygnacji schodów, biegnących w dół,gdzie ulica chowała się pod zwisającymi gałęziami.Ulica była historyczna.W czasachrewolucji odbyła się tu bitwa na Edgar s Lane.Zanim umarł jego ojciec, nie znała go zbyt dobrze, a jeśli nawet, to nie pamiętałatego teraz.Do szkoły chodzili Akweduktem równą, porośniętą trawą ścieżką na ty-łach domów, oddzieloną od nich płotem i szeroką połacią trawnika [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl