Za garsc czerwoncow Forys, Robert

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Herszt jęknął z bólu i zaskoczenia.Pedro ściągnął go w dół i uderzył od góry, wbijając sztylet wkark.- Chędoż swą matkę - mruknął, uwalniając żelazo.Ostatni ze zbirów wygramolił się spod trupa.Jego wzrok przemknął po ciałach kompanów.Błyskawicznie oceniwszy sytuację, bandyta podjął jedynie słuszną decyzję: ucieczka.Pedro niezamierzał mu na to pozwolić.Rzucony wprawnie sztylet zawirował w powietrzu.Oprych zrobiłjeszcze dwa kroki, zachwiał się i upadł.Sługa podszedł do niego, wyszarpnął nóż, po czym wytarłostrze o kaftan mężczyzny.Wszystko rozegrało się w ciszy i trwało nie więcej nizli kilkanaście oddechów.Pedro upewnił się, że nikt go nie obserwuje, po czym przeszukał ubrania bandytów.Znalazłsporo miedziaków oraz pięć złotych w mieszku herszta.Zebrał myśli, rozważając, co ma czynić.Severus nie wracał.Najwyrazniej coś poszło nie tak.Musiał natychmiast powiadomić swegopana.Czekała ich nowa tułaczka.Pedro nie był bynajmniej niezadowolony z tego faktu.Znudziło goto niewielkie, zapyziałe miasto, które przy Paryżu, Madrycie czy Amsterdamie zdawało się być jenolichą dziurą.Zwinął derkę, zapakował do juków i dosiadł wierzchowca.Chciał wydostać się za obręb wałówmiejskich, zanim wzejdzie słońce."Kareta była niemal tak wielka, jak te używane przez królewską pocztę.Konstrukcja opierała sięna potężnych resorach, gwarantujących, że nie trzęsło zbytnio na tradycyjnie zaniedbanych traktach.Hirsz zajrzał do powozu i zobaczył wygodne siedzisko, obite miękką skórą.Cztery masywne konie stały przywiązane w osobnych boksach.Mistrz Dur� milczał od paru pacierzy, przyglądając się każdemu ze zwierząt.Ostatecznie wybrałgniadego wałacha.Zwierzę było wyraznie podenerwowane.Aleksander Dur� powiedział paręuspokajających słów i wyciągnął ku niemu dłoń.Bydlę szarpnęło się na uwięzi i kłapnęło zębami,próbując ugryzć natręta.Cyrulik był szybszy, wykonał w powietrzu znak i wałach niemal przysiadł na zadzie, po czymznieruchomiał.Mag przyłożył dłoń do czoła konia, przez cały czas mrucząc pod nosem zaklęcia.Hirsz patrzył oniemiały.Znał się co nieco na Sztuce, jednak to, czego był świadkiem,przekraczało jego umiejętności.To była starodawna magia.Tylko arcymag mógł wydrzeć tajemniceumysłu, nawet jeśli chodziło o umysł zwierzęcia.Oczy wałacha zmatowiały, chrapy rozdymały się wolniej.Człowiek i zwierzę stali naprzeciwsiebie, połączeni niewidzialną więzią.Po dwóch pacierzach koń zaczął drżeć jak po wyczerpującymgalopie, a na pysku pojawiła się piana.Hirsz zerknął z niepokojem na maga.Oblicze mężczyzny pobladło, po wysokim czole spływałyciężkie krople potu.Nagle wszystko się skończyło.Szybki ruch palców i zwierzę powróciło do rzeczywistości.Parskając i szarpiąc wędzidło, przywarło zadem do ściany.Przez chwilę milczeli.Cyrulik otarł pot z czoła wierzchem dłoni i wytarł rękę o płaszcz.Dopierowówczas podniósł oczy.- Widziałeś coś? - zapytał Hirsz.- Tak.Dwór, młyn przy drodze i niewielki mostek nad strugą.- Wiesz, gdzie to jest? Dur� pokręcił głową.- Nie wiem.Hirsz sapnął, rozczarowany.- Wszystko na nic.Mag wyszczerzył drapieżnie zęby.- Ale koń wie.Pamięta drogę i doprowadzi nas na miejsce."Wyruszyli o świcie traktem na Aowicz.Banderię prowadził Bogrejsz, jadąc na wałachu.Za nimpodążali Dur�, Hirsz i ludzie porucznika.Straż tylnią pełnili dwaj Madziarzy, ci sami, którzypoprzedniego wieczoru towarzyszyli Bogrejszowi.Mistrz mówił o nich niechętnie, unikającszczegółów, a oni sami chyba nie znali polskiego.Przynajmniej mag rozmawiał z nimi wyłączniepo węgiersku.Niestety porucznik nie rozumiał tego języka.Nad cudzoziemcami unosiła się aura ponurej kompetencji.Odziani w kolczugi z wysokimikołnierzami, chroniącymi kark i szyję, wyglądali jak starożytni wojownicy, których jakaś siławyrwała z kurhanów i przywróciła światu.Przy siodłach wiezli długie, lekko wygięte szable.Nawet Mroczek, zwykle nie mający respektu dla nikogo, trzymał się od nich z daleka.Zgodnie z zapewnieniami Aleksandra Dur� wałach szedł pewnie, choć bez pośpiechu.Tylko razstanął niezdecydowany na rozstajach przy karczmie w Zbarzu.Dopiero po interwencji cyrulika ruszyłdalej.Podczas podróży mag hojnie dzielił się z porucznikiem i jego drużyną swoją wiedzą owampirach.A wiedział wiele, Do tej pory Hirsz opierał swoje wiadomości głównie na legendach.Większość z tego okazała się kompletnie bezużyteczna.Potwierdziło się jedynie to, że wampirywiodą nocne życie, za dnia są ospałe, słońce powoduje na ich skórze oparzenia, a czasami nawetdoprowadza do śmierci.Opowieści o srebrze, czosnku czy ochronnym działaniu krucyfiksównależało włożyć między bajki.Dowiedzieli się natomiast, gdzie znajduje się serce wampira i że jest doskonałe chronione przezszkielet [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl