Żygadło Hieronim Drzemišca tajga. Wspomnienia

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Punkt jakbyzmienił położenie.Tak, to jest popielica.Widzę wyraznie łebek iprzykrywający go ogon.Reszta ginie w rozwidleniu drzewa.Odle-głość: 20 lub więcej metrów.Strzał prawie pionowo w górę.Możnastrzelać pełną wiązką do celu.Na tej wysokości śruciny rozejdą się inie powinno być wiele znaczących mechanicznych uszkodzeń futra.Tak też zrobiłem.Strzał w cel.Podrzucona popielica spada bezwła-dem metr od pnia.Piękne, stalowoszare z rzadkimi ciemniejszymi cętkami futro jestfaktycznie nieuszkodzone.Tropiąc, a raczej wypłaszając zwierzynę, kilka razy natknąłem sięna śpiącego bielika, lecz nigdy nie zdążyłem się nawet złożyć dostrzału z powodu kilku zygzakowatych szusów.Raz strzeliłemdwukrotnie - na ruch traw - ale bez rezultatu.Szybko zbliżało się południe.Czas było zastawić sidła i wracać dozimowla.Opory wewnętrzne rosły.Niech się dzieje co chce, ja sidełnie postawię.Zbyt wiele razy zdejmowałem zwierzynę z wnyków iwidziałem, w jakich męczarniach ginęła.Nie, do tego ręki nie przy-łożę.Powrót do leżącej w zasięgu wzroku halizny był łatwy.Tam od-nalazłem własne znaki dojścia.Z ich pomocą bez trudu i przygódwróciłem nad Czerwony Potok, a stamtąd swobodnie, mając dużyzapas czasu, schodziłem w dół ku zimowlu.Tuż przed zimowlemmiałem na trokach siedem sztuk zwierzyny: cztery jarząbki i trzypopielice.Wystrzeliłem połowę naboi.Jak na pierwszy raz wynikuznałem za dobry.A miało być tak zle bez psów.Wróciłem oczywi-ście jako pierwszy.Zwierzynę powiesiłem wysoko w sieni, a samzabrałem się do rozpalenia ognia.W zapadających już ciemnościachrąbałem lód na potoku.Narąbałem dwa czubate wiadra.Postawiłem jena piecyku.Do czasu stopienia lodu miałem wolną chwilę i mogłem jąwykorzystać na patroszenie i skórowanie zwierzyny, ale nie znającdokładnie zasad postępowania z tymi gatunkami, postanowiłemzaczekać do powrotu Sławika.Zabrałem się więc do przyrządzenia posiłku.Rozmieszałem wmałej ilości wody dziesięć łyżek mąki grochowej.Zagotowałem wpięciolitrowym garnku wodę, wsypałem niewielką ilość pur� ziem-niaczanego, potem wlałem roztwór mąki grochowej.Do tego dodałempokrojony w kostkę wędzony boczek i suchą kiełbasę.Dodałem suszwarzywny i przyprawy.Za kucharza, a tym bardziej kwalifikowane-go, to ja się nie mam, ale zapach i smak zostały mocno pochwaloneprzez moich dzisiejszych gości.Do popicia czekały, przykryte własnym kożuchem , trzy litrymleka.Pełny duży czajnik przegotowanej wody parował z lekka napoboczu piecyka.Byłem zadowolony z dnia i z siebie.Czekałem na powrót pasjo-natów łowiectwa, zestawionych w konkurującą życzliwie parę.Nienadchodzili.Byłem absolutnie przekonany, że nic złego im się nieprzydarzyło.W końcu przyszli.Na pierwszy rzut oka widać, że na ostatnichnogach , ale szczęśliwi.Oczy płoną, na twarzach zaschnięta sólpotowa, z pewnością wszystkie kości bolą, ale żaden nie przyzna się,że jest choćby odrobinę zmęczony.Szczególnie przed partnerem takiewyznanie jest niecelowe.Ulgi nie przyniesie, a po co być mięczakiem.Trzeba ścierpieć - i już!Zaczynają od uporządkowania zwierzyny.Jest tego dużo, pełnetroki i wyjmują jeszcze z plecaków.Jacek z szacunkiem dla zwierza inamaszczeniem podaje jedną sztukę nieznanego mi gatunku.- Zobacz! Najprawdziwszy soból królewski.Były zawsze tylkodla cara, pózniej poluzowała ten przywilej władza radziecka.Oglądam.Faktycznie, jest co podziwiać.W pełni podzielam en-tuzjazm Jacka.Zwierzę z wyglądu, budowy, wielkości przypomina dozłudzenia naszą kunę domową - kamionkę, tylko bez białej łatki podszyją - krawata.Ubarwienie jest jednolite, ciemnobrązowe, końcewłosa czarne, połyskliwe.Bywają sztuki o odcieniu prawie czarnym -najcenniejsze.Całość okrywy pokryta jest włosem puchowym,niełamliwym.Brak w futrze włosa ościstego.Włos jest tak delikatny,że przy gładzeniu niewyczuwalny dla opuszków palcowych niespra-cowanej ręki.Przynieśli łącznie około dwudziestu wiewiórek popielic i polituchoraz tyle samo jarząbków, do tego trzy sobole.To przez sobolewynikło opóznienie.Po wytropieniu i ustaleniu aktualnej ostoi kilku łosi (chmara),odeszli z tego bagiennego miejsca z postanowieniem upolowania ichnazajutrz.Gdy oddalili się wystarczająco i spuścili psy z otoków, byłookoło południa.Wtedy rozpoczęli polowanie.Psy z pasją wyszuki-wały zwierzynę.Polowało się znakomicie, a kierunek marszu okre-ślały wyłącznie psy, przywołujące obszczekiwanie z miejsca domiejsca.Tak też niechcąco trafili na postawioną na początku sezonu i pracującą przez całą zimę linię potrzasków (kapkanów) na sobole.Przegląd jej nie był w planie dnia dzisiejszego, ale skoro byli, tosprawdzili.Sprawdzenie 100 potrzasków, postawionych w odległości50 do 100 metrów jeden od drugiego, daje odległość około siedmiukilometrów, a powrót drugie tyle.Co znaczy przejść 15 kilometrów wkopnym śniegu, wie ten, kto przechodził.Na sobola rzadko można polować, gdyż prowadzi nocny tryb ży-cia.Tylko wyjątkowo mogą go zwęszyć psy w zwartej koronie drzew.Ale wypatrzyć go tam i strzelić - chytry gracz tkwi w bezruchu - jestprawie niepodobieństwem.Na tego bardzo ostrożnego zwierza polujesię prawie wyłącznie za pomocą potrzasków (kapkanów).Postawieniekapkana nie jest prostą sprawą.Ma być tak naturalnie postawiony, jaktylko to możliwe.Użycie gwozdzi lub drutu czyni przedsięwzięciebezcelowym.Postawienie na ziemi też nie da rezultatów, gdyż sobólbardzo niechętnie schodzi.Większość życia spędza w koronie drzew.Kapkan stawia się na wysokości półtora do dwóch metrów przypniach wybranych drzew.W tym celu bierze się pięciometrową żerdz.Jej grubszy koniec kieruje się ku górze, a cieńszy opiera się na ziemi.%7łerdz trzeba zawiesić na gałęzi lub sęku wybranego drzewa.Gdy niema takich możliwości, wówczas trzeba wykonać podpórkę dla żerdzi iumieścić jej grubszą część na wysokości umożliwiającej swobodnemanipulowanie przy niej.Podpartą już żerdz przesuwa się tak, by jejgrubszy koniec osadzony był maksymalnie metr poza obręb pnia, naktórym została umocowana.Dolny koniec żerdzi spoczywa zawsze naziemi.%7łerdz, po ustawieniu, jest prawie prostopadła do pnia drzewa.Na grubszym końcu mocuje się nadgniły kawałek mięsa z piżmaka(ondatra), które jest absolutnym przysmakiem sobola.Zapasy tejprzynęty przygotowuje się latem, strzelając bez trudu każdą ilośćpiżmaków.Po ustrzeleniu, bez patroszenia i skórowania kładzie się jena słońcu.Po uzyskaniu zapaszku , przechowuje się piżmaki wdołach, które stanowią niezawodną lodówkę.Tak przygotowanąprzynętę wykorzystuje się w czasie zimowego sezonu łowieckiego.Każdy myśliwy, stawiający w tajdze kapkany, ma zawsze przy sobiezapas tej przynęty, gdyż czasami ptaki ją wyjadają.Po umieszczeniukawałka mięsa na końcu żerdzi, w odległości około 20 centymetrów,mocuje się kapkan za pomocą mocnych sznurów, a następnie odpo-wiednio ustawia przez naciągnięcie sprężyn.Gdy wszystko jestgotowe i we właściwej pozycji, z największą ostrożnością, zwalnianyjest bezpiecznik.Obojętne, z której strony przyjdzie zwierz, wietrzący smakowityposiłek.Przed osiągnięciem celu, znajduje śmiercionośny kapkan.Jedynie rezygnacja z posiłku może sobolowi uratować życie.Głód majednak swoje prawa, stępia wrodzoną ostrożność i pozostałe zmysły.Epilog jest jednoznaczny.Sławik rozpoczął właśnie od łupienia soboli.Jacek mu asysto-wał, ja umocowywałem skóry na prawidłach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl