Alex Kava Dotyk zła

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Może ktoś z rodziny& może przyjaciel matki&ojczym przypomniała sobie nagle.Nóż ześliznął się ledwie ze dwa centymetry, ale mogła znowu oddychać.Mężczyzna milczał,czekał, słuchał.Zdobyła jego uwagę.Więc czas na jej ruch. Nie jesteś homoseksualistą, ale przez ojczyma zacząłeś się nad tym zastanawiać.Przezniego zacząłeś o tym myśleć, że może jednak masz takie skłonności.Ręka ściskająca jej talię popuściła.Maggie słyszała oddech mężczyzny, czuła za swoimiplecami miarowy ruch jego podnoszącej się mozolnie i opadającej klatki piersiowej. Nie zabijasz tych chłopców dla zabawy.Ty chcesz ich uratować, bo przypominają ci tegoniewinnego, bezsilnego małego chłopca z przeszłości.Chłopca, którym sam byłeś.Myślisz, żeratując ich, zbawisz też siebie?Wciąż milczał.Czy posunęła się za daleko? Próbowała skupić się na jego dłoni z nożem.Gdyby wsadziła mu łokieć w żebra, może udałoby się jej przejąć nóż, zanim by ją zranił.Tak czyowak musi odwrócić jego uwagę od ostrego narzędzia.Mówiła dalej: Ratujesz tych chłopców przed złem, czy o to ci chodzi? Swoim złym czynem robisz z nichmęczenników.Jesteś bohaterem, można powiedzieć.Można nawet zaryzykować twierdzenie, żeczynisz doskonałe zło.Zacisnął na powrót uścisk.A jednak posunęła się za daleko.Nóż znalazł się znowu na jejszyi, tym razem przyłożony na całej długości.Jeden szybki ruch i podetnie jej gardło. Psychologiczne gówno.Nie wiesz, o czym mówisz. Niski, gardłowy głos wydobył sięgdzieś z jego wnętrza. Albert Stucky powinien był cię wypatroszyć, kiedy miał taką okazję.Teraz ja muszę za niego dokończyć robotę.Potrzeba nam więcej światła. Zaciągnął ją bliżejwejścia do tunelu, nie zdejmując noża z jej gardła i rzucając pudełko zapałek na ziemię. Zapal,żebyś mogła coś zobaczyć. Chcę, żebyś patrzyła.Tak powiedział do niej Albert Stucky. Chcę, żebyś widziała, jak torobię.Miała wrażenie, że jej palce nie należą do niej.Nie miała w nich czucia, udało jej sięjednak zapalić lampę za pierwszym podejściem.%7łółta poświata wypełniła niewielką przestrzeń.Ciało Maggie było odrętwiałe.Krew z niej uciekła.Umysł miała jak sparaliżowany,przygotowywała się na ból.Rozpoznawała znajome już sygnały.Znowu zawładnął nią AlbertStucky.Jej ciało, zamykając się w sobie, odpowiadało na wszechogarniające przerażenie.W gęstym powietrzu trudno było oddychać, wsączył się w nie jeszcze smród zepsutegomięsa.Płuca odmawiały posłuszeństwa.Ostrze noża przyciskało się do gardła.Ręka mężczyznydrżała odrobinę.Ze złości czy ze strachu? Jakie to ma znaczenie? Czemu nie płaczesz ani nie krzyczysz? Był zły.Nie odpowiedziała, nie była w stanie.Nawet głos ją zawiódł.Pomyślała o swoim ojcu, o jegociepłych brązowych oczach, które się do niej uśmiechały, kiedy wkładał jej przez głowę medalikna łańcuszku. Będzie cię chronił, gdziekolwiek się znajdziesz.Nigdy go nie zdejmuj,obiecujesz, żabko?.Chciała mu teraz powiedzieć: Tatusiu, to mnie wcale nie chroni.Nieuchroniło też Danny ego Alvereza.Nieznajomy chwycił ją za włosy i pociągnął do góry, nie odrywając ani na chwilę noża.Pomiędzy jej piersiami ściekała szersza strużka krwi. Powiedz coś! wrzasnął za jej głową. Błagaj mnie.Módl się. Zrób to teraz odezwała się wreszcie Maggie, cicho i z wysiłkiem, prosząc o współpracęswoje wargi, swój głos, swoje nacięte gardło, żeby powstały te trzy proste słowa. Co? Naprawdę się zdziwił. Zrób to już powtórzyła z trudem, głośniej, z większą siłą. Maggie? Głos Nicka przedostał się do niej ze szczytu schodów.Nieznajomy odwrócił się,przestraszony, ciągnąc ją za sobą.Wtedy, jakby robił to ktoś inny, chwyciła go za rękęi wykręciła nadgarstek.Wyszarpnęła się z jego uścisku, a wtedy napastnik zamierzył się na nią.Metalowe ostrze zniknęło w jej kurtce, rozdzierając materiał i ciało.Pchnął ją mocno.Upadła naziemię z hałasem.Nick w sekundę pokonał schody, a czarny cień chwycił lampę i zanurkował w tunelu.Drewniana półka zaskrzypiała, a potem upadła na ziemię, o mało nie trafiając Nicka. Maggie?Zwiatło ją oślepiło. W tunelu. Wskazała kierunek, z trudem podnosząc się na kolana.Ból nie pozwolił jej sięruszyć. Nie daj mu uciec.Nick zniknął w czarnej dziurze, zostawiając ją w kompletnej ciemności.I bez światławiedziała, że krwawi.Wymacała lepką ranę w boku.Sięgnęła do kieszeni, wyjęła medalik nałańcuszku, potarła gładką powierzchnię.Chłodny metal przypominał ostrze noża.Dobro i zło,czy rzeczywiście dzieli je wyrazna linia? Wsunęła łańcuszek przez głowę na krwawiącą szyję.ROZDZIAA OSIEMDZIESITY SI�DMYNick starał się nie myśleć, zwłaszcza kiedy tunel zaczął zakręcać i zwężać się, zmuszając doposuwania się na rękach i kolanach.Błyski latarki wciąż rozświetlały jedynie ciemność.Ziemiai skały kruszyły się przy każdym ruchu.Złamane korzenie sterczały z ziemi, czasem zwisając tużprzed nim, przyklejając się do twarzy niczym pajęczyna.Nie było czym oddychać.Im dalej sięposuwał, tym mniej było powietrza.A to, co zostało, było stęchłe i zbutwiałe, paliło w płucachi zwiększało ból w piersiach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl