Andrzej.Sapkowski. .Narrenturm.[www.osiolek.com].1

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był po drugiej stronie.Wszyscy byli po drugiej stronie.Most zachrupał, zatrzeszczał i pękł z hukiem i szklanym jękiem, rozsypał sięw milion lśniących fragmentów, lecących w dół i bezgłośnie zapadających sięw mglistą otchłań.Reynevan westchnął głośno w chórze innych westchnięć. On tak zawsze powiedział półgłosem stojący obok Hubercik. PanHuon, znaczy.Ino tak gada.Strachu nie było żadnego, most zdzierży, runie za-wżdy po tym, jak przejdzie ostatni.Ilu by nie przechodziło.Pan Huon ino szucićlubi.Szarlej krótkim słowem podsumował i Huona, i jego poczucie humoru.Rey-nevan obejrzał się.Zobaczył zębaty, zwieńczony krenelażem mur.Bramę, nad niączworokątną czatownię.I wznoszącą się nad tym wszystkim wieżę. Zamek Bodak wyjaśnił Hubercik. Doma my są. Trochę kłopotliwe macie dojście do domu zauważył Szarlej. Co ro-bicie, gdy magia zawiedzie? Nocujecie na dworze? Gdzieżby tam.Jest wtóra droga, od Kłodzka, o, tamój biegnie.Ale tamtędydalej, ho, ho, do północka by nam chyba jechać przyszło.Gdy Szarlej zagadywał giermka, Reynevan wymienił spojrzenia z Nikolettą.Dziewczyna miała wzrok spłoszony, jak gdyby dopiero teraz, na widok zamku,zdała sobie sprawę z powagi sytuacji.Po raz pierwszy, jak się wydawało, przy-niósł jej ulgę i pocieszenie wzrokowy sygnał Reynevana.Mówiący: Nie lękaj się.I trzymaj.Wydobędę cię stąd, przysięgam.318Zazgrzytała otwierana brama.Za nią był nieduży podwórzec.Kilku pachoł-ków, których Buko von Krossig na dzień dobry sklął, że zwlekali, i pogonił doroboty, każąc zająć się końmi, zbrojami, łaznią, jadłem i napitkiem.Wszystkimna raz i wszystkim natychmiast, żywo, na jednej nodze. Witam powiedział raubritter na moim patrimonium, panowie.Nazamku Bodak.* * *Formoza von Krossig musiała być niegdyś piękną kobietą.Jak większość bo-wiem urodziwych niewiast zmieniła się, gdy przeszły lata młode, w bardzo pa-skudnego babsztyla.Przyrównywana zapewne niegdyś do młodej brzozy sylwetkadziś kojarzyła się raczej ze starą miotłą.Cera, którą zapewne niegdyś komplemen-tująco porównywano do brzoskwini, stała się sucha i plamista, opinała się na kościjak na szewskim kopycie, przez co okazały raczej nos, niegdyś zapewne komple-mentowany jako seksowny, zrobił się okropnie wiedzmowaty z powodu dużokrótszych i dużo mniej zakrzywionych nosów zwykło się było na Zląsku pławićbaby w rzekach i stawach.Jak większość niegdyś urodziwych niewiast, Formoza von Krossig z uporemnie zauważała owego niegdyś , nie przyjmowała do wiadomości faktu, że bez-powrotnie przeminęła wiosna wieku.I że zima nadciąga.Widać to było zwłaszczapo sposobie, w jaki Formoza się odziewała.Cały jej strój, od jadowicie różowychciżemek po fikuśny toczek, delikatna biała podwiczka, muślinowy couvrechef,obcisła suknia w kolorze jasnego indyga, wysadzany perłami pasek, szkarłatnybrokatowy surcote wszystko to przystawało raczej dzierlatce.Do tego, gdy przyszło jej spotykać się z mężczyznami, Formoza von Krossiginstynktownie robiła się uwodzicielska.Efekt był przerażający. Gość w dom, Bóg w dom Formoza von Krossig uśmiechnęła się doSzarleja i Notkera Weyracha, demonstrując mocno pożółkłe uzębienie. Witampanów na moim zamku.Nareszcie jesteś, Huonie.Bardzo, bardzo za tobą tęskni-łam.Z kilku zasłyszanych podczas podróży słów i zdań Reynevan zdołał poskła-dać jaki taki obraz sytuacji.Rzecz jasna, niezbyt precyzyjny.I niezbyt szczegóło-wy.Nie mógł, przykładowo, wiedzieć, że zamek Bodak Formoza von Pannewitzwniosła w wianie, wychodząc z miłości za Ottona von Krossig, podupadłego, aczdumnego potomka frankońskich ministeriałów.I że Buko, syn jej i Ottona, zwączamek swym patrimonium, znacznie mijał się z prawdą.Nazwa matrimoniumbyłaby właściwsza, choć przedwczesna.Po śmierci męża Formoza nie straciła319substancji i dachu dzięki rodzinie, możnym na Zląsku Pannewitzom.I popieranaprzez Pannewitzów była faktyczną i dożywotnią panią zamku.O tym, co Formozę łączyło z Huonem von Sagar, Reynevan również zasłyszałpodczas podróży to i owo wystarczająco wiele, by orientować się w sytuacji.O wiele jednak, rzecz jasna, za mało, by wiedzieć, że ścigany i szczuty przezmagdeburską arcybiskupią Inkwizycję czarodziej zbiegł na Zląsk, do krewnych Sagarowie mieli pod Krosnem nadania jeszcze od Bolesława Rogatki.Potemjakoś tak wyszło, że Huon poznał Formozę, wdowę po Ottonie von Krossig, fak-tyczną i dożywotnią panią na zamku Bodak.Czarodziej wpadł Formozie w oko.I na zamku odtąd zamieszkiwał. Bardzo tęskniłam powtórzyła Formoza, wstając na czubki różowychciżemek i całując czarodzieja w policzek. Przebierz się, mój drogi.A panówzapraszam, zapraszam.Na zajmujący środek hall i wielki dębowy stół spoglądał znad komina herbo-wy dzik Krossigów, sąsiadujący na okopconej i obrosłej pajęczyną heraldycznejtarczy z czymś, co trudno było zidentyfikować.Zciany obwieszone były skóra-mi i bronią, nic z tego nie wyglądało na nadające się do użytku.Jedną ze ścianzajmował tkany w Arras flamandzki gobelin, przedstawiający Abrahama, Izaakai uwikłanego w krzakach barana.Comitiva w poznaczonych odciskami zbroi aketonach rozsiadła się za stołem.Nastrój, z początku raczej ponury, poprawił nieco wjeżdżający na stół antałek.A popsuła go znowu wracająca z kuchni Formoza. Czy ja dobrze słyszę? spytała groznie, wskazując Nikolettę. Buko!Porwałeś córkę pana na Stolzu? Mówiłem skurwemu synowi zaburczał Buko do Weyracha coby nicnie gadał.Kuglarz pieprzony, gęby zamkniętej ni pół pacierza nie utrzyma.Khmmm.Właśnie chciałem wam, pani matko, rzec.I wyłożyć wszystko.Wy-szło owóż tak. Jak wam wyszło, to ja wiem przerwała Formoza, najwyrazniej dobrzepoinformowana. Ofermy wy! Tydzień zmarnowali, a łup im ktoś sprzed no-sa.Młodziakom się nie dziwię, ale że pan, panie von Weyrach.Mąż dojrzały,stateczny.Uśmiechnęła się do Notkera, ten spuścił oczy i zaklął bezgłośnie.Buko chciałzakląć głośno, ale Formoza pogroziła mu palcem. I porwie kontynuowała na koniec taki głupiec córkę Jana Bibersteina.Buko! Czyś ty ze szczętem rozumu zbył? Dalibyście, pani matko, wpierw jeść rzekł gniewnie raubritter. Sie-dzim tu za stołem jak na tryznie, głodni, spragnieni, aż wstyd przed gośćmi.Odkiedy to u Krossigów takie obyczaje? Jeść dajcie, a o interesach potem pogadamy.320 Jadło się szykuje, wnet podadzą.I napitek już niosą.Obyczajów mnie nieucz.Wybaczcie, rycerze.A was, mości panie, nie znam.Ani ciebie, wdały mło-dzieńcze. �w Szarlejem każe się zwać przypomniał sobie o obowiązkach Buko. A ten chłystek to Reinmar von Hagenau. Ach.Potomek jaki sławnego poety? Nie.Wrócił Huon von Sagar, przeodziany w luzną houppelande z wielkim futrza-nym kołnierzem.Z miejsca też okazało się, kto cieszy się największym fawo-rem pani zamku.Huon natychmiast dostał pieczonego kurczaka, faskę pierogówi puchar wina, a usłużyła mu sama Formoza.Czarodziej bez skrępowania zacząłjeść, wyniośle lekceważąc wygłodniałe spojrzenia reszty kompanii.Na szczęście,reszta też nie czekała długo.Na stół, ku ogólnej radości, wjechała, poprzedza-na falą rozkosznego aromatu, micha wieprzowiny duszonej z rodzynkami.Za niąwniesiono drugą, kopiastą od baraniny z szafranem, potem trzecią, pełną potraw-ki z różnej dziczyzny, za tym wszystkim podążyły garnki z kaszą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl