Berling Peter Dzieci graala

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie poświęcił nam najmniej-szej uwagi i natychmiast wraz z naszymi szlachetnymi panami zniknął w donżonie.Jesz-cze z kozła poleciłem przybiegłej z ciekawości czeladzi, aby przygotowano nam kąpiel. Musielibyście zadać sobie nieco trudu i udać się do łazni odparła na to mło-da służebna, śmiejąc się zuchwale. Tam bardzo chętnie wyszorujemy was zgrzebłem,a polewaniem na przemian zimną i gorącą wodą rozpalimy w was krew. Potem chętnie byśmy zobaczyły zachichotała druga co jest twardsze: mojaszczotka czy wasz& i roześmiały się chórem. Wszystkie będziecie mogły sprawdzić zawołałem głośno jeśli ty wejdziesz zemną do cebra! Bezczelność można tylko tak jak triumfem przebić provocatio auctori-tatis* Ale kadz macie przynieść tutaj.Kąpiel będzie pod gołym niebem.Odeszły trajkocząc, gotowe jednak, jak się wydawało, spełnić moją prośbę.* Nolens volens (łac.) chcąc nie chcąc.* Provocatio auctoritatis (łac.) nieustraszone wyzwanie.56 Muszę pod mur! usłyszałem za sobą głos chłopca.Zsunąłem się z kozłai zsadziłem malca z wozu na ziemię.Natychmiast odezwała się także dziewczynka: Myślisz spojrzała na mnie błyszczącymi oczyma że ja to nie chcę się wysiu-siać?!Wyciągnąłem więc również do niej ramiona, ale ona upierała się, że sama zeskoczyz wozu na bruk dziedzińca.Udało mi się ją złapać w ostatnim momencie. Jeza umie sama! zaznaczyła lekko sepleniąc, podczas gdy chłopiec chwyciłmnie za rękę.Podeszliśmy do muru.Oboje przyglądali mi się wyczekująco. Kto dalej! powiedziała Jeza, toteż gdy jej towarzysz zabaw wygrzebał ze spodniswego ptaszka, to i ja, skoro chciałem koniecznie zdobyć serca dzieci, musiałem pod-nieść habit i złapać za swój tłoczek.Siusialiśmy naprzeciwko muru i oczywiście sromotnie przegrałem.Potem musia-łem jeszcze przykucnąć, aby Jezie dotrzymać towarzystwa, a ponieważ na zamkowympodwórcu nie rosło ani zdzbło trawy, sięgnąłem do kieszeni i wyczarowałem kilka liścipodbiału, które zawsze tam trzymałem.Podtarłszy Jezę uznałem, że chyba zawarliśmy przyjazń. Nazywam się Roger Rajmund rzekł chłopiec. Ale możesz mówić do mnieRosz. Rosz! powtórzyłem. A ja tak naprawdę nazywam się Izabela objaśniła mnie Jeza, wciąż sepleniącz emocji. A ty jak się nazywasz? Jestem bratem z zakonu świętego Franciszka& zacząłem. Jesteś William oznajmił Rosz. Osioł, jak powiedział Zygisbert.Przełknąłemto i popędziłem dzieci z powrotem do wozu, na który się od razu wdrapały, aby mniepowitać z góry szyderczym okrzykiem hi-ha-ha. Opowiem wam historię o świętym Franciszku i osłach. Podciągnąłem się nakozioł, a dzieci turlały się u moich stóp w sianie, pokrzykując hi-ha-ha. Pewien sta-ry osioł& William! William! zawołały. No dobrze, William, stary osioł poszedłem łagodnie na ustępstwo skarżył sięświętemu Franciszkowi na swój ciężki los& Hi-ha! błaznowała nadal Jeza, ale Rosz dał jej szturchańca, więc ucichła, a jaopowiadałem dalej: Przez całe życie haruję jako juczne zwierzę, zad mam poobijany, skórę wytartą,uszy postrzępione, a żółte zęby połamane.Nocą krzyczę z głodu& Czy osioł nie może jeść trawy, ile zapragnie? wtrącił Rosz.57 Jeśli mu się pozwoli! powiedziałem. Nigdy mi z grzbietu nie zdejmują rusz-towania, obładowują mnie workami i koszami, aż przyginam się do ziemi, muszę bieckłusem pod górę i z góry, inaczej obrywam kijem, słaniam się ze zmęczenia, z bóluw kościach i od ran obsiadanych przez muchy, których mój wyliniały ogon nie może jużdosięgnąć.Jestem najnędzniejszą kreaturą na ziemi.Pomóż mi, bracie! I pomógł mu? zapytał Rosz, który przysłuchiwał się uważnie, gdy tymczasemJeza wyzbierała z siana zeschnięte kwiaty i ułożyła z nich bukiet. Bratu Franciszkowi napływają do oczu łzy z powodu cierpień osła i zaczyna gopocieszać: Popatrz, powiada, na Pana Boga, a zobaczysz, jak jest do ciebie podobny.Czyż nie ma ust podobnie jak ty wykrzywionych męką? Czy nie widać u niego smutkutwoich pięknych dużych oczu pod aksamitnymi powiekami? A uszy? Czy nie wydłuży-ły się Panu Jezusowi, ażeby usłyszał z nieba o twoich udrękach? Przecież On się poświę-ca, na swoim grzbiecie dzwiga cierpienia całego świata, a prócz tego otrzymuje jeszczerazy i tak samo jak ty krzyczy z bólu: hi-ha, hi-ha.Kto Pana Naszego przezywa twoimimieniem, ten nie wie, że Bóg cieszy się tylko z takiego komplementu. Wówczas wszyst-kie osły roześmiały się szczęśliwe i zakrzyknęły wspólnie: Hi-ha! Chciałbyś być teraz osłem, Williamie? zapytał poważnie Rosz. Nie wiem zastanowiłem się. Czego lepszego mógłbym sobie życzyć, skorosam Bóg jest osłem?Jeza wręczyła mi bukiet kwiatów. Nie musisz go zjadać, Williamie, ale możesz sobie powąchać powiedziała, za-rzuciła mi rączki na szyję i uścisnęła mnie. A któż wymyślił tę bluznierczą legendę? Bo z pewnością nie ten święty z Asyżu odezwał się rozbawiony Konstancjusz, który mi się niepostrzeżenie przysłuchiwał. Macie rację, panie! byłem zmuszony wyznać. Ułożył ją brat Robert z Lerici,który otrzymał za to czterdzieści razów batogiem z oślej skóry i czterdzieści dniw jarzmie. W mojej ojczyznie ucięto by mu głowę.Nie powinieneś sobie wyobrażać& William nie jest osłem! Rosz w obronnej postawie stanął wyprężony przedemną.Konstancjusz śmiejąc się ciągnął: Ech, wy chrześcijanie! Palicie Czystych jako heretyków, a Boga Wszechmogące-go traktujecie poufale i z niewiarygodną prostotą: z ojcem, matką, synem i zwierzętamiprzy żłobie&Milczałem dotknięty.Według mnie ten Konstancjusz, którego towarzysze tytułowaliniekiedy księciem , pochodził ze Wschodu i z pewnością był muzułmaninem.Dlategozłościło mnie, że nie mogę zaprzeczyć jego słowom.Dopiero teraz przyciągnęli parobcy ogromny ceber kąpielowy i postawili go przed58wozem, podczas gdy służebne przyniosły na nosidłach każda po dwa drewniane kubłypełne parującej wody.Zanim wszakże zdążyły ją wylać do cebra, z donżonu wyszedłCrean i Zygisbert.Nasz przywódca krótkim gestem zniszczył nam przedsmak radości,potem pomógł Niemcowi wsiąść na konia.Zygisbert, zdaje się, dobrze pociągnął winai chyba jako jedyny dotrzymał kroku gospodarzowi, który się teraz także ukazał.Creansprawiał wrażenie równie trzezwego jak Konstancjusz. Kiedy spotkam znów tutaj inter pocula* tak mocnego cesarskiego rycerza?! Ksakbert z Barbery ze wzruszenia wydmuchał nos, ucałował dzieciom ręce, klepnąłjeszcze raz przyjaznie po udzie chwiejącego się w siodle Zygisberta, zanim my, nie wy-kąpani, za to pod eskortą, przy której upierał się pan zamku, ruszyliśmy z Qu�ribusu napółnocny wschód.CYGANIECamargue, lato 1244Z Kromki Williama z RoebrukuW miarę jak opuszczaliśmy langwedocką ziemię, Crean coraz częściej szukał schro-nienia w lasach.Ostrożnie i nieraz na piechotę podążaliśmy z biegiem górskich stru-mieni, a na drogach wiodących przez skaliste parowy owijaliśmy koła wozu.W ten spo-sób przemierzaliśmy teraz Prowansję.Dzieci przeważnie nie spały i rozmawiały cicho, używając języka oc, pewnie żebymnie mógł ich zrozumieć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl