Gall Anonim Kronika

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To jedno nato-miast pragnienie mego serca mogę wam odsłonić, iż życzę sobie,byście po mojej śmierci wszyscy jednomyślnie posłuszni byli roztrop-niejszemu [z nich] i zacniejszemu w obronie kraju i w gromieniuwrogów.Tymczasem zaś tak, jak podzielone zostało między nichkrólestwo, niech każdy dział swój dzierży.Po śmierci mojej atoliZbigniew niechaj ma Mazowsze wraz z tym, co obecnie posiada,Bolesław zaś, prawy syn mój, niech obejmie główne stolice królestwawe Wrocławiu, w Krakowie i w Sędomirzu.Na koniec zaś, jeślibyobaj nie byli zacni lub jeśliby przypadkiem niezgoda ich rozdzieliła,to ten, który by do obcych przystał ludów i sprowadził je dla znisz-czenia królestwa, niechaj pozbawiony władzy straci prawo do ojcowi-zny; ów zaś niech tron królestwa na wieki prawnie posiędzie, którylepiej będzie się troszczył o sławę i pożytek kraju".Po dokonaniu tedyw powyższy sposób podziału państwa i po [tej] wcale pięknej mowieojca, każdy z synów udał się do swojej części państwa, ojciec ich zaśzawsze najchętniej przemieszkiwał na swym Mazowszu.[9]Tymczasem niech się nikomu nie wyda w żadnym stopniu dziw-nym, jeśli zapiszemy coś pamięci godnego o chłopięcym wieku Bole-sława.Nie uganiał się on bowiem za czczymi zabawami, jak to zwy-kła [czynić] częstokroć swawola chłopięca, lecz starał się naśladować55dzielne i rycerskie czyny, o ile mógł to w tym wieku.I aczkolwiek jestzwyczajem chłopców szlachetnego rodu zabawiać się psami i ptakami,to Bolesław jeszcze w pacholęctwie więcej cieszył się służbą rycerską.Jeszcze bowiem nie zdołał o własnych siłach dosiąść lub zsiąść zkonia, a już wbrew woli ojca lub niekiedy bez jego wiedzy, wyruszałna wyprawę przeciw wrogom jako wódz rycerstwa.[10] Sieciech i Bolesław spustoszyli Morawy.Teraz zaś przedstawmy pewien początkowy epizod jego chłopięcejwojaczki i tak powoli przejdzmy od pomniejszych spraw do więk-szych.Jak wiadomo, książę Władysław, obarczony dolegliwościamistarości, powierzał swe wojsko komesowi pałacowemu Sieciechowi ijego wysyłał na wojnę lub celem pustoszenia ziem nieprzyjacielskich.Gdy zatem miał najechać Morawy, poszedł wraz z nim chłopaczek, byz imienia tylko walczyć.Tym razem spustoszyli przeważną częśćMoraw, przywiedli stamtąd obfity łup i jeńców i powrócili bez wy-padku na polu bitwy lub w drodze.[11] Bolesław w chłopięcym wieku zabił dzika.Wiele mógłbym pisać o odwadze tego chłopca, gdyby nie to, żeczas już nagli, by zdążać do głównego tematu dzieła.Jednemu wszak-że faktowi nie pozwolę pozostać w ukryciu, skoro godny jest błysz-czeć jako wzór dzielności.Pewnego razu Marsowe dziecię, siedząc wlesie przy śniadaniu, ujrzało ogromnego dzika, przechodzącego i cho-wającego się w gęstwinę leśną; natychmiast zerwał się od stołu, po-chwycił oszczep i popędził za nim, atakując go zuchwale sam jeden,nawet bez psa.A gdy zbliżył się do bestii leśnej i już cios chciał wy-mierzyć w jej szyję, z przeciwka nadbiegł pewien jego rycerz, którypowstrzymał jego ramię, wzniesione do ciosu, i chciał mu odebraćoszczep.Wtedy to Bolesław, uniesiony gniewem oraz męstwem, samzwycięsko stoczył w cudowny sposób podwójny pojedynek: z czło-wiekiem i ze zwierzem.Albowiem i owemu [rycerzowi] oszczep56wyrwał i dzika zabił.�w zaś potem zapytany, dlaczego to uczynił,wyznał, że sam nie wiedział, co robi; z tego powodu jednak przezdługi czas pozbawiony był jego łaski.Chłopiec zaś powrócił stamtądzmęczony i ledwo [wreszcie] odzyskał siły [długo] wachlowany.[12]Nie zamilczę też o innym jego dziecięcym czynie, podobnym dopoprzedniego, choć wiem, że rywalom nie we wszystkim będę siępodobał.Tenże chłopiec, wędrując z kilku towarzyszami po lesie,zatrzymał się przypadkiem na nieco wzniesionym miejscu i spoglą-dając w dół tu i ówdzie, zobaczył, jak olbrzymi niedzwiedz zabawiałsię z niedzwiedzicą.Ujrzawszy to, natychmiast kazał się innym za-trzymać, a sam zjechał na równinę i bez trwogi zbliżył się na koniu dokrwiożerczych bestyj; kiedy zaś niedzwiedz zwrócił się przeciw nie-mu z podniesionymi łapami, przebił go oszczepem.Czyn ten w wielkipodziw wprawił obecnych tam, a tym, którzy nie widzieli, należało otym opowiedzieć ze względu na tak niezwykłą odwagę chłopca.[13]Tymczasem Bolesław, Marsowe chłopię, wzrastał w siły i lata, inie oddawał się próżnemu zbytkowi, jak to zwykli czynić chłopcy wjego wieku, lecz gdziekolwiek zasłyszał, że wróg grabi, tam natych-miast spieszył z rówieśnymi młodzieńcami, a częstokroć potajemnie znieliczną garstką zapędzał się do kraju nieprzyjacielskiego i spaliwszywsie przyprowadzał jeńców i łupy.Już bowiem wiekiem chłopię, leczzacnością starzec, dzierżył księstwo wrocławskie, a jeszcze przecieżnie uzyskał godności rycerza.A że w myśl ogólnych nadziei zapowia-dał się na młodzieńca wybitnych zdolności i już widoczne były w nimzadatki wielkiej sławy rycerskiej, kochali go wszyscy możni, ponie-waż dopatrywali się w nim kogoś wielkiego w przyszłości.57[14]Tenże chłopczyna, z Marsowego zrodzon rodu, pewnego razu wy-ruszył na Pomorze, gdzie już wyrazniej objawił sławę swego imienia.Albowiem takimi siłami obiegł gród Międzyrzecze i z taką gwałtow-nością doń szturmował, że w kilku dniach zmusił jego załogę do pod-dania się.Tam też cześnik Wojsław taki znak męstwa zyskał na gło-wie, że zaledwie uratował go umiejętny zabieg lekarski, polegający nawyciągnięciu kości.[15]Wróciwszy stamtąd niezmordowany chłopiec dał nieco wytchnie-nia rycerstwu, lecz zaraz powiódł ich tamże z powrotem.A pragnącujarzmić kraj barbarzyńców, nie dbał o to, by najpierw łupy zbierać iwzniecać pożary, lecz przemyśliwał nad zajęciem ich warowni i miastlub nad ich zniszczeniem.Wkroczył więc pospiesznie z zamiaremoblężenia pewnego, wcale znamienitego i warownego grodu, któryjednak nie oparł się jego pierwszemu szturmowi.Uprowadził teżstamtąd mnogie łupy i jeńców, a z wojownikami postąpił wedle prawawojennego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl