[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co tu dużo mówić, poczułam się urażona i od tego czasu unikałam z nim spotkań.– Tu Robb.– Jezu – powiedziałam.– Jeszcze z tobą nie zaczęłam rozmawiać, a już jestem podkręcona.Słyszałam, że się zawahał.– Kinsey, czy to ty?Zaśmiałam się.– Tak, to ja i właśnie zdałam sobie sprawę, jak jest mi zimno.Dobrze wiedział, o czym mówię.– Boże, wiem, kotku.Ależ to było łajno.Myślałem o tobie często.– Tak, tak – powiedziałam swoim, mam nadzieję, najbardziej sceptycznym tonem.– A jak się ma Camilla?Westchnął i oczami wyobraźni zobaczyłam, jak gładzi ręką włosy.– Podobnie jak przedtem.Traktuje mnie jak śmieć.Nie wiem, dlaczego pozwoliłem jej wrócić do mojego życia.– Jednak to miło, że dziewczynki są z powrotem w domu, no nie?– Hm, to prawda – odparł.– Widujemy się z doradcą rodzinnym.Nie one.Ja i żona.– Może to coś da.– A może nie.Cóż, nie powinienem się skarżyć – zmienił nagle ton.– Chyba sam sobie nawarzyłem tego piwa.Przepraszam, że skończyło się to tak przykro dla ciebie.– Tym się nie przejmuj.Jestem dużą dziewczynką.Poza tym obmyśliłam sposób, w jaki możesz się zrehabilitować.Pomyślałam, że może zaproszę cię dzisiaj na lunch i wyciągnę trochę informacji.– Jasne, z wielką przyjemnością, tylko że ja stawiam.To mi pomoże częściowo okupić swoją winę.Jak ci się podoba słowo „okupić”? To słowo dnia w moim słownikowym kalendarzu.Wczoraj było „niechybny”.Nie mogłem wpaść, jak mam tego użyć.Gdzie chcesz pójść? Wymień miejsce.– Och, dajmy sobie spokój.Nie chcę tracić czasu na towarzyskie uprzejmości.– Co powiesz na budynek sądu.Zdobędę jakieś kanapki i zjemy na trawniku.– Boże, na oczach gawiedzi? Czy na posterunku nie będą plotkować?– Mam nadzieję, że będą.Może Camilla zwącha pismo nosem i znowu ode mnie odejdzie.– No to do zobaczenia o dwunastej trzydzieści.– Czy jest coś, czym mógłbym się zająć?– Słuszna uwaga.– Przekazałam mu streszczenie dotyczące zastrzelenia Costigana, nie mieszając w to Noli Fraker.Później zdecyduję, jaką część tej historii mogę powierzyć jego uszom.Na razie nakarmiłam go obowiązującą wersją, prosząc, by zerknął do kartotek.– Całą sprawę przypominam sobie jak przez mgłę.Zobaczę, co da się odkopać.– I jeszcze jedno, jeśli można – poprosiłam.– Czy mógłbyś sprawdzić poprzez NCIC kobietę o nazwisku Lila Sams? – Podałam mu dwa inne nazwiska, Delia Sims i Delilah Sampson, datę urodzenia, które odpisałam z prawa jazdy, dodatkowo informacje z moich notatek.– W porządku.Zrobię, co w mojej mocy.Do zobaczenia wkrótce – powiedział i odłożył słuchawkę.Przyszło mi do głowy, że skoro Lila obmyśliła jakiś szwindel dotyczący Henry’ego, mogła należeć do osób mających własną kartotekę.Żadnym sposobem nie mogłam uzyskać dostępu do Narodowego Centrum Informacji o Zbrodniach, chyba że za pośrednictwem autoryzowanej, prawnej agencji.Jonah mógł wklepać nazwisko do komputera i w ciągu paru minut otrzymać zbiór danych, dzięki czemu upewniłabym się, czy instynkt wciąż mnie nie zawodzi.Posprzątałam w biurze, wzięłam depozyt bankowy, pozamykałam wszystko i wstąpiłam jeszcze na pogawędkę do rezydującej obok Very Lipton, jednej z likwidatorek szkód w California Fidelity Insurance.Po drodze do sądu zajrzałam do banku, ulokowałam większość pieniędzy na rachunkach oszczędnościowych, lecz pozostawiłam dość na rachunku czekowym, by pokryć bieżące wydatki.Dzień, który zaczął się upałem, zmienił się teraz w prawdziwy wrzątek.Chodniki drżały, a palmy wyglądały, jakby je słońce wybieliło.Tam gdzie zalano dziury na jezdni, asfalt był miękki i ziarnisty niczym ciasto na bułki.Budynek sądu w Santa Teresa wygląda jak zamek Maurów: ręcznie rzeźbione drewniane drzwi, wieżyczki, kute balkony.Wewnątrz ściany tak gęsto pokryto ceramiczną mozaiką, że może się wydawać, iż ktoś wyłożył je połatanymi kołdrami.Jedna z sal szczyci się cykloramicznym malowidłem, przedstawiającym założenie Santa Teresa przez hiszpańskich misjonarzy.To jakby disneyowska wersja rzeczywistości, ponieważ artysta pominął rozprzestrzenienie się syfilisu i wyniszczenie Indian.Jeśli mam być szczera, jednak ją wolę.No bo jak skoncentrować się na sprawiedliwości, gapiąc się na jakąś bandę Indian w ostatnim stadium rozkładu?Przeszłam pod wielkim łukiem sklepienia, kierując się w stronę ogrodów urządzonych za gmachem.Na trawniku rozsiadły się jakieś dwa tuziny ludzi, niektórzy jedli lunch, inni drzemali lub się opalali.Leniwie szacowałam zalety przystojnego mężczyzny, w ciemnogranatowym podkoszulku, podążającego w moim kierunku.Oglądałam go od stóp do głowy.Ho, ho, zgrabne biodra, biorąc poprawkę na ubranie.Hm, płaski brzuch, szerokie ramiona.Prawie do mnie doszedł, kiedy po ujrzeniu jego twarzy doszłam do wniosku, że to Jonah.Nie widziałam go od czerwca.Najwidoczniej dieta i rygor przy zrzucaniu wagi działają jak czary.Twarz, którą niegdyś ochrzciłam mianem „niegroźnej”, teraz zaostrzyła się przyjemnie.Jego ciemne włosy były dłuższe, opalił się, a niebieskie oczy gorzały na twarzy koloru cukru klonowego.– O Boże – powiedziałam, stojąc jak wryta.– Wyglądasz wspaniale.Błysnął uśmiechem, zadowolony.– Tak myślisz? Dzięki.Od naszego ostatniego spotkania musiałem stracić ze dwadzieścia funtów.– Jak ci się to udało? Poprzez ciężką pracę?– Tak, pracowałem co nieco.Stał i tak się gapiliśmy na siebie.Wydzielał feromony niczym piżmowy płyn po goleniu i poczułam, jak zaczyna się burzyć chemia w moim organizmie.Otrząsnęłam się.Nie potrzebowałam tego.Jedyną gorszą rzeczą od mężczyzny tuż po rozwodzie jest mężczyzna wciąż żonaty.– Słyszałem, że byłaś ranna – powiedział.– Zwykła dwudziestkadwójka, to się nie liczy.Także mnie pobito, a to już bolało.Nie wiem, jak można tolerować takie gówno – odpowiedziałam.Żałośnie potarłam nasadę nosa.– Złamali mi nos.Pod wpływem impulsu sięgnął i powiódł palcem wzdłuż mojego nosa.– Mnie się podoba – rzekł.– Dzięki – powiedziałam.– Wciąż się nim fajnie wącha [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • agnieszka90.opx.pl