IGRZYSKA MIERCI 02 W piercieniu ognia

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na stacjijesteśmy tylko przez chwilę, z uśmiechem machamy do ludzi i od razu wszyscywsiadamy do samochodu.Do kolacji nie zobaczymy się nawet z rodzinami.Cieszę się, że kolacja jest w domu burmistrza, a nie w Pałacu Sprawiedliwości,gdzie odbywały się uroczystości żałobne po śmierci mojego ojca.Po dożynkachzabrano mnie także tam, na bolesne pożegnanie z bliskimi.PałacSprawiedliwości jest pełen zbyt smutnych wspomnień.Lubię jednak dom burmistrza Undersee'ego, zwłaszcza że przyjaznię się z jegocórką Madge.W pewnym sensie zawsze łączyła nas sympatia, ale zostałazadekretowana dopiero, kiedy Madge przyszła pożegnać się ze mną przed moimwyjazdem na igrzyska.Wtedy podarowała mi broszkę z kosogłosem naszczęście.Gdy wróciłam do domu, zaczęłyśmy spędzać razem czas, bo jak sięokazało, Madge również miała go mnóstwo do zagospodarowania.Z początkuczułyśmy się trochę zakłopotane, żadna z nas nie wiedziała, co robić.Słyszałam,jak nasze rówieśnice rozmawiają o chłopakach, innych dziewczynach albo ociuchach, my jednak nie lubimy plotek, a ciuchy nudzą mnie do łez.Po kilkunietrafionych próbach zorientowałam się, że Madge dałaby wszystko, żebypójść do lasu, więc ją tam zaprowadziłam i pokazałam, jak się strzela z łuku.Madge z kolei próbuje uczyć mnie gry na pianinie, ale zwykle tylko słucham,jak ona gra.Czasami jemy u siebie posiłki, ale ona woli przychodzić do mnie,niż mnie zapraszać.Jej rodzice wydają się sympatyczni, chyba jednak rzadkoich widuje.Jej ojciec kieruje całym Dwunastym Dystryktem, a mama cierpi nasilne migreny, przez które całe dnie spędza w łóżku. Może powinnaś pojechać z nią do Kapitolu zaproponowałam podczasjednego z nawrotów choroby.Tamtego dnia nie grałyśmy na pianinie, bo mimoodległości dwóch pięter jego dzwięki nasilały ból głowy matki Madge. Dajęsłowo, że ją tam wyleczą. Tak, ale do Kapitolu nie można pojechać bez zaproszenia wyjaśniłaMadge ze smutkiem.Nawet burmistrzowie mają ograniczone przywileje.Gdy przyjeżdżamy do domu burmistrza, wystarcza mi czasu tylko na to, żebyszybko uściskać Madge, bo Effie natychmiast zagania mnie na trzecie piętro,gdzie mam się przygotować.Ekipa mnie maluje i ubiera w długą, srebrnąsuknię, a ponieważ wszystko przebiega sprawnie, mam wolną godzinę dokolacji.Wymykam się więc z pokoju i wyruszam na poszukiwania Madge.Jej sypialnia znajduje się na drugim piętrze, tak jak kilka pokojów dla gości igabinet burmistrza.Zaglądam tam, żeby się z nim przywitać, ale go nie ma.Telewizor jest włączony, więc przystaję i patrzę na ujęcia z wczorajszej imprezyw Kapitolu.Peeta i ja tańczymy, jemy, całujemy się.Te sceny będą teraz gościływ każdym gospodarstwie domowym w Panem, chociaż telewidzowie zpewnością mają już po dziurki w nosie nieszczęśliwych kochanków zDwunastego Dystryktu.Sama mam ich dość.Już wychodzę z gabinetu, kiedy moją uwagę przykuwają piski z telewizora.Odwracam się i widzę, że ekran pociemniał, a po chwili błyska na nim napis: Ostatnie doniesienia z �smego Dystryktu".Intuicja mi podpowiada, że tewiadomości nie są przeznaczone dla moich oczu, a jedynie dla burmistrza.Powinnam wyjść, i to szybko.A jednak odruchowo podchodzę bliżej.Na wizji pojawia się spikerka, której nigdy dotąd nie widziałam, kobieta osiwiejących włosach i chrapliwym, stanowczym głosie.Ostrzega, że sytuacja siępogarsza, w związku z czym wprowadzono trzeci poziom zagrożenia.Do�smego Dystryktu skierowano dodatkowe siły i wstrzymano całą produkcjętekstylną.Następuje przebitka na główny plac w �semce, który rozpoznaję, bo byłam tamw ubiegłym tygodniu.Z dachów budynków nadal zwisają transparenty z mojąpodobizną, ale w dole widzę gęsty tłum krzyczących ludzi o twarzachzasłoniętych chustami albo maskami własnej roboty.Demonstranci ciskającegłami, domy stoją w płomieniach, Strażnicy Pokoju strzelają na oślep.Padajątrupy.Jeszcze nigdy nie widziałam nic podobnego, ale z pewnością jestem świadkiemzdarzenia, które prezydent Snow nazywa powstaniem.Uświadomiwszy sobie w pełni znaczenie scen z telewizora burmistrza, ruszyłamdo drzwi i wyszłam na korytarz.W samą porę, ponieważ burmistrz zjawił się naschodach moment pózniej.Pomachałam mu ręką. Szukasz Madge? spytał przyjaznie. Tak, chcę jej pokazać tę sukienkę wyjaśniłam. Wiesz, gdzie ją znalezć. W tej samej chwili telewizor w gabinecieponownie zapiszczał, a burmistrz spoważniał. Przepraszam, muszę iść.Znikł w gabinecie i starannie zamknął drzwi.Postałam na korytarzu, dopóki się nie uspokoiłam i nie przypomniałam sobie, żemam się zachowywać naturalnie.Potem poszłam do pokoju Madge, siedziałaprzy toaletce, przed lustrem, zajęta rozczesywaniem jasnych loków, ubrana w tęsamą ładną, białą sukienkę, którą nosiła podczas dożynek.Uśmiechnęła się domojego odbicia. Proszę, proszę powiedziała na mój widok. Wyglądasz tak, jakbyśprzed chwilą wróciła ze spaceru po ulicach Kapitolu.Podeszłam bliżej i dotknęłam palcami kosogłosa. Nawet broszkę mam modną.Dzięki tobie cały Kapitol nosi kosogłosy.Napewno nie chcesz go z powrotem? Nie żartuj, przecież to był podarunek. Madge przewiązała włosyelegancką, złotą wstążką. Właściwie skąd masz tę broszkę? spytałam zaciekawiona. Należała do ciotki wyjaśniła. Ale myślę, że od dawna była wrodzinie. Dziwny wybór zauważyłam. Kosogłos [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl