Koontz Dean Grom (2)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Anna Kaspar zerwała się z krzesła, upuszczając ołówek i notes: krzyk uwiązł jejw gardle.Nie podobało mu się zabijanie kobiet, nie podobało mu się zabijanie kogokolwiek ale teraz nie miał wyboru, więc strzelił do niej trzy razy; kule odrzuciły ją do tyłu nabiurko, zanim głos zdążył wyrwać się jej z gardła.Martwa, ześlizgnęła się z biurka i upadła na podłogę.Strzały nie były głośniejsze odsyczenia wściekłego kota, a odgłos padającego ciała był zbyt nikły, aby zwrócić czyją-kolwiek uwagę.Penlowski zapadł się w fotel z niewidzącym spojrzeniem i otwartymi ustami.Jednaz kul musiała przebić mu serce, a obieg krwi został prawdopodobnie natychmiast za-trzymany, gdyż na koszuli pojawiła się tylko maleńka plamka.Stefan wycofał się z pokoju i zamknął go.Przeciął sekretariat i wyszedł na korytarz,zamykając również zewnętrzne drzwi.Serce waliło mu jak młotem.Przez te dwa morderstwa odciął się na zawsze od swe-go własnego czasu, swego własnego narodu.Od tej chwili jedyne życie, jakie mu pozo-stało, było możliwe w czasach Laury.Nie miał odwrotu.Z rękami i bronią wciśniętymi w kieszenie laboratoryjnego kitla skierował się do biu-ra Janowskiego.Kiedy zbliżył się do drzwi, wyszło z nich dwóch jego kolegów.Pozdrowiligo, mijając.Zatrzymał się, aby zobaczyć, czy zmierzają do biura Penlowskiego.Jeżeli tampójdą, będzie zmuszony ich zabić.Poczuł ulgę, kiedy zatrzymali się przy windach.Im więcej trupów zostawi za sobą,tym bardziej stanie się prawdopodobne, że ktoś potknie się o jednego z nich i ogłosialarm, który uniemożliwi mu nastawienie mechanizmu zegarowego przy materiałachwybuchowych i ucieczkę Piorunową Drogą.Wszedł do gabinetu Janowskiego: tu także był sekretariat.Urzędniczka siedząca zabiurkiem przydzielona, tak jak Anna Kaspar, przez tajną policję spojrzała na nie-go i uśmiechnęła się. Czy doktor Janowski jest u siebie? spytał Stefan. Nie, jest w sali dokumentów z doktorem Wołkowem.Wołków był trzecim czło-wiekiem, który na tyle orientował się w programie, by wyeliminowanie go stało się ko-nieczne.To, że znajdował się teraz w tym samym miejscu, co Władysław Janowski, uła-twiało Stefanowi zadanie i było dobrym znakiem.W sali dokumentów gromadzono i badano wiele książek, gazet, magazynów i in-nych materiałów, które podróżujący w czasie sprowadzali z zaplanowanych wycieczek.Właśnie w tych dniach ludzie, w których umysłach zrodziła się idea Piorunowej Drogi,pogrążeni byli w gorączkowym analizowaniu kluczowych zagadnień, których realizacjaw praktyce nadałaby historii pożądany przez nich kierunek.149Zjeżdżając windą na dół Stefan wymienił tłumik w pistolecie na nowy.Pierwszywprawdzie wyciszyłby jeszcze z tuzin strzałów, zanim jego pierścienie zostałyby zuży-te, ale nie chciał go nadmiernie przeciążać.Nowy tłumik był ekstra zabezpieczeniem.Szybko wymienił również na pół opróżniony magazynek.Parterowy korytarz był pełen ludzi, przemieszczających się z jednego laboratoriumdo drugiego.Dalej trzymał ręce w kieszeniach; skierował się prosto do sali dokumen-tów.W momencie, gdy wchodził, Janowski i Wołków stali przy dębowym stole, po-chyleni nad egzemplarzem ilustrowanej gazety, zawzięcie wykłócając się półgłosem.Przerwali na moment, żeby na niego zerknąć, po czym bezzwłocznie powrócili do dys-kusji widać ocenili, że zjawił się tu, podobnie jak oni, dla przyczyn związanych z ba-daniami.Stefan umieścił dwie kule w plecach Wołkowa.Janowski osłupiał, kiedy Wołków padł na stół, rzucony tam siłą ognia prawie bezgło-śnej broni.Stefan strzelił do Janowskiego, trafiając go w twarz, po czym obrócił się i opuścił po-kój, zamykając za sobą drzwi.Obawiał się, że nie będzie w stanie zapanować nad swo-im głosem ani powiedzieć nic sensownego, nie odzywał się więc do żadnego z kolegówi starał się wyglądać na człowieka zagubionego w myślach, mając nadzieję, że to osta-tecznie ich zniechęci.Tak szybko, jak to tylko było możliwe, lecz panując nad sobą, żebynie zacząć biec, podszedł do wind, wjechał na drugie piętro, wpadł do swojego biurai nastawił mechanizm zegarowy zapalnika na maksymalny czas, zostawiając sobie pięćminut na dotarcie do bramy, zanim instytut nie obróci się w dymiące zgliszcza.7.Laurze udało się uzyskać zgodę, by Chris do czasu rozpoczęcia roku szkolnego uczyłsię w domu pod kierunkiem licencjonowanej nauczycielki.Nazywała się Ida Palomari przypominała Laurze Marjorie Maine, nieżyjącą już aktorkę z rodzinnych komediiz Papą i Mamą Kettle.Ida była potężną, nieco opryskliwą kobietą o złotym sercu i jakonauczycielka sprawdzała się doskonale.Do czasu szkolnej przerwy z okazji Dnia Dziękczynienia zarówno Laura, jak i Chrisprzywykli do odosobnienia, w jakim żyli.W istocie zaczęli znajdywać przyjemnośćw tym wyjątkowym poczuciu bliskości, które rozwinęło się między nimi w rezultacieobcowania z niewieloma innymi ludzmi.W Dniu Dziękczynienia �elma zadzwoniła z Beverly Hills, by złożyć im życzenia.Laura odebrała telefon w kuchni, pełnej zapachu pieczonego indyka.Chris był w poko-ju dziecinnym i czytał Shel Silverstein.150 Oprócz życzeń świątecznych powiedziała �elma dzwonię, żeby zaprosićwas na Boże Narodzenie do mnie i Jasona. Jasona? zdziwiła się Laura. Jason Gaines, reżyser wyjaśniła �elma. Kręci film ze mną.Wprowadziłamsię do niego. A on już o tym wie? Posłuchaj, Shane, ja tu jestem od dowcipów. Przepraszam. Mówi, że mnie kocha [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl