Koontz Dean R Szepty

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tony! Joshua! Zejdzcie i zobaczcie, co znalazłam.Frye poderwał się raptownie, kiedy usłyszał głos Hilary.Skierował się ku schodom,wyraznie zapominając, że za sobą zostawia rannego, ale jeszcze żywego człowieka.Tony wstał, ale przypominający eksplozję napalmu ból rozpalił ogień w jego ramie-niu, zawrót głowy zachwiał jego ciałem.%7łołądek podszedł mu do gardła.Musiał sięoprzeć o ścianę.Mógł ją jedynie ostrzec. Hilary, uciekaj! Uciekaj! Frye idzie!� � �Hilary już miała zawołać do nich ponownie, kiedy usłyszała krzyk Tony ego.Przezchwilę nie dowierzała jego słowom, ale wtedy usłyszała ciężkie kroki na pierwszej kon-dygnacji, biegnące z łomotem w dół.Nadal go nie było widać z podestu, ale wiedziała,że to nie może być nikt inny tylko Bruno Frye.Wtem rozległ się chrzęszczący głos Frye a: Suka, suka, suka, suka!Oszołomiona, ale nie sparaliżowana szokiem, Hilary wycofała się z podnóża scho-dów i pobiegła widząc, że Frye dociera do podestu.Zbyt pózno zorientowała się, że po-winna była się kierować do drzwi domu i stamtąd biec w stronę kolejki linowej; zamiasttego uciekała w kierunku kuchni, a stamtąd nie było odwrotu.Wpadła do kuchni przez wahadłowe drzwi, a Frye zeskoczył z ostatnich paru stopnii znalazł się w korytarzu za nią.Pomyślała, że poszuka noża w kuchennych szufladach.Nie mogła.Nie miała czasu.Podbiegła do zewnętrznych drzwi, otworzyła w nich zamek i wymknęła się z kuchni,w czasie gdy Frye już przekraczał wahadłowe drzwi.418Jedyną bronią, jaką miała, była latarka, którą trzymała w ręku, a to nie była żadnabroń.Minęła ganek, zbiegła w dół po stopniach.Zderzyła się z naporem deszczu i wiatru.Był za nią w niedalekiej odległości.Nadal skandował: Suka, suka, suka!Nigdy nie będzie w stanie obiec domu i pokonać całej drogi do kolejki, zanim on jązłapie.Był zbyt blisko i biegł szybciej od niej.Mokra trawa była śliska.Bała się, że upadnie.Bała się śmierci.Tony?Biegła do jedynego miejsca, w którym się mogła schronić: drzwi w ziemi.Zamigotała błyskawica i zaraz za nią rozległ się grzmot.Frye już nie krzyczał z tyłu.Słyszała głęboki, zwierzęcy warkot zadowolenia.Bardzo blisko.Teraz ona krzyczała.Dotarła do drzwi w zboczu i zobaczyła, że są zaryglowane zarówno u góry, jaki u dołu.Sięgnęła i odsunęła górny rygiel, potem pochyliła się i uwolniła ten u dołu,spodziewając się, że między łopatki zostanie jej wbite ostrze.Cios jednak nie nadszedł.Otworzyła drzwi i znalazła za nimi atramentową czerń.Odwróciła się.Deszcz ciął ją prosto w twarz.Frye zatrzymał się.Stanął w odległości zaledwie sześciu stóp.Czekała w otwartych drzwiach z ciemnością za plecami i zastanawiała się, co tamjest oprócz stopni. Suka powiedział Frye.Ale w jego twarzy było teraz więcej strachu niż wściekłości. Rzuć ten nóż powiedziała, nie wiedząc, czy jej posłucha, wątpiąc w to, ale niemając nic do stracenia. Posłuchaj swojej matki, Bruno.Rzuć ten nóż.Zrobił krok w jej kierunku.Hilary nie ruszyła się z miejsca.Serce jej eksplodowało.Frye podszedł bliżej.Trzęsąc się, zeszła na pierwszy stopień znajdujący się tuż za progiem.� � �Tony dotarł do szczytu schodów, wspierając się jedną ręką o ścianę, i wtedy usłyszałza sobą szmer.Obejrzał się.419Z sypialni wypełzł Joshua.Był zalany krwią, a jego twarz stała się równie biała jakwłosy.Patrzył nie całkiem widzącym wzrokiem. Bardzo zle? spytał Tony.Joshua oblizał swoje blade wargi. Przeżyję powiedział dziwnym, syczącym i skrzypiącym głosem. Hilary.Namiłość boską.Hilary!Tony odepchnął się od ściany i skulony ruszył w dół schodami.Zataczając się, udałsię korytarzem w kierunku kuchni, ponieważ słyszał krzyk Frye a dobiegający z traw-nika za domem.W kuchni otworzył jedną szufladę, potem drugą w poszukiwaniu jakiejś broni.No dalej, do cholery! Psiakrew!W trzeciej szufladzie były noże.Wybrał największy spośród nich.Był splamiony rdzą,ale nadal groznie ostry.Dokuczało mu lewe ramię.Nie mógł go podtrzymywać prawą ręką, bo potrzebowałjej do walki z Frye em.Zaciskając zęby, uzbrajając się przeciwko bólowi płynącemu z ran, zataczając się jakpijany, wyszedł na ganek.Od razu zauważył Frye a.Mężczyzna stał przed otwartymidrzwiami.Podwójnymi drzwiami w ziemi.Hilary nie było widać.� � �Hilary cofnęła się do szóstego stopnia.Ten był ostatni.Bruno Frye stał u szczytu schodów i spoglądał w dół, lecz bał się iść dalej.Na prze-mian nazywał ją suką i kwilił jak małe dziecko.Był wyraznie rozdarty między dwomapragnieniami: żądzą zabicia Hilary i potrzebą wydostania się z tego znienawidzonegomiejsca.Szepty.Nagle usłyszała szepty i w tej samej chwili jej ciało jakby zamieniło się w lód.Słyszałanieartykułowany, miękki syk, coraz głośniejszy z każdą sekundą.A potem poczuła, że coś jej pełznie po nodze.Krzyknęła i weszła o jeden stopień wyżej, bliżej Frye a.Sięgnęła dłonią w dół, potarłanogę i coś z niej strzepnęła.Trzęsąc się zapaliła latarkę, odwróciła się i oświetliła znajdujący się za jej plecamipodziemny pokój.Karaluchy.Wszędzie roiły się całe setki ogromnych karaluchów na podłodze, ścia-nach i niskim suficie.Nie były to zwykłe karaluchy, ale ogromne stworzenia, długości420ponad dwóch cali i szerokości cala, z ruchliwymi odnóżami i szczególnie drugimi czuł-kami, które drżały niespokojnie.Ich błyszczące zielono-brązowe pancerzyki wydawałysię kleiste i mokre, jak krople czarnego śluzu.Ten szept to był odgłos ich nieustającego ruchu; długie odnóża i rozedrgane czułkiocierały się nawzajem o siebie, bezustannie pełzały, czołgały się i pomykały we wszyst-kie strony.Hilary krzyknęła.Pragnęła wejść po schodach i wydostać się stąd, ale tam czekał nanią Frye.Karaluchy umykały przed jej latarką.Były to widocznie podziemne insekty, któreżyły jedynie w ciemności.Modliła się, żeby latarka nie przestała świecić.Szept stawał się coraz głośniejszy.Coraz więcej karaluchów napływało do pomieszczenia Wychodziły ze szcze-liny w podłodze.Pojawiały się dziesiątkami.Wieloma dziesiątkami.Setkami.W pomieszczeniu było już kilka tysięcy tych obrzydliwych stworzeń, a długość jegościan nie wynosiła więcej jak dwadzieścia stóp.Robaki powchodziły na siebie podwój-nymi i potrójnymi warstwami w drugiej połowie pomieszczenia, unikały światła, alez każdą chwilą stawały się coraz śmielsze.Wiedziała, że entomolog prawdopodobnie nie nazwałby ich karaluchami.To był jakiśrodzaj żuków, podziemnych żuków, żyjących we wnętrzu ziemi.Naukowiec nadałby imjakąś lapidarną, łacińską nazwę.Ale Hilary widziała karaluchy.Spojrzała na Bruna. Suka powiedział.Leo Frye zbudował tę piwnicę z przeznaczeniem na chłodnię, w 1918 roku było toudogodnienie stosowane dość powszechnie.Ale błędnie ustawił konstrukcję na szcze-linie w ziemi.Hilary zauważyła, że wiele razy próbował załatać podłogę, która otwie-rała się za każdym razem, gdy następowało trzęsienie ziemi.W tej krainie ziemia czę-sto się trzęsła.A tymczasem karaluchy nie przestawały wychodzić z piekła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl