Księga Tysišca i jednej nocy (2)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wysłuchawszy słów wezyra zgodził się sułtan postąpić po jego myśli.Przywołałniewolników, a ci rzucili Nur ad-Dina na ziemię i bili go do utraty przytomności.Pózniejwezyr rozkazał, by założono Alemu na nogi kajdany i wezwał nadzorcę więzienia.Stawił siętedy ów nadzorca imieniem Kutajt i ucałował przed nim ziemię.I rzekł mu wezyr: Kutajt,wez go i wtrąć do najgłębszego z lochów twojego więzienia i poddawaj go męczarniom nocąi dniem. Odparł nadzorca więzienia: Słyszę i jestem posłuszny. Następnie zaprowadziłNur ad-Dina do więzienia i zaryglował za nim drzwi.Po czym polecił oczyścić ławę stojącąza drzwiami, a wyścieliwszy ją kobiercem i poduszkami, posadził na niej Nur ad-Dina, zdjąłmu kajdany i obchodził się z nim życzliwie.A że wezyr zwykł każdego dnia posyłać donadzorcy więzienia rozkazy, aby go bił, przeto nadzorca, choć nie wyrządzał Alemu krzywdy,udawał, że zadaje mu męki.I postępował w ten sposób dni czterdzieści.A gdy nadszedł dzień czterdziesty pierwszy przyszedł podarunek od kalifa.Skoro sułtango ujrzał, podarunek wzbudził w nim zachwyt, zwrócił się więc do wezyrów o radę, co też znim należy począć.I rzekł jeden z nich: Może ten dar przeznaczony był dla nowegosułtana? A wezyr Muin ibn Sawi powiedział: Zaiste, trzeba go było zgładzić w dniu, wktórym tu przybył. I rzekł sułtan: Na Allacha, przypomniałeś mi o nim.Idz i przyprowadzgo tutaj, bym ściął mu głowę. Rzekł wezyr: Słyszę i jestem posłuszny. I dodał jeszcze: Chciałbym ogłosić w mieście: �Kto pragnie oglądać ścięcie Nur ad-Dina, syna Chakana,niech przyjdzie do zamku.� Wszyscy wtedy pospieszą, aby na to patrzeć, serce moje uspokoisię i napełnię smutkiem tego, kto mi zazdrości. I rzekł mu sułtan: Czyń wedle swej woli.Odszedł tedy wezyr uradowany i zadowolony do naczelnika straży, któremu kazał ogłosić to,o czym była mowa.A gdy to usłyszeli poddani, smucili się i płakali wszyscy, nawet malcy wszkole i kupcy w swoich sklepach.I ubiegali się ludzie na wyścigi o miejsca, z którychmogliby zobaczyć ścięcie, a niektórzy udali się do więzienia, aby iść razem z Alim Nur ad-Dinem.I przybył wezyr, a wraz z nim dziesięciu mameluków do więzienia, a tam zapytałnadzorca Kutajt: Czego sobie życzysz, panie nasz wezyrze? I rzekł: Przyprowadz tegowarchoła. Rzekł nadzorca: Zaiste, znajduje się on w okropnym stanie, gdyż katowałem goczęsto , następnie wszedł do więzienia, gdzie zastał Nur ad-Dina wygłaszającego te wiersze:Któż jest ten, co w mym nieszczęściu przyjdzie mi z pomocą?Coraz większa słabość moja rośnie dniem i nocą.Serce słabnie od rozłąki i osamotnienia.Tych, co byli przyjaciółmi, czas we wrogów zmienia!Ludzie! Czyliż przyjaciela nie odnajdę więcej,Co by rozpacz mą podzielał, dopomógł w udręce?Zmierć mi będzie lekka w całej okrutnej postaci,Bom nadzieję łaskawego życia już utracił.Na zwiastuna, przewodnika, co nam w sercach gości,Na orędowników Pana, ocean wzniosłości,85Zaklinam Cię, Panie; odpuść winy me i niechajTroski me się oddalają, a przyjdzie pociecha!Wówczas nadzorca więzienia zdjął z niego odzienie, przebrał go w brudne suknie izawiódł przed wezyra.I ujrzał go Nur ad-Din, jak też i ten, który niestrudzenie nastawa! najego życie, ujrzał Nur ad-Dina.A wówczas Nur ad-Din zapłakał i rzekł: Czy pewien jesteśswego losu? Nie znasz słów poety:Dufni władcy się pysznili przemocą zuchwałą,A niebawem ani śladu po nich nie zostało.I rzekł jeszcze: Wiedz, o wezyrze, że Allach Sławiony i Najwyższy uczyni, jak zechce.Odrzekł wezyr: Ali, czy chcesz mnie przestraszyć mówiąc to? Zaiste, dzisiaj zetniemy twojągłowę na przekór mieszkańcom Basry.I ku słowom poety skłonię się raczej niż do twej rady:Pozwól, niechaj dni, co zechcą, ze sobą przyniosą,Przyjm wyroki przeznaczenia i raduj się losom.A jakże piękne są słowa innego poety:Kto przeżyje o dzień jeden wrogiego mu człeka,Ten ziszczenia swoich pragnień za życia doczeka.Potem rozkazał wezyr swoim pachołkom, aby posadzili Alego Nur ad-Dina na grzbieciemuła.Lecz im ciężko było wypełnić rozkaz i rzekli do Alego Nur ad-Dina: Pozwól namukamienować go i posiekać na kawałki dla ukojenia serc naszych. Lecz Ali Nur ad-Dinrzekł: Nie czyńcie tego! Czyż nie słyszeliście słów poety:Nie umknąć już od wyroków, co są mi sądzone,Kiedy dni się już wypełnią, kres nadejdzie zgonem.Gdy mnie porwał lew drapieżny i ukrył w gęstwinie,Nie wypuści mnie, dopóki czas mój nie przeminie.Wobec czego służący wezyra rozgłaszali, wioząc Alego Nur ad-Dina na mule; Otonajmniejsza kara dla tego, który sfałszował pismo kalifa do sułtana. Obwozili go tak po całejBasrze, aż przywiezli go pod okna pałacu i postawili na miejscu kazni.I zbliżył się katmówiąc: Jestem niewolnikiem rozkazów, lecz jeśli potrzebujesz czegoś, powiedz, abymmógł pomóc tobie.Bo żyć będziesz tylko dotąd, dopóki sułtan nie ukaże w oknie swejtwarzy. Rozejrzał się więc Nur ad-Din na prawo i lewo i wyrzekł te wiersze:Czy jest człowiek współczujący, który mi pomoże?Zechciejcie mi odpowiedzieć, błagam w imię Boże.Oto mija czas żywota i śmierć już nadchodzi.Kto chce ulżyć mi w cierpieniach znoszonych w pokorze?Kto zlituje się nade mną, abym go nagrodził?Kto łyk wody da, by przygasł ból, co we mnie gorze?Wzruszyli się ludzie nad jego losem do łez, a kat wstał i zaczerpnął nieco wody, aby mu jąpodać.Lecz wezyr podbiegł ze swego miejsca, wytrącił kubek z wodą i rozbił go, akrzyknąwszy na kata, rozkazał mu ściąć Nur ad-Dina.Przeto kat zawiązał mu oczy.I zaczęli86ludzie burzyć się przeciw wezyrowi i jęli wykrzykiwać na niego, i wiele było gadaniny izamieszania.A gdy tak krzyczeli, wzbiła się nagle chmura pyłu, powietrze wypełniło siękurzawą, która przysłoniła widnokrąg.Gdy ujrzał to sułtan, spoczywający w pałacu, poleciłswym ludziom zbadać, co się stało.I rzekł wezyr: Pierwej zetniemy tego oto. Lecz sułtanodparł: Zachowaj cierpliwość, dopóki nie usłyszymy, co zaszło.A chmurę tę wzniecił Dżafar, wezyr kalifa, wraz ze swym pocztem.Przybywał zaś z takiejprzyczyny: Oto kalif przez trzydzieści dni nie myślał o sprawie Alego, syna Chakana, a niktmu też jej nie przypomniał.Aż pewnej nocy udał się do komnaty Anis al-Dżalis i usłyszał jejpłacz, jak też słowa poety, które wypowiadała miękkim głosem:Czyś jest blisko, czy daleko, widzę cię, o panie,A mój język cię wspominać nigdy nie przestanie.I zaniosła się jeszcze gwałtowniejszym łkaniem, lecz oto kalif otworzył drzwi i zobaczyłAnis al-Dżalis płaczącą.Kiedy ujrzała kalifa, przypadła do jego nóg i ucałowawszy jetrzykrotnie wyrzekła te dwa wiersze:O ty szlachetnego rodu, wielkich ojców synu,O gałęzi, która rodzisz owoce najsłodsze,Przypominam obietnicę twą wspaniałomyślną,Która uszła ci z pamięci, skoro on stąd odszedł.Zapytał tedy kalif: Kim jesteś? Odrzekła: Jestem podarunkiem, który otrzymałeś odAlego, syna Chakana, a pragnę, abyś dotrzymał obietnicy, że wyślesz mnie do niego zceremonialnym podarunkiem.A oto już trzydzieści dni tu jestem i nie zaznałam smaku snu.Wezwał więc kalif Dżafara Barmakidę i rzekł: Od trzydziestu dni.nie miałemwiadomości o Alim, synu Chakana, i sądzę, że sułtan go zgładził [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl