Lee Maureen Wędrówka Marty

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Przerwała,wpatrzona w ogień, i napiła się łyk mleka.- To mi się wydajetrochę głupkowate - zauważyła w zamyśleniu.- To znaczy napewno głosowanie to ważna rzecz, ale nie tak ważna jak życie.W każdym razie - ciągnęła - większość sufrażystek dała sobiespokój z demonstracjami aż do końca wojny.no, ale nie Flo.I nie mam jej tego za złe - zakończyła z westchnieniem.Rozległo się pukanie do drzwi wejściowych i Cliveposzedł otworzyć.Młody człowiek przed drzwiami wyglądał zupełnie, jakbyzszedł z kart romantycznej powieści: stylowy bohater, który wostatnim rozdziale rozkochuje w sobie po uszy bohaterkę.Byłubrany w modne tweedy, miał skórzaną czapkę isamochodowe rękawiczki.- Dzień dobry - przywitał się uprzejmie, dotykając dłoniączapki.- Przyszedłem po Martę.- Pan musi być Alexem Scottem - odparł Clive równieuprzejmie.Chociaż miał pretensję do tego faceta, nie byłosensu robić z niego nieprzyjaciela.- Jestem Clive Dexter z Lancashire Post".Jak się pan ma? - Nie spodziewał się, żereporter Guardiana" będzie tak modnie ubrany i chybaniewiele starszy niż on.Co więcej, Alex Scott był albo bardzo dobrym aktorem,albo rzeczywiście się ucieszył z poznania go.Potrząsnął rękąClive'a z takim entuzjazmem, że aż zabolała.- A więc to wszystko dzięki panu! To pański był tencudowny pomysł, żeby napisać tak wspaniały artykuł o Marciei jej wyprawie do Londynu.Mam nadzieję, że nie ma pan nicprzeciwko udziałowi w tym wszystkim mojej gazety?Clive mruknął coś, co miało oznaczać, że nie ma nicprzeciw temu, chociaż tak naprawdę miał bardzo dużo.no,ale to w końcu mogło się okazać całkiem niezłe.- Im więcej reklamy dla niej, tym lepiej - burknął.- Mówmy sobie po imieniu, dobrze? A gdzie ona jest, �propos? - Alex nie czekając na odpowiedz Clive'a, spojrzałponad jego ramieniem, jakby się spodziewał, że Marta stoigdzieś za nim.- Dzisiaj rano coś się wydarzyło.- Clive wyszedł nazewnątrz, tak żeby Marta go nie mogła słyszeć.- Jakiśsukinsyn dopiero co wylał na nią wiadro wody i przemoczyłdo nitki.Marta jest tam w środku, suszy się.Na przystojnej twarzy Alexa odmalował się gniew.- A jest jakaś możliwość, żeby tego drania złapać ipołamać mu obie nogi? - zawołał.Wyglądało na to, że mówicałkiem poważnie.- Nie byłem świadkiem tego wydarzenia, niestety.- Cliveteż był w szoku, ale z zupełnie innego powodu.On równieżuważał, że napastnik zasłużył nawet na więcej, niż połamanieobu nóg, ale nie myślał nawet o zrobieniu czegoś podobnego:tak właśnie się zaczynają wojny, od chęci wyrównaniarachunków.- Może wejdziesz? Jak powiedziałem, Marta sięsuszy przy piecu.- A jest.przyzwoicie ubrana?- Jasne, jak najbardziej.Alex przywitał się z Martą, jakby byli parą najlepszychprzyjaciół.Clive nie mógł się nie poczuć trochę zazdrosnym.Ten facet z Guardiana" był tego rodzaju, że się natychmiastzaprzyjazniał dosłownie z każdym, kogo poznawał.Martazostała obdarzona potężnym uściskiem i pocałunkami w obapoliczki, chociaż było widać, że jest tym wyrazniezażenowana.Flo, żona pastora, wróciła i aż się oblała rumieńcem, kiedyjej dłonią potrząśnięto z upodobaniem graniczącym zżarliwością.- To naprawdę szalenie miło z pani strony, że się pani takwspaniale zaopiekowała Martą - rzekł Alex gorąco.- Ależ.to był dla mnie zaszczyt - zapewniła gopastorowa.Minęła jeszcze godzina, zanim Flo osądziła, żeubranie Marty wyschło na tyle, by je można było z powrotemwłożyć.Panowie wyszli na zewnątrz i czekali.- Którym samochodem ją zawieziemy, twoim czy moim?- spytał Alex.- Jeżeli nie masz nic przeciw temu, to moim, a ty możeszjechać za nami.- Clive miał ochotę nadrobić zaległości wwiadomościach o Marcie, dokładnie się dowiedzieć, co robiłapoprzedniego dnia.- Masz może swoją gazetę? - zapytał.Wyjechał z Chester za wcześnie, by móc ją kupić.Alex mu wręczył numer Manchester Guardian" i Clivezabrał się do czytania.Proza Alexa była chyba jeszczebardziej kwiecista niż jego własna w poprzednim dniu.Martazostała opisana jako niezwykle odważna", jako współczesnaJoanna d'Arc", wreszcie jako Sylvia Pankhurst (SylviaPankhurst (1882 - 1960) córka sufrażystki EmmelynePankhurst, feministka, komunistka, działaczkaantyfaszystowska i antykolonialna.) klasy robotniczej", któraposiada taką samą umiejętność poruszania serc swoimiporywającymi przemówieniami".- Niezłe - powiedział, kiedy skończył.- Muszę ci powiedzieć - rzekł Alex - że wWolverhampton zorganizowałem dla Marty powitanie.Będzietam też jeden z naszych fotoreporterów.- Powitanie? - zdziwił się Clive.- Wiesz, będą protestujący przeciwko wojnie, członkowieNiezależnej Partii Pracy i inne grupy.Będą na nią czekali przywejściu do ratusza.Jutro to wszystko się znajdzie w gazecie.-Przygryzł wargę.- Po prostu tak mi przyszło do głowy.* * *Podczas tej drugiej podróży w stronę Boningdale Martasię rozglądała, szukając miejsca, gdzie na nią wylano wodę,ale ziemia już wyschła, tak że nie mogła nic ustalić.Clive prowadził samochód spokojnie, nie spiesząc się.Wpewnej chwili wyjechali ze Shropshire i wjechali do hrabstwaStaffordshire, gdzie zatrzymali się w małej osadzie, żeby tamzjeść lunch.Na skrzyżowaniu dróg stało najwyżej tuzindomków: nad jednym z nich wisiał napis Gospoda podPantoflem.Ledwie usiedli, dołączył do nich Alex, który jechał zanimi.Zamówili zapiekankę z mielonej wołowiny i nerek ztłuczonymi kartoflami, a na deser szkocki pudding z sosem.Po wszystkim Marta poprosiła jeszcze o czajniczek herbaty, apanowie wypili po kuflu ciemnego piwa.Ledwie upiła trochę herbaty, odstawiła filiżankę iodezwała się cichym głosem:- To jest zupełnie nie w porządku.Jem lepiej niż mój mążi dzieciaki, które zostawiłam w domu.Po prostu dobrze siębawię.A przecież nie po to poszłam, żeby się bawić! Poszłamze względu na Joego i to, że mnie bolą stopy i plecy, jestwłaśnie w porządku! Powinnam cierpieć, tak jak on, mojebiedne dziecko, a nie siedzieć tutaj jak jakaś dama i opychaćsię jedzeniem.- Chlipnęła i pociągnęła nosem.- Od tej chwilimam zamiar jeść tylko kanapki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl