Poematy Norwid

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kto nazbyt o d k r y ł, pewno gdzieś z a s ł o n i!.Trybuna swoje podnóże ma w mroku.Zbyt popularnym afiszów językiemGada się z każdym, lecz nie mówi z nikiem.17O błąd jednakże Was ja nie oskarżę,Dziwną jest raczej pełność, godna chwały:76Z sztuki robicie szyldy albo s z a r ż e4,Kawiarnię z sceny lub hipodrom mały.Jak koń stepowy polecę i zarżę,%7łe się żelazne-koleje udały!. To w sobie mówiąc, tejże samej chwiliMówiłem z gośćmi, co weszli i byli.18Byli jam zboczył w okno, ku akwarii,Kędy się złote kołysały ryby,Jako księżyce pod stopami Marii.(A s s u n t y.) dalej myśliłem: czylibyNawiedzić klasztor? przejść się po Kalwarii?I mimo-ględnie patrzyłem przez szyby Gdy nagle biały mnich, jakby widzenie,Stanął: ukryłem moje zadziwienie.19Stanął hrabinie pokłonił się nisko,Mówiąc: Ogrodnik Wasz kona jeżeliGodzi się takie dać rzeczy nazwisko Któż bo wie, kiedy się z światem rozdzieli?Atoli szukam lekarza tu blisko.Słodko i mocno mówił, jak Anieli Konsyliarz przeto kapelusza szukał,Jam stanął w progach starca i nie pukał.20Wszedłem a pierwszą spostrzeżoną rzecząBył krzyż maleńki, złoty ten mój znany! Na nagich piersiach starca ( Tak kalecząMartwe przedmioty!) Starzec, zadyszany,Obrócił ku mnie twarz z szczególną pieczą,Pierwej opartym bywszy o mur ściany: Ją, i starania wez mego pogrzebu!.Wyrzekł Assuntam spojrzała ku Niebu.4Uświadomieni w sztuce wiedzą, że ta najwyrazniej postąpiła w e f e k t a c h i w rozwoju k a r y k a t u r y.N.77PIEZC IV1Ludzie! zaprawdę mówię: uciszcie się! Od Kopernika (co się modlił sporo)I od Newtona (co wątpił o kresiePrawd swych, zbyt dobrze znając, skąd się biorą?)Brodzimy w wiedzy jak w pierwotnym lesie; Nasz głos, w y r a z y, c z a s z k a i g l o b zmorą!Zmorą senliwą, co gdy się w myśl wplata,K r ą ż y m y raczej z o k r ą g ł o ś c i ą Zwiata!2Kto dziś już w Niebo patrzy prostopadle?5 Jam znane dotąd nawiedził pomniki,Jam je czytywał i, jak we zwierciadleCzasów, widziałem treść złote pewniki,Wypróbowane na Epok kowadle Afryki Sfinksów Sfinksów Ameryki!Lecz żadna postać śród tylu milionów,Czy to Fidiasów, lub pierw Pigmalionów,3Czy meksykańskim wyrzezana dłutem,N i e p a t r z y w N i e b o wszystkie greckie bogi,Egipskie wszystkie z lotusem lub knutem,I asyryjskich poczet nieubogiW p r o s t p a t r z ą.Oko nie było wykutemNigdy inaczej, lub raz może z trwogi,Spojrzenie owe tak wiele mówiąceNie dało typu sztuce w lat tysiące!.4Nawet bizancka chrześcijańska!. szkołaPodniesionego nie daje nam oka. Wiele czytacie!.a wiele, i zgoła!.Zupełnych prawd się chroniąc, jako smoka,Alić się czasem s ł y s z y o d A n i o ł a5Należałoby rzec: prostoględnie, nie: prostopadle.Lecz me jesteśmy pewni doboru wyrazu. N.78D w a s ł ó w.i pono to zwie się: E p o k a.Słów dwa, a z których jest potem treść ciągła,Jak te nieliczne: Z i e m i a j e s t o k r ą g ł a.5Monolog taki gdy knowałem w sobie,Zasypywano dół stromy, cmentarny;Ręce podałem stojącej przy grobie,Aż czarny minął dzień i obrzęd czarny.Myśliłem tylko Assunto! o tobie,Jak ułagodzić twój smutek ofiarny?Azą, woskiem gromnic oplwany i pyłem,Klęczałem albo w jej oczy patrzyłem.6Te oczy były ciemnogranatowe,Jako dwa winne grona i owianeTak samo w bielmo lekkie i perłowe,%7łe gdzie wejrzała, przezierałem ścianę,A gdy je w Niebo podniosła wschodowe,Widziałem, że są ofiarą pijane Jakby dobitnie mówiły, acz z cicha: Wez, Panie, dwa te grona, do kielicha!7Nad Eufratem byłem z nią, gdzie piaski,Jedyne drzewko w gruzach Babilonu I u Piramid na rozłodze płaski�j,W Nazaret, równym dziewiczemu łonuKrytemu biało, w zieleniuchne paski W Grecji, fijołki rwąc u Partenonu,Gdzie w marmurowe wargi IdeałuPszczoła brzęcząca zachodzi pomału.8O zachodzącym słońcu nadtybrowymByłem z nią w rudych, wieczystych rumach;W Giulietty mieście pierwej w Apeninach,I nad Dunajem smętno-Owidowym;Bywałem w wiekach razem i w godzinach%7ływej historii czarem Sybillowym Gdzie Scyta klacze doi kędy GeciCiskają kręgle, naiwni jak dzieci.799Zwiat tak się mały stał nam że pod stopyCzuliśmy obrót globu trzeba byłoNowy wynalezć, p r z e s z e d ł s z y o k o p yR z e c z y w i s t o ś c i, z weselem i siłą.I padli nieraz przed nami CyklopyO jednym oku, co się w mózgu tliło;Braliśmy klucze wziętej życia-bramyW tych samych bluszczach i w chacie tej sam�j.10Przyszła raz do mnie z rozczochranym włosem,Rączęta mając ziemią zawalane Spojrzeniem rzekła i anielskim głosem: Czy widzisz teraz we mnie ukochanę ?A duch mój czuwał nad wdzięku Chaosem,Patrzyłem jako Fidias na Dyjanę,Gdy kamień pierś jej obejmał i biodro,Lub w Psalmów karty, które dzieci podrą.11Raz inny weszła do mnie potajemnie,Gdy, mając głowy ból, byłem nieskładny,Rzekła wejrzeniem: Uśmiejesz się ze mnie,%7łe oto chęci dzisiaj nie mam żadn�j;Jak garstka piasku czuję się nikczemnie,Lubo jest piasek nieładny i ładny,Płukany morza safirową falą,Gdzie się tęczują muszle i opalą.12Inny raz nagle wbiegłem do izdebki,Gdzie lała wino w butle opletane;Wtem pryska obręcz.rozwodzą się klepki,Rzuca się rubin na nas i na ścianę:Patrzyła jak te niemowlę z kolebki,Gdzie obchodzono Galilejską-Kanę,Trafu nie było ani fraszki drobn�j,Pokąd królował ład ducha nadobny!13Niech się poza me piersi nie uroniPamięć dnia, odkąd jej nie oglądałem,Tylko cyprysów ciemność woń lewkonii 80I płaskość ziemi.gdzie samotny stałem.W słońcu bezczelne półśmiechy ironii.Tryumfujące nad mym ideałem.Niebo wolałbym rozhukane grzmotemNizli słoneczność dni idących potem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl