Prus Lalka I

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po tygodniu jednakże sztuczny ruch nanowo osłabnął i znowu były w sklepie pustki.Pewnego wieczora w czasie nieobecności pryncypała, co już stanowiło fakt niezwykły, wpadł nam drugikamień do sklepu.Przestraszeni Minclowie pobiegli na górę i szukali stryja, Katz poleciał na ulicęszukać sprawcy zniszczenia, a wtem ukazało się dwu policjantów ciągnących.Proszę zgadnąć kogo?.Ani mniej, ani więcej - tylko naszego pryncypała oskarżając go, że to on wybił szybę teraz, a zapewne ipoprzednio.Na próżno staruszek wypierał się: nie tylko bowiem widziano jego zamach, ale jeszcze znaleziono przynim kamień.Poszedł też nieborak do ratusza.Sprawa po wielu.tłumaczeniach i wyjaśnieniach naturalnie zatarła się; ale stary od tej chwili zupełniestracił humor i począł chudnąć.Pewnego zaś dnia usiadłszy na swym fotelu pod oknem już nie podniósłsię z niego.Umarł oparty brodą na księdze handlowej, trzymając w ręce sznurek, którym poruszałkozaka.Przez kilka lat po śmierci stryja synowcy prowadzili wspólnie sklep na Podwalu i dopiero około 1850roku podzielili się w ten sposób, że Franc został na miejscu z towarami kolonialnymi, a Jan z galanteriąi mydłem przeniósł się na Krakowskie, do lokalu, który zajmujemy obecnie.W kilka lat pózniej Janożenił się z piękną Małgorzatą Pfeifer, ona zaś (niech spoczywa w spokoju) zostawszy wdową oddałarękę swoją Stasiowi Wokulskiemu, który tym sposobem odziedziczył interes prowadzony przez dwapokolenia Minclów.Matka naszego pryncypała żyła jeszcze długi czas; kiedy w roku 1853 wróciłem z zagranicy, zastałemją w najlepszym zdrowiu.Zawsze schodziła rano do sklepu i zawsze mówiła:- Gut Morgen, meine Kinder! De, Kaffee ist schon fertig.Tylko głos jej z roku na rok przyciszał się, dopóki wreszcie nie umilknął na wieki.Za moich czasów pryncypał był ojcem i nauczycielem swoich praktykantów i najczujniejszym sługąsklepu; jego matka lub żona były gospodyniami, a wszyscy członkowie rodziny pracownikami.Dziśpryncypał bierze tylko dochody z handlu, najczęściej nie zna go i najwięcej troszczy się o to, ażeby jegodzieci nie zostały kupcami.Nie mówię tu o Stasiu Wokulskim, który ma szersze zamiary, tylko myślę wogólności, że kupiec powinien siedzieć w sklepie i wyrabiać sobie ludzi, jeżeli chce mieć porządnych.Słychać, że Andrassy zażądał sześćdziesięciu milionów guldenów na nieprzewidziane wydatki.Więc iAustria zbroi się, a Staś tymczasem pisze mi; że - nie będzie wojny.Ponieważ nie był nigdyfanfaronem, więc chyba musi być bardzo wtajemniczony w politykę; a w takim razie siedzi w Bułgariinie przez miłość dla handlu.Ciekawym, co on zrobi! Ciekawym!.ROZDZIAA CZWARTY: POWR�TJest niedziela, szkaradny dzień marcowy; zbliża się południe, lecz ulice Warszawy są prawie puste.Ludzie nie wychodzą z domów albo kryją się w bramach, albo skuleni uciekają przed siekącym ichdeszczem i śniegiem.Prawie nie słychać turkotu dorożek, gdyż dorożki stoją.Dorożkarze opuściwszykozioł wchodzą pod budy swoich powozów, a zmoczone deszczem i zasypane śniegiem konie wyglądajątak, jakby pragnęły schować się pod dyszel i nakryć własnymi uszami.Pomimo, a może z powodu tak brzydkiego czasu pan Ignacy, siedząc w swoim zakratowanym pokojujest bardzo wesół.Interesa sklepowe idą wybornie, wystawa w oknach na przyszły tydzień już ułożona,a nade wszystko - lada dzień ma powrócić Wokulski.Nareszcie pan Ignacy zda komuś rachunki i ciężarkierowania sklepem, najdalej zaś za dwa miesiące wyjedzie sobie na wakacje.Po dwudziestu pięciulatach pracy - i jeszcze jakiej! - należy, mu się ten wypoczynek.Będzie rozmyślał tylko o polityce,będzie chodził, będzie biegał i skakał po polach i lasach, będzie świstał, a nawet śpiewał jak za młodu.Gdyby nie te bóle reumatyczne, które zresztą na wsi ustąpią.Więc choć deszcz ze śniegiem bije w zakratowane okna, choć pada tak gęsto, że w pokoju jest mrok,pan Ignacy ma wiosenny humor.Wydobywa spod łóżka gitarę, dostraja ją i wziąwszy kilka akordów,zaczyna śpiewać przez nos pieśń bardzo romantyczną:Wiosna się budzi w całej naturzeWitana rzewnym słowików pieniem;W zielonym gaju, ponad strumieniem,Kwitną prześliczne dwie róże.Czarowne te dzwięki budzą śpiącego na kanapie pudla, który poczyna przypatrywać się jedynym okiemswemu panu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl