Prus Lalka II (2)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znowu wmieszał się Wirski, jednego dnia kupił mi podróżny kufer,drugiego dnia spakował mi rzeczy i mówi: "Jedz!."Ażem się rozgniewał.Czego oni, u diabła, chcą mnie się� pozbyć.?.Kazałem im na złość rozpakowaćrzeczy i kufer nakryć dywanem, bo mnie to już drażni.Ale swoją drogą, tak bym gdzieś pojechał.takbym jechał.Muszę jednak pierwej trochę sił nabrać.Wciąż brak mi apetytu, chudnę, zle sypiam, choć przez całydzień jestem senny; miewam jakieś zawroty, bicia serca.Ech! wszystko to przejdzie.Klejn także zaczyna się zaniedbywać.Spóznia się do sklepu, znosi jakieś książeczki, chodzi na sesje niewiadomo z kim.Ale to najgorsze, że z sumy przeznaczonej mu przez Wokulskiego wziął już tysiącrubli i wydał w ciągu jednego dnia.Na co?.Pomimo to wszystko dobry chłopak! A najlepszą miarą jego poczciwości jest fakt, że nawet baronowaKrzeszowska nie wyrzuciła go ze swego domu, gdzie po dawnemu mieszka na trzecim piętrze, zawszecichutki, nikomu nie mącąc wody.Gdyby tylko wydobył się z tych niepotrzebnych stosunków; bo z %7łydami może nie być awantury, ale znim!.Niech go tam Pan Bóg oświeca i chroni.Zabawną historię i pouczającą opowiedział mi Klejn.Uśmiałem się do łez, a zarazem przybył mi jedenwięcej dowód sprawiedliwości boskiej nawet w drobiazgowych rzeczach."Krótki jest triumf bezbożników" - mówi, zdaje mi się, Pismo święte czy może jaki ojciec Kościoła.Ktokolwiek zresztą powiedział, jest niezawodnym, że zdanie to sprawdziło się i na baronowej, i naMaruszewiczu.Wiadomo, że baronowa raz pozbywszy się Maleskiego i Patkiewicza zapowiedziała stróżowi, ażeby podżadnym pozorem nie wynajmował mieszkania na trzecim piętrze studentom, choćby miało stać pustką.Rzeczywiście, pokój studencki przez parę miesięcy był nie zajęty, ale pani miała przynajmniejsatysfakcję.Tymczasem wrócił do niej mąż, baron, i naturalnie objął zarząd kamienicy.A ponieważ baron ciąglepotrzebuje pieniędzy, więc mocno korcił go i ów pusty pokój, i zakaz baronowej, który zmniejszałdochody o sto dwadzieścia rubli rocznie.Nade wszystko jednak buntował go Maruszewicz (już się pogodzili!.), który znowu ciągle odKrzeszowskiego pożycza pieniędzy.- Co baron - mówił mu nieraz - masz sprawdzać, czy kandydat na lokatora jest, czy nie jeststudentem? Na co ten kłopot? Byle nie przyszedł w mundurze, to już nie student; a jak z góry zamiesiąc zapłaci, to brać, i kwita.Baron mocno wziął do serca te rady; nakazał nawet stróżowi, ażeby gdy trafi się lokator, nie pytającprzysłał go na górę.Stróż, rozumie się, powiedział o tym swej żonie, a żona Klejnowi, któremu znowuchciało się mieć sąsiadów najlepiej odpowiadających jego gustowi.Więc w parę dni po owej dyspozycji zjawia się u barona jakiś elegant z dziwną fizjognomią, a jeszczedziwniej ubrany: jego spodnie nie pasowały do kamizelki, kamizelka do surduta, a krawat dowszystkiego.- W domu pana barona jest kawalerski pokój do wynajęcia - mówił elegant - za dziesięć rublimiesięcznie?- A tak - mówi baron - może go pan obejrzy.- O, to zbyteczne! Jestem pewny, że pan baron nie wynajmowałby złego mieszkania.Czy mogę daćzadatek?- Proszę - odpowiada baron.- A ponieważ pan ufasz mi na słowo, więc i ja nie będę żądał bliższychinformacyj.- O, jeżeli pan baron życzy sobie.- Między ludzmi dobrze wychowanymi wystarcza wzajemne zaufanie - odparł baron.- Mam więcnadzieję, że ani ja, ani moja żona, a nade wszystko moja żona nie będzie miała powodu skarżyć się napanów.Młody człowiek gorąco ścisnął go za rękę.- Daję panu słowo - rzekł - że nigdy nie zrobimy przykrości pańskiej żonie, która może niesłusznieuprzedziła się.- Dość! Dość!.panie - przerwał baron.Wziął zadatek i wydał kwit.Po wyjściu młodzieńca wezwał do siebie Maruszewicza.- Nie wiem - rzekł strapiony baron - czy nie palnąłem głupstwa.bo lokatora już mam, ale sądząc zopisu obawiam się, czy nie będzie nim jeden z tych młodych ludzi, których właśnie wypędziła mojażona.- Wszystko jedno!.- odparł Maruszewicz - byle z góry płacili.Na drugi dzień z rana wprowadzili się do pokoiku trzej młodzi ludzie, ale tak cicho, że nikt ich nawet niewidział.Nikt nawet nie uważał, że wieczorami sesjonują z Klejnem.Zaś w kilka dni pózniej wpadł dobarona mocno zirytowany Maruszewicz wołając:- A wie baron, że to istotnie są ci hultaje, których wyrzuciła baronowa.Maleski, Patkiewicz.- Wszystko jedno - odpowiada baron [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl