Rok1794 t.2 Reymont

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pospólstwo wałęsające się międzykramami również zabawiało się na swój sposób, że niekiedy wybuchał generalny śmiech itakie wrzaski, przy których grozne bełkoty wezbranej Sekwany zdawały się miłym szeptem.Niemała zwłaszcza uciecha panowała przy czerwonym wozie szarlatana, który wystrojonyw powłóczystą togę i beret na konopiastej peruce, zalecał krzykliwie cudowne eliksiry nawszystkie dolegliwości, rwał zęby i golił obywatelów, a w antraktach pisał billets doux iudzielał sekretnych rad bezdzietnym mężatkom.Nie zbrakło też ulicznych śpiewaków ni sztukmistrzów wzbudzających podziw połyka-niem ognia i chodzeniem z głową między własnymi kolanami.%7łebracy, wystrojeni w najoso-bliwsze rany i kalectwa, natarczywie dopominali się jałmużny.Ale wśród rozkrzyczanychtłumów dojrzał tu i owdzie ludzi, wertujących szpargały, pozwalane na kupy, lub odprawują-cych nieme medytacje przed obrazami.Chomentowski szperał niestrudzenie po kramach bukinistów, aż natrafiwszy na pisma wumiłowanej materii zapomniał o całym świecie i nawet nie zauważył zniknięcia towarzysza.Zaręba kwaterował na przedmieściu St.Honor�, W hoteliku Pod Doskonałym Sankiulotą,wyobrażonym w postaci srogiego męża w czerwonej czapce i z piką, na której zatknięta gło-wa ociekała krwią, zaś nadpis głosił śmierć tyranom.Hotelik miał na dole kawiarnię licznie odwiedzaną, gdzie gromadzili się najkrwawsi terro-ryści z całego przedmieścia i zbrojne sekcje jakobinów, zawsze gotowe do wystąpienia wobronie wolności.W niskich, niezbyt obszernych stancjach, słabo oświetlonych, panowałwieczny mrok, zaduch wina i wrzało od rana do póznej nocy.W pierwszej izbie od ulicy, nie-co większej i widniejszej, siedziała za ladą chuda jejmość w okularach, z rudym kotem nałonie, zajęta robieniem pończochy i dozorem córek usługujących gościom.Kiedy wszedł Zaręba, kawiarnia była już pełna ludzi, gwarów i tytuniowego dymu.Przy-siadł gdzieś pod ścianą i zażądał jedzenia, lecz nim mu przynieśli, wypłynął z kuchennychczeluści sam patron, imć Filip, przechrzczony rewolucyjną wodą na Brutusa, człeczyna mier-nej postawy, ale bystrych oczu i rezolutnej twarzy.Persona to była znaczna na przedmieściu iwpływami sięgała aż do Komuny i dla wielu grozna.Wyznawał bowiem najkrwawsze zasadyi mieniąc się prawdziwym filantropem i przyjacielem ludzkości, sporo już arystokratów izdrajców ludu wysłał na szafot.Pozostawał kiedyś w przyjazni z Aazowskim, jednym z gło-śnych przywódców rewolucyjnego motłochu, i miał związki z Polakami.Sam Robespierre sięz nim liczył, a Couthon często odwiedzał.To były racje, dla których Chomentowski zakwate-rował u niego Zarębę, że znalazł się jakby na samym dnie rewolucyjnego kotła.Słuchał pilnie, usiłując zachwycić rewolucyjnych nowin, ale traktowano jeno partykularnesprawy przeplatając je pieprzną anegdotą i grą w domino.Trzask przewracanych kostek razpo raz grochotał wśród gwarów, szczęku farfurów i szkieł.Cztery fertyczne dziewczyny, cór-ki domu, jednakie wzrostem, strojem, urodą i jakby wiekiem, kręciły się między licznymistołami roznosząc trunki, wdzięczne uśmiechy, a gdzieniegdzie i rubaszne szturchańce dlazbyt natarczywych przyjaciół.W kawiarni stawało się coraz dymniej, gwarniej i ciemniej.Wieczór się robił i co chwila trzaskały wejściowe drzwi.Zjawiały się jakieś tajemnicze per-sony, zakutane w obszerne płaszcze, z kapeluszami nasuniętymi na oczy i poszeptawszy zpatronem znikały w dalszych izdebkach.Wchodziły lękliwie pary przygodnych kochanków ipo cichych targach z jejmością robiącą pończochę, któraś z córek brała klucz z czarnej, po-numerowanej tablicy, mosiężny świecznik z zapaloną łojówką i wyprowadzała ich na piętro.Nie zwracało to niczyjej uwagi.Niekiedy wpadał z krzykiem gavroche z najnowszymi edy-cjami gazet lub uliczni handlarze.Zaręba, nudząc się samotnymi penetracjami, spróbował nawiązać dyskurs z sąsiadami,zbywano go jednak półsłówkami, niechętnie.Zbytnio się bowiem wyróżniał z tłumu sankiu-lotów swoją postacią, cerą i manierami, że nikt się nie przysiadał do jego stolika, z wielu stronleciały nieprzyjazne spojrzenia i rozpytywano patrona, wskazując na niego bez ceremonii.90 Wzbudzasz, obywatelu, ciekawość! szepnęła jedna z córek zaglądając mu w oczy zbardzo bliska.Przytrzymał jej rączkę i spytał: I czymże to, moja śliczna?Nie pierzchnęła płochliwie od niego. Bo patrzysz na przebranego diuka! spłonęła, lecz dając folgę ciekawości, natarczywieindagowała o kraj, z jakiego pochodził. Przyjechałeś z daleka, nieprawdaż? Z końca świata! Zajrzyj mi w oczy, a zobaczysz śmiał się i nie szczędząc dwornychkomplementów i ognistych spojrzeń nie puszczał od siebie.Rada je przyjmowała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl