Sinoue Gilbert Księga z szafiru

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W niczym nieprzypominały swych mauretańskich sióstr z Sewilli, te bowiem, jeśliwierzyć pogłoskom, urządzały na rzece przyjęcia poświęcone roz-koszy i piciu.Nie, ani Aisza, ani Salima nie były zdolne do takichwybryków.Powiedział sobie, że Allah był dla niego łaskawy, i serce się muścisnęło.Straszliwie za nimi tęsknił.Przysiągł sobie, że po powrocieobsypie je podarunkami.Salimie da naszyjnik z cennych kamieni, októry tyle razy go prosiła.Aiszy kupi dwie identyczne bransolety zlitego złota, jedną na kostkę u nogi, drugą na nadgarstek.Odmówił ichkupna, kiedy zbliżały się jej urodziny.Potem będzie się z obiemakochał.Machinalnie spojrzał na talerz, który przed chwilą odepchnął.Skrzywił się ze wstrętem.Jakże można porównać to nijakie i mdłe jadło z wyszukanymidaniami, które przyrządzały mu żony? Stłumił tęskne westchnienie.Wszystko oddałby dzisiejszego wieczoru za pachnącą kolendramaruzijję albo delikatnego gołąbka, a do tego na deser dwa albo trzyka'ak, nadziane miodem, przybrane obranymi migdałami i nasyconewodą różaną.- Znisz na jawie, szejku?Głos rabina podziałał jak kawałek lodu wsunięty za koszulę.- Tak - westchnął Sarrag.- Rozmarzyłem się.- O Księdze z szafiru?- Och nie! W marzeniach byłem bardzo daleko od świata du-chowego.- Nagle w jego głosie zabrzmiała trwoga.- Wrócimy doGrenady, rabbi?- Oczywiście.Najpierw jednak Caravaca.Skąd ten pośpiech?- Ot, tęsknię za domem.- Tak?Obojętna reakcja rabina rozdrażniła Sarraga.- Jakżeżby inaczej! Nie potrafisz tego zrozumieć.Nie tęsknisz zanikim i nikt nie tęskni za tobą.yrenice Ezry zasnuła lekka mgiełka.- Kto twoim zdaniem, szejku Ibn Sarragu, jest bardziej nie-szczęśliwy? Człowiek, na którego się czeka, którego kroków nasłu-chuje się co wieczór, czy ten, o którym nikt nie chce nawet wiedzieć,czy żywy, czy martwy?Oczywiście %7łyd miał rację.Wszystko jest lepsze niż niebyt.Arabnatychmiast pożałował swego przytyku.- Czy nigdy nie byłeś żonaty? - spytał łagodniej.- Owszem, byłem.Nazywała się Sara.Tego ranka, w kościeleSan Diego, kiedy mówiłem o miłości, ją miałem na myśli.Zaznałemtylko tej jednej miłości i przez czterdzieści lat nie było dnia, by nienapełniała mnie szczęściem.- Twoja żona.- Zmarła.Tak.Prawie dokładnie dziesięć lat temu.Zpiewaczka przy szynkwasie zamilkła.Ezra znów oparł się plecami o ścianę i pogrążył w półśnie.- Jesteś w błędzie, rabbi - powiedział nagle cichym głosem Sar-rag.- Jesteś w błędzie, kiedy mówisz, że nikt na ciebie nie czeka.Podnieś tylko wzrok.W niebie jest przecież kobieta, która co wieczórnakrywa do stołu dla swojego męża.Co wieczór, żadnego nieopuszczając, przygotowuje z miłością kaszkę i rosół, daktyle bezpestek i placuszki z nasion sosny.Na każdą Paschę zapala świece ikładzie na stole przaśny chleb, który wyrobiła własnymi rękami.Saraczeka na powrót swojego męża, rabbi.Nie jesteś sam.Stary rabin podniósł powieki.Patrzył w milczeniu na szejka, aleoczy mu zwilgotniały.Na zewnątrz księżyc w pełni oblewał swym mlecznym światłemspadziste dachy, delikatne zarysy wież, bruk uliczek.Manuela, siedząc na stopniach kościoła San Diego, usłyszała krokiMendozy na długo przedtem, zanim go zobaczyła.- Dobry wieczór, se�ora.Od rana kilka razy próbowałem się ztobą spotkać, ale nigdy nie byłaś sama.Chciałem.Przerwała mu ostrym tonem:- Czy masz odpowiedz jej królewskiej mości?- Zrobiłem dokładnie to, co kazałaś.Przekazałem twój list, pani,bratu Torquemadzie, który mnie zapewnił, że uczyni wszystko, by jaknajszybciej zawiadomić królową.Niestety.Przechylił głowę na bok, jakby chciał podkreślić swoją niepew-ność.W rzeczywistości dobrze wiedział, co jej za chwilę powie.Tegoranka dostał pocztę od generalnego inkwizytora.List był krótki: Niema mowy o tym, by do�a Vivero zrezygnowała z powierzonej jejmisji.Nie będzie odpowiedzi od jej królewskiej mości.Nie udało sięmu dotrzeć do królowej.Słowo dotrzeć było dwukrotnie podkre-ślone.Mendoza zrobił minę wyrażającą jak największe ubolewanie, iwyjaśnił:- Nie było wyjścia, trzeba było wysłać list do Andaluzji, gdyżtam przebywa teraz królowa.A wiesz sama, jak w tych trudnychczasach kurierzy.- Dość tych wykrętów, Mendoza! Masz czy nie odpowiedz jejkrólewskiej mości?- To właśnie próbowałem ci powiedzieć, se�ora.Do tej chwili jejkrólewska mość nie zapoznała się jeszcze z twoim listem.A zatem.Manuela przestała nad sobą panować.- Trudno, obejdę się bez odpowiedzi! Zapewniłeś mnie, że kurierjest w drodze, i to wystarczy.Od tej chwili przestaję się zajmować tąsprawą.- Nie możesz, pani.Fray Torquemada.Księga.- Niezdarniestarał się znalezć odpowiednie słowa.- Daremnie nalegasz! Nie zmienię swojej decyzji.- Co zamierzasz uczynić?- Wrócę do siebie.Do Toledo.- Do Toledo? Chcesz powiedzieć, że opuścisz tych ludzi?- Tak, to właśnie zrobię.- Czy wiedzą o tym?- Skąd mogliby wiedzieć? To postanowienie dotyczy tylko mniei nikogo więcej.Rysy Mendozy nieco stwardniały.- Twój czyn będzie brzemienny w poważne następstwa, se�ora.Zbliżaliśmy się już do końca.Po Caravaca della Cruz i Grenadzie.- Co takiego?!Zawarła w tym okrzyku całe swoje zdumienie.- Skąd wiesz o wszystkim? Kto powiedział ci o tych miastach?Człowiek o ptasiej głowie przyjął postawę pełną pokory.- Wypełniałem tylko moje obowiązki, se�ora.Słyszałem, o czymrozmawialiście dzisiaj rano koło kościoła.- I ciągnął tym samymtonem: - Ano, właśnie.Zrozumiałem, że sprawy chyba nie układająsię należycie?Mierzyła go przez chwilę wzrokiem, z trudem powściągającgniew.- Masz rację.Możesz w związku z tym przekazać bratu Tor-quemadzie wiadomość, że plan Abena Baruela jest niepełny i że niktnie odnajdzie Księgi.- To.to niemożliwe! - wyjąkał Mendoza.- I zaraz przystąpił doataku: - Skoro plan wiedzie w ślepy zaułek, po cóż udają się doCaravaca della Cruz?- Nie mam pojęcia.Tak czy inaczej nic mnie to już, jak powie-działam, nie obchodzi.Adiós, se�or Mendoza.Ukrywając złość, wymamrotał niewyraznie słowa pożegnania.A zatem ta głupia gęś postanowiła zlekceważyć rozkazy general-nego inkwizytora.Zrezygnuje ze wszystkiego, nie zważając, że możerzucić cień na Zwięte Oficjum.Nie mówiąc już o tym, że upokorzyłajego, Alfonsa Mendozę, że potraktowała go, jakby był nikim.Przestępował chwilę z nogi na nogę, patrząc ciągle na róg uliczki,za którym zniknęła Manuela.Machinalnym gestem sięgnął do we-wnętrznej kieszeni kaftana.Jego palce musnęły skórzany futerał, wktórym tkwił puginał, ogrzewany ciepłem jego ciała.- Manuela!Serce młodej kobiety zabiło tak mocno, że Manueli przemknęłoprzez głowę, iż za chwilę się zatrzyma.Ktoś chwycił ją za ramię i zmusił do odwrócenia się.Był to RafaelVargas.- Rafaelu!.Co tu robisz?- Chodz! - polecił.- Oddalmy się.Poszła za nim, nie próbując się opierać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl