Alvarez Julia Czas Motyli

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Arcybiskupowi to objawienie wydało się zbyt dziwaczne, żeby uznaćjego autentyczność, niemniej jednak miało przecież miejsce.Nawet ElJefe przypisał działaniu naszej świętej patronki niepowodzeniezbrojnej inwazji przeprowadzonej przez Cayo Confites.- Jeśli ona mu pomaga.- zaczęła Minerva, ale mama uciszyła jąspojrzeniem, które dla jej dorosłych córek było odpowiednikiemniegdysiejszych uderzeń pantoflem w tylną część ciała.- My, kobiety w rodzinie, potrzebujemy pomocy Niepokalanej -przypomniała.Miała rację.Wszyscy widzieli mój publiczny smutek z powodustraty dziecka, ale nikt nie znał tego prywatnego, płynącego z utratywiary.Problemem Minervy był jej niespokojny umysł i buntowniczyduch. Daj jej ukojenie - zwykła modlić się za nią mama.AstmaMate stała się bardziej uciążliwa niż kiedykolwiek wcześniej i trzebabyło przenieść ją do położonej bliżej szkoły w San Francisco.Tylko uDed� wszystko było w porządku, ale miała przed sobą ważne decyzjei chciała prosić Niepokalaną o pomoc.Tak więc nasza piątka czyniła przygotowania do pielgrzymki.Zdecydowałam, że nie wezmę ze sobą dzieci, aby móc się w pełnioddać wyższym sprawom.- Na pewno wybieracie się na pielgrzymkę? - droczył się z namiPedrito.Znów był szczęśliwy, w dłoniach czuł jeszcze moje ciało,twarz przybrała bystry wyraz.- Pięć atrakcyjnych kobiet z wizytą uDziewicy, nie wierzę!Wszystkie siostry popatrzyły na mnie, oczekując, że skarcę mężaza szarganie świętości.Ale ja straciłam swoją dawną surowość wkwestiach pobożnego postępowania.Bóg, który robił sobie z nas niebyle jakie żarty, mógł znieść drobne docinki.Kokieteryjnie przewróciłam oczami.- Ay, s�.Te koguty z Hig�ey - rzuciłam.Pedrito się zachmurzył.Nie był zazdrosnym człowiekiem.Powiemwprost: nie był człowiekiem obdarzonym wyobraznią, nie zadręczałsię więc podejrzeniami i zmartwieniami.Ale jeśli zobaczył albousłyszał coś, co mu się nie podobało, nawet jeżeli sam dał temupoczątek, na twarz występowały mu rumieńce, a nozdrza buchały jaku rozjuszonego ogiera.- Niech pieją, ile im się podoba - kontynuowałam - ja mamswojego przystojnego koguta w San Jos� de Conuco.I swoje dwamałe kurczątka - dodałam.Nelson i Noris podnieśli głowy, słysząc rozbawienie w moimgłosie.Wyruszyłyśmy nowym samochodem - używanym fordem papy,kupionym, jak twierdził, na potrzeby sklepu.Wszystkie jednakwiedziałyśmy, że dokonywał zakupu z myślą o jedynej, poza nimsamym, osobie, która potrafiła prowadzić.Miał nadzieję, że ta na-groda pocieszenia szczęśliwie uziemi Minervę w Ojo de Agua.Ona jednak każdego dnia była w drodze: do Santiago, do SanFrancisco, do Moci.W interesach, tak przynajmniej mówiła.Ded�,której przyszło samej zajmować się sklepem, narzekała, że ma więcejtowaru, niż jest w stanie sprzedać.Mar�a Teresa, która z okazji urodzin El Jefe przez długi weekendprzebywała w domu, zabrała się z nami.%7łartowałyśmy na tematwszystkich marszów upamiętniających i nudnych przemówień,których sobie oszczędziłyśmy, wyjeżdżając akurat teraz.W samo-chodzie nie było nikogo, kto by nas podsłuchał, więc mogłyśmyrozmawiać swobodnie.- Biedny papa - powiedziała Mar�a Teresa.- Będzie musiał iśćsam.- Papa sobie poradzi, jestem pewna - powiedziała mama ostrymtonem.Wszystkie popatrzyłyśmy na nią ze zdziwieniem.Zaczęłam sięzastanawiać, dlaczego właściwie wyszła z propozycją tej pielgrzymki.Ona, która nie znosiła nawet jednodniowych wypadów.Dręczyło jącoś na tyle poważnego, że zdecydowała się na podróż daleko oddomu.Dotarcie do Hig�ey zajęło nam sporo czasu, najpierw z powodukorków na drodze do stolicy, gdzie odbywały się uroczystości, potem- słabego stanu bocznych dróg prowadzących na wschód przezwyschłą równinę.Od lat nie siedziałam przez pięć godzin w jednymmiejscu.Kiedy jednak śpiewałyśmy, opowiadałyśmy historie iwspominałyśmy różne zdarzenia, czas płynął niepostrzeżenie.W pewnym momencie Minerva zasugerowała, żebyśmy po prostuumknęły w góry, jak to robili gavilleros*.Słyszałyśmy opowieści ocampesinos, którzy schronili się tam, by walczyć z amerykańskiminajezdzcami.Mama była wtedy młodą kobietą, miała ledwie osiem-naście lat.* Gavilleros (hiszp.) - rewolwerowcy, partyzanci.- Sympatyzowałaś z gavilleros, mamo? - spytała Minerva, pa-trząc we wsteczne lusterko i o włos mijając mężczyznę na zbyt wolnojadącym wozie zaprzężonym w woły.Wszystkie krzyknęłyśmy.- Był co najmniej kilometr dalej - broniła się Minerva.- Od kiedy kilka metrów to kilometr - warknęła Ded�.Miała drygdo liczb, nawet w krytycznych sytuacjach.Mama postanowiła zainterweniować, zanim te dwie wdadzą się wkolejną ze swoich kłótni.- Oczywiście, że sympatyzowałam z naszymi patriotami.Ale jakmogliśmy stawić czoła jankesom? Zabijali każdego, kto stanął im nadrodze.Puścili nasz dom z dymem i nazwali to pomyłką.Nie byli wewłasnym kraju, więc nie musieli przed nikim odpowiadać.- Tak jak my, Dominikańczycy, musimy, eh? - powiedziała zsarkazmem Minerva.Mama zamilkła, ale wszystkie wyczuwałyśmy, że miała do po-wiedzenia coś więcej.W końcu dodała:- Masz rację, to wszystko łotrzy: Dominikańczycy, jankesi, wogóle mężczyzni.- Nie każdy - zaprotestowałam.Musiałam przecież bronić męża.Mar�a Teresa przytaknęła:- Nie papa.Mama przez chwilę patrzyła przez okno, na jej twarzy znać byłowalkę emocji.Potem powiedziała cicho:- Owszem, wasz ojciec również.Zaprotestowałyśmy, ale mama nie zmieniła swojego stanowiska -nie wycofała się, ale też nie powiedziała nic więcej.Teraz wiedziałam już, dlaczego wybrała się na pielgrzymkę.Miasto było zapełnione gorliwymi pielgrzymami i chociaż pytałyśmywe wszystkich porządnych pensjonatach, nie mogłyśmy znalezć anijednego wolnego pokoju.Ostatecznie zadzwoniłyśmy do dalekichkrewnych, którzy nie szczędzili nam wymówek za to, że nie zwróci-łyśmy się do nich od razu.Tymczasem zrobiło się ciemno.Kiedyjadłyśmy pózną kolację, którą nam przygotowali, z okien ich domudostrzegłyśmy światła kaplicy, gdzie pielgrzymi zebrali się na nocneczuwanie.Poczułam dreszcz podniecenia, jakbym miała się spotkać zprzyjacielem, z którym jestem poróżniona, ale pragnę się z nimpojednać.Pózniej, leżąc w łóżku, które dzieliłyśmy, przyłączyłam się domamy odmawiającej wieczorny różaniec.Głos, który słyszałam wciemności, był pełen desperacji.Przy pierwszej Tajemnicy Bolesnejwypowiedziała pełne imię papy, jakby żądała sprawiedliwości, a niemodliła się za niego.- Co się dzieje, mamo? - szepnęłam do niej, kiedy skończyłyśmy.Nie chciała mi powiedzieć, ale kiedy spytałam, czy chodzi o innąkobietę, westchnęła i rzekła:- Ay, Niepokalana, dlaczego mnie opuściłaś?Zamknęłam oczy i poczułam, jak jej pytanie zbiega się z moim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl