Andrzej Sapkowski Narrenturm (2)

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Samson Mio-dek wstrzymał się od głosu.Reynevan, którego myśli zaprzątała głównie kalkulacja dni rozłąki z kochan-ką, nalegał, rzecz jasna, by kontynuować jazdę ku Ziębicom, bądz to śladem Ster-200czów, bądz też podjąwszy próbę wyprzedzenia ich, na przykład gdy staną na po-pas, prawdopodobnie gdzieś w pobliżu Rychbachu lub w samym mieście.Szar-lej był zdecydowanie przeciw.Dany przez Sterczów pokaz ostentacji, twierdził,świadczyć może tylko o jednym. Oni pouczył mają za zadanie właśnie wypłoszyć cię w kierunkuRychbachu i Frankensteinu.A tam gdzieś czekają już Kyrielejson i de Barby.Wierz mi, chłopcze, to standardowy sposób chwytania zbiegów. Jakie więc masz propozycje? Moje propozycje Szarlej wskazał wokół siebie szerokim gestem limi-tuje geografia.Tamto wielkie, zasnute chmurami, na wschodzie, to jest, jak wiesz,Zlęża.To, co się wznosi tam, to są zaś Góry Sowie, tamto duże to jest góra zwa-na Wielką Sową.Przy Wielkiej Sowie są dwie przełęcze, Walimska i Jugowska,tamtędy migiem moglibyśmy dostać się do Czech, na Broumovsko. Czechy, jak twierdziłeś, są ryzykowne. W tej chwili odparł zimno Szarlej największym ryzykiem jesteś ty.I pościg, który depcze ci po piętach.Wyznam, że najchętniej ruszyłbym terazwłaśnie do Czech.Z Broumova przeskoczył na Kłodzko, z Kłodzka na Morawęi na Węgry.Ale ty, podejrzewam, nie zrezygnujesz z Ziębic. Słusznie podejrzewasz. Cóż, przyjdzie więc nam zrezygnować z bezpieczeństwa, jakie zapewniły-by przełęcze. Byłoby to wtrącił niespodzianie Samson Miodek bezpieczeństwobardzo względne.I trudno osiągalne. To fakt zgodził się spokojnie demeryt. Nie jest to najbezpieczniej-sza okolica.Cóż, zatem kierujmy się jednak na Frankenstein.Ale nie traktem,lecz podnóżem gór, skrajem borów Przesieki Zląskiej.Drogi nadłożymy, trochępowędrujemy przez bezdroża, ale cóż nam pozostaje? Jechać traktem wybuchnął Reynevan. Za Sterczami! Dopaść ich. Sam uciął ostro Szarlej nie wierzysz w to, co mówisz, chłopcze.Boprzecież nie chcesz wpaść im w łapy.Bardzo nie chcesz.* * *Jechali więc, początkowo przez bukowiny i dąbrowy, potem duktami, wreszciedrogą, wijącą się wśród pagórków.Szarlej i Samson gawędzili cicho.Reynevanmilczał i rozpamiętywał ostatnie słowa demeryta.Szarlej po raz kolejny dowiódł, że umie jeśli nie czytać w myślach, to bez-błędnie zgadywać na podstawie przesłanek.Widok Sterczów obudził, co prawda,w Reynevanie zrazu wściekłość i dziką żądzę zemsty, gotów był niemal natych-201miast ruszyć tropem, doczekać nocy, zakraść się i podrzynać gardła uśpionym.Powstrzymywał go jednak nie tylko rozsądek, ale i paraliżujący strach.Kilka razyjuż budził się, zlany zimnym potem, ze snu, w którym pojmano go i wleczono dokatowni w lochach Sterzendorfu, względem zaś zgromadzonych tam narzędzi senbył przerażająco dokładny.Gdy Reynevan przypominał sobie te narzędzia, robiłomu się na przemian zimno i gorąco.Teraz też ciarki pełzały mu po plecach, a ser-ce stawało, ilekroć na skraju drogi wyrastały ciemne sylwetki, które dopiero pouważniejszym spojrzeniu okazywały się nie Sterczami, lecz jałowcami.Sprawę pogorszyło jeszcze, gdy Szarlej i Samson zmienili temat rozmowyi jęli się rozważań z zakresu historii literatury. Gdy trubadur Gwilelm de Cabestaing prawił Szarlej, wymownie zer-kając na Reynevana uwiódł żonę pana de Chateau-Roussillon, ów kazał za-katrupić poetę, wypatroszył go, serce kazał kucharzowi usmażyć i dał niewiernejmałżonce do zjedzenia.Ta zaś rzuciła się z wieży. Tak przynajmniej mówi legenda odpowiadał Samson Miodek z erudy-cją, która w zestawieniu z jego kretyńską gębą wprawiała w osłupienie. Panomtrubadurom nie zawsze można dawać wiarę, ich strofy o miłosnych sukcesachu zamężnych dam częściej oddają chęci i marzenia, rzadziej zdarzenia rzeczy-wiste.Przykładem choćby Marcabru, którego, pomimo nachalnych sugestii, zde-cydowanie nic nie łączyło z Eleonorą Akwitańską.Wyolbrzymione są też, moimzdaniem, romanse Bernarta de Ventadorn z panią Alaiz de Montpellier i Raulade Coucy z panią Gabrielą de Fayel.Wątpliwości budzi też Tybald z Szampanii,gdy przechwala się względami Blanki Kastylijskiej.A także Arnold de Mareil,według własnych słów kochanek Adalazji z B�ziers, faworyty króla Aragonii. Tu może być godził się Szarlej że trubadur konfabulował, bo skoń-czyło się na przepędzeniu z dworu, byłoby w poezji ziarno prawdy, rzecz mogłabymieć smutniejszy finał.Albo gdyby król był bardziej krewki.Jak choćby pan deSaint-Gilles.Ten za dwuznaczną kanconę do swej żony kazał trubadurowi Piotro-wi de Vidal uciąć język. Według legendy. A trubadur Giraut de Corbeilh, zrzucony z murów Carcassonne, to też le-genda? A Gaucelm de Pons, otruty za przyczyną jakiejś pięknej mężatki? Mówco chcesz, Samsonie, ale daleko nie każdy rogacz był takim błaznem jak markizMontferrat, który znalazłszy w ogrodzie swą żonę, śpiącą w objęciach trubaduraRaimbauta de Vaqueyras, nakrył oboje płaszczem, by nie przemarzli. To była jego siostra, nie żona.Ale reszta się zgadza. A co spotkało Daniela Carreta za przyprawienie rogów baronowi de Faux?Baron zabił go rękami wynajętych zbirów, kazał sporządzić sobie puchar z jegoczaszki i teraz pija z niego.202 Wszystko prawda kiwnął głową Samson Miodek. Oprócz tego, że niebył to baron, lecz hrabia.I nie zabił, lecz uwięził poetę.I sporządził nie puchar,lecz ozdobny woreczek.Na sygnet i drobne pieniądze. Wo. zachłysnął się Reynevan. Woreczek? Woreczek. Cóżeś to nagle tak posiniał, Reinmarze? udał troskę Szarlej. Cóżeśto, niezdrów może? Wszak zawsześ twierdził, że wielka miłość żąda poświęceń.Mówi się wybrance: wolę cię nizli królestwo, nizli sceptr, nizli zdrowie, nizli długiwiek i życie.A woreczek? Woreczek to drobiazg.* * *Z niedalekiego kościółka jak twierdził Szarlej, ze wsi o nazwie Lutomia dobiegł akurat dzwięk dzwonu, gdy jadący na czele Reynevan zatrzymał się,uniósł rękę. Słyszycie?Byli na rozstaju, przy krzywym krzyżu i figurze, rozmytej przez deszczew bezkształtny bałwan. To waganci stwierdził Szarlej. Zpiewają.Reynevan pokręcił głową.Dobiegające z ginącego w lesie wąwozu dzwiękiniczym nie przypominały ani Tempus est iocundum, ani Amor tenet omnia, ani Intaberna quando sumus, ani żadnej z innych popularnych goliardzkich pieśni.Gło-sy, które słyszał, niczym nie przypominały głosów wagantów, którzy wyprzedziliich niedawno.Przypominały raczej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl