Antologia WIRTEMBERSKIEJ

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mówi się: Traf osobliwy, niespodziany, Los przyjemny, Los okrutny, smutne Przeznacze-nie, szczęśliwa Dola.113M(ARIA] W[IRTEMBERSKA]Puszcza.Bór.Las.GajPuszcza kilka, a czasem kilkanaście mil gruntu zawiera.Bór zwykłe nie tak rozciągłymbywa.Las jeszcze mniejszy a Gajów granice okiem dojrzyć można.Pod tymi murawa ścielesię, cień i chłód miły w nich mieszkają, świża zieloność je zdobi!Przez gęste zarośle Puszczy dzień ledwie przedrzyć się może, bagniste jej padoły, mgły izaduch wydają! Bór już coś mnie, dzikiego wyobraża, a na same wspomnienie Lasów rozło-żysty cień dębów, sosen powaga i pyszne buki zaraz w oczach stają! Lasy chętnie swe skarbyudzielają.Totyż mówi się: Dobroczynne Lasy, gęste Bory, okropne Puszcze, miłe Gaje.�Hoże dryjady po Gajach błąkać się powinne, tam się fujarkom, tam się słowikom przysłu-chują.Rozbójniki i niedzwiedzie w Puszczach mieszkają.Po Lasach i Borach zaś trąbki my-śliwe, trzaskania biczów podróżnych i czasem pienia pastuchów echa powtarzają.I tak życzyłabym, aby Puszcze nieprzebrane dzieliły Polskę od jej nieprzyjaciół.%7łeby wtejże Polszcze szacowne z tylu miar Lasy lepiej szanować umiano.%7łeby w naszych sosno-wych Borach nie tyle piasku bywało.A domek mój żeby zawsze zielonymi Gaikami był oto-czonym.114M[ARIA] W[IRTEMBERSKA]Obojętność.Niedbałosć.OziębłośćWszystkie trzy przeciwne są czułości, lecz nie równie od niej dalekie.Oziębłość znać jejnigdy nie będzie, bo nie jest zdolną uczucia.Niedbałość znać jej nie dba.Obojętność już jąznała lub ją poznać może.Oziębłość zdaje się być wadą wrodzoną.Niedbałość może byćskutkiem układu zamienionego w zwyczaj; zdarzenia zaś i przygody życia bywają Obojętno-ści przyczyną.Oziębłość bliską jest krewną nieczułości, letkim tylko cieniem różni się od niej! Cicha jądobroczynność nie rozrzewni ani czyny szlachetne unieść nie potrafią.Niedbałość zaś leni-stwem każde przytłumia poruszenie.Obojętność, jeżeli może być wzruszona, to prędzejgwałtowną namiętnością niż tkliwym uczuciem.Oziębłość przechodząc koło cierpiącego, niczym nigdy me tknięta, minie go spokojnie.Niedbalość nawet go nie postrzeże.Widok ten poniewolnie Obojętności przykrym będzie;zechce wspomóc, ale jedynie dlatego, aby zwykłą odzyskać spokojność, z której promyk lito-ści na chwilę ją wyprowadził, nie wzruszy się.I tak rzekłabym: Niedbałość prowadzi moje kroki, kiedy me Serce nimi kieruje.Obojęt-ność przyjaciół życie by moje truła.Znieść nie mogę, kiedy Polak z Oziębłością o lubej mówiOjczyznie.115T[ADEUSZ] M[ATUSZEWICZ]Gibkość.Giętkość.SprężystośćGibkość temu szczególniej służy, co z siebie jest wątłym.Giętkość słabość z mocą nie bezwdzięku połącza.Sprężystość silą wyrazną opiera się musowi!Gibka trzcina słania się za każdym wiatru powiewem! Giętka łoza powoduje się ręce,gładkie splatającą koszyki; praca i gwałt ledwie nagięły łuk Sprężysty, jeszcze strzała powie-trze porze, a on już dawno prostość odzyskał.Zrazu niespokojne Zefiry trącały tylko z szelestem liście na Gibkich trzymające się pręci-kach, powstał wiatr od zachodu i Giętkie gałęzie kołysać się zaczęły.Przytarł na koniecszturm na pień Sprężysty zielonego dębu, zachwiał tylko jego wierzchołkiem i postrzegł, żełatwiej może przyjdzie mu kiedyś obalić go z korzeniem, niż przymusić teraz, aby dumnegouniżył czoła.Gibkiego Damon charakteru, nachylając się zawsze gwoli cudzych chęci, lichą i nikczem-ną wyjawił słabość, nie ceniony od tych nawet, którym podchlebia.Piękna Ismena, z umy-słem Giętkim jak jej kształtna kibić, zgaduje trafnie cudze skłonności, zręcznie z nich korzy-sta, umie drażnić i głaskać miłość własną, budzić smutki lub koić.W uczuciach własnychswobodna z cudzą igra czułością; zna próżności rozkosze, minęła się ze szczęściem.Arystahartowna cnota i dusza Sprężysta ulec pod przemocą musiały.Jezli miękkość jedynie ulgęprzynieść może, nie ma ulgi dla niego.Lecz ręka, co go ciśnie, sili się sama i morduje; jezlina chwilę osłabnie, powstać może cnota i z odzyskaną swobodą nowym zajaśnieć blaskiem.116L[UDWIK] K[ROPICSKI]Zadumanie.ZamyślenieZadumanie i Zamyślenie są to dwie farby, małym na pozór, wielkim w istocie różniące sięcieniem, które malują duszę za okrąg zwyczajnych myśli wybiegłą.Ten sam wyraz Zamyślenie wskazuje nam przejście myśli z natężoną uwagą za myśl po-wszednią.Zadumanie zaś wystawia nam słodką melancholię, w którą wpadamy przez wspo-mnienie równie nam miłych, jak i bolesnych zdarzeń!Zamyślamy się więc zwykle nad tym, co będzie, ale wpadać w Zadumanie nie możemy,jak tylko nad tym, co już nam godziny i lata porwały!Pierwsze żyje przyszłością, drugie rozkoszami zbiegłego szczęścia i cofnieniem myśliwstecz życia osładza nam niejako napój obecnej goryczy.Patrz, jak mała Celinka, to dziecię wiosny, zaczynające podróż życia, wesoło igra po łące,lekkie ugania motyle i podobne sobie zrywa kwiaty! Nie Zaduma się ona jeszcze! Bo też jesz-cze i przeszłość żadnych na jej pamięci nie wyryła urazów! Zamyśla się ona tylko niekiedy, ito nad tymi godzinami, które do niej z brzoskwinią, poziomkami lub nowymi zabawkamiprzylecieć mają.Kiedy Newton puściwszy myśl w przestrzeń nieskończoności Zamyślał się nad budowąświata i tą odwieczną wszechrzeczy harmonią, w głębokie wpadał Zadumanie!Lecz po cóż w obcych uczuciach szukam znaczeń tych wyrazów? Ach, zbyt pamiętam,gdy ta jeszcze żyła, którą opłakuję, jak nieraz Zamyślałem się nad tym, jak by jej przyszłośćprzyjemną uczynić! Ale gdy już ostatnia z jej życia wybiła godzina o, ileż razy odtąd pro-mień księżyca w obłoki skryty, listek spadający z drzewa, czasem i mniej jeszcze ważne trafy,przypominając sercu mojemu ukochaną siostrę, wprowadzają w głębokie Zadumanie, od któ-rego zawsze z żalem i ciężkim westchnieniem się odrywam!I ty, dobra Halino! Nieraz może idąc nad brzegiem Wisły, wśród ciszy postępującegoprzed nocą wieczora, ciszy podobnej twemu sumieniu, zwróceniem myśli w przeszłość wsłodkie wpadasz Zadumanie i łzę jej uronioną mieszasz z wodami, które twój gaik podmy-wają.Lub też wśród stolicy twych przodków, obudzona szczękiem oręży, upojona nadzieją,Zamyślasz się nad szczęściem zwrotu Ojczyzny, którą zdajesz się widzieć w przyszłości!117L[UDWIK] K[ROPICSKI]Smutek.%7łal [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl