Carey Jacqueline 01 Strzala Kusziela

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przemoknięta do suchej nitki, obejrzałam się,ale włosy zasłaniały mi widok. Zawracamy?! zawołał Joscelin do admirała. Admirale! Zawracamy? Idzie! ryknął Kwintyliusz Rousse, wskazując drżącym palcem na Wodę.Przybył.Pan Cieśniny.Ci, którzy nie brali udziału w tej przeprawie, zarzucą mi kłamstwo, aleprzysięgam, że to prawda.Zobaczyłam go, zobaczyłam twarz sunącą w nasząstronę.Fale tworzyły jego ciało, włosy miał z chmur burzowych, błyskawice woczach i przysięgam, że przemówił.Jego głos runął z góry jak lawina,zmuszając nas do zasłonięcia uszu. KTO ZMIE SI PRZEPRAWIA?Podobieństwa się przyciągają.Przywiązawszy się do koła, admirałodpowiedział z furią, rycząc na wiatr i potrząsając pięścią. Ja, stary draniu! I jeśli chcesz, żeby twój bezcenny Czarny Dzik zawładnąłAlbą, to mnie przepuść!Rozległ się śmiech.Twarz z wody wznosiła się trzy razy wyżej niż naszśrodkowy maszt.Wyzwanie Roussego zabrzmiało żałośnie.Zmiech przewalałsię niczym grzmot, aż musiałam zacisnąć ręce na obolałych uszach. TO NIE TWOJE MARZENIE, %7łEGLARZU! CZYM GOT�W JESTEZZAPAACI? Podaj cenę! zawył Kwintyliusz Rousse, jego ręce przywierały do koła jakprzykute.Trzymał kurs, rzucając wyzwanie wichrom.Okręt zsunął się w dolinęfali. Podaj cenę, stary draniu! Zapłacę, ile trzeba!Okręt wspiął się na grzbiet fali i skręcił w stronę rozdziawionej paszczy,ciemnej i bezkresnej, która otworzyła się na niebie.Ziała, wyrzucając grzmotśmiechu, by połknąć nas na zawsze.To koniec, pomyślałam, zamykając oczy.Nagle poczułam, że Joscelin już mnie nie osłania. Piosenką! Poznałam wytężony i przepełniony nadzieją głos.Joscelinzłapał mnie za ramię i poderwał na nogi, choć statek kołysał się na szczyciewysokiej fali. Taką, jakiej nigdy nie słyszałeś, Panie Cieśniny, na morzu! krzyknął do wykutego z fal oblicza, które piętrzyło się ponad nami. Zapłacimypiosenką! Jaką piosenką? zapytałam go z rozpaczą.Statek położył się na burcie.Wiatr tarmosił mokrymi włosami Joscelina, który znowu mnie przytrzymywał.Z tego, co widziałam, mogliśmy być jedynymi pozostałymi przy życiuśmiertelnikami. Joscelinie! Jaką piosenką?Wykrzyczał odpowiedz; widziałam, choć nie mogłam jej usłyszeć.Wiatrporwał słowa, rozdarł je na strzępy.Ale razem przeszliśmy tyle, ile tylkoczłowiek może znieść, w śnieżycy i w burzy, gdy wszystkie żywioły przysięgłysię przeciwko nam.Nie musiał mówić głośno, odczytałam słowa z ruchu jegowarg. Osada Guntera.Ponieważ nie mieliśmy nic do stracenia, zaśpiewałam pieśń z osady Guntera:pieśń chwytającą za serce, jedną z tych, których nauczyła mnie Hedwiga i innekobiety, pieśń o czekaniu, o tęsknocie, o przystojnym woju, który zginął młodo,o rzece krwi i smutku, o orce, siewie i żniwie, o wcześnie nadchodzącej starościi o tkaniu przy ogniu, gdy za drzwiami piętrzą się śniegi zimy.Nie jestem Thelesis de Mornay, której głos narzuca milczenie i każe słuchaćz uwagą, ale mam talent do języków, rozwinięty przez Delaunaya.Te pieśnipowierzyłam pamięci, gryzmoląc nadpaloną gałązką po stole przy kominie.Byłyto zwyczajne pieśni skaldyjskich kobiet, na które żaden uczony nigdy niezwrócił uwagi.Zpiewałam je w wichurze, wydzierającej słowa z moich ust,śpiewałam je Panu Cieśniny, którego twarz unosiła się ponad wodą,niewiarygodnie wielka i straszna.A on słuchał.Nagle sztorm zaczął przycichać, okropne rysy roztopiły się wfałach.Nikt dotąd nie przyniósł tych pieśni nad morze.Zpiewałam, gdy morze się uspokajało i fale biły leniwie o burty okrętu.Joscelin mnie podtrzymywał, gdy mój głos zaczął się rwać.Marynarze, którzystruchleli w obliczu rychłej zagłady, powoli wracali na pokład.Zpiewałamochryple o rodzących się dzieciach i o jodłach zrzucających szyszki, gdyKwintyliusz Rousse potrząsnął głową, jakby wychodząc z transu, i zawołał: Przyjmujesz naszą zapłatę?!Fale zadygotały, na powierzchni wody utworzyła się twarz, tym razemdobrotliwa i zadowolona, choć równie ogromna.Jej usta mogłyby połknąć całystatek. TAAAAK. nadeszła odpowiedz, cicha i straszna. MO%7łECIEPAYN.Twarz zniknęła.Sztorm przeminął z nagłością niespodziewanego ciosu.Fale wygładziły się,powiała zachodnia bryza, niebo pojaśniało; jeszcze kilka godzin dzieliło nas odzmierzchu.Głęboko zaczerpnęłam tchu, czując ból w gardle [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agnieszka90.opx.pl